Алег Грушэцкі
Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства
© Грушэцкі А., 2022
© Козел В., ілюстрацыі, 2022
© Афармленне. ТДА «Выдавецтва Чатыры чвэрці», 2022
* * *У госці да бабулі і дзядулі
Машына запаволіла хаду, зехала з шашы на жвіроўку, і колы зашамацелі па пяску, уздымаючы невялікія аблачынкі пылу. Кіроўца зірнуў у люстэрка і заўсміхаўся. Там, на задніх сядушках, круціліся ў сне яго сын і дачка. Мужчына павярнуўся да жонкі, што сядзела побач і прамовіў:
Бач ты, як угайдала ў дарозе!
Дарога была нагэтулькі доўгай, што я сама ледзь не заснула.
Але ўжо відаць хаткі нашай вёскі, падбадзёрыў ён жонку.
Урэшце прыехалі. Час будзіць соннае каралеўства!
Сапраўды, а то мае бацькі падумаюць, што мы іх дарэшты замарылі.
Гэй, соні! павярнулася маці да сваіх дзетак. Прачынайцеся, падязджаем!
Дзеці, пацягваючыся, расплюшчылі вочы і зірнулі ў акенцы. Вёска была невялікай. Дамы ў ёй прасторныя, падворкі шырокія. А дом нашых герояў вылучаўся нават на тле ўсіх іншых ён быў найвялікшы. Не палац, але і не проста так сабе хатка. Старым было сумна жыць удваіх у такой сядзібе, і яны пачуваліся шчаслівымі, калі да іх прыязджалі дзеці і ўнукі. Так адбывалася і цяпер. Яны з вялікім нецярпеннем чакалі сваіх родных.
У дзяўчынкі было надзвычай прыгожае імя Мілана. Відаць, нездарма. Яна выглядала мілай і прывабнай, рыхтык юная каралеўна. Сёлета на раённым школьным конкурсе прыгажосці сярод аднагодкаў яе абралі найпрыгажэйшай. І цяпер яна везла паказаць улюбёным дзядулю і бабулі свой шыкоўны прыз інкруставаную каменьчыкамі дыядэму, нібы дыяментамі, зіхоткімі і пераліўнымі.
Ды і хлопец Янка быў не зломак які. На школьным імправізаваным рыцарскім турніры ён так бліскуча выступіў, што выйграў адзін з галоўных прызоў хоць і пластмасавыя, але амаль праўдападобныя рыцарскія даспехі нагрудныя латы, шалом, шчыт і меч. Так файна размаляваныя срэбнымі і залатымі фарбамі, што кожны хлопчык ягонага ўзросту пазайздросціў бы гэткім. Здалёк іх і насамрэч можна было прыняць за сапраўдныя.
Словам, прыемных неспадзяванак бабулі і дзядулю ад іх улюбёных унукаў мусіла ставаць. Праўда, самі Ян з Міланай тады яшчэ не ведалі і нават не здагадваліся, якія сюрпрызы і прыгоды чакаюць іх наперадзе. Але на ўсё свой час.
Бацька падехаў да брамы, прыпыніўся і націснуў на гукавы сігнал. Курачкі, якія павольна шпацыравалі ўсцяж дарогі, падскочылі, закудахталі і кінуліся бегчы, лопаючы крыламі. Дзверы машыны адчыніліся, і ўсе, пацягваючыся, выйшлі, стомленыя доўгім вандраваннем.
Іду, іду, пачуўся радасны голас бабулі ў двары за плотам.
За брамкай паказалася ўсхваляваная і светлая ад шчасця бабулька. Пачуўся грукат завалы варот, якія спяшаўся расчыніць дзядуля.
Мае даражэнькія! Ну ўрэшце! Як жа я рада вас бачыць, не магла нацешыцца бабуля гасцям.
А хіба ж ты адна?! паказаўся з-за брамкі і дзед. Мы абое шчаслівыя вас сустракаць! Ледзь дачакаліся, родныя!
Дзякую, мае дарагія нашы дарагія, выправіўся бацька. Мы таксама радыя, што да вас выбраліся. Самі разумееце, раней не маглі праца.
Вядома ж. Ну, і колькі мы зможам цяпер пабыць разам?
Ды ўвесь месяц. Нам, зірнуў бацька на жонку, разам пашчасціла ўзяць адпачынак.
О, то проста выдатна! пляснула ў ладкі задаволеная бабуля. І як там нашы ўнукі, дайце я імі палюбуюся, цэлы год не бачыла.
Янка і Мілана, таксама задаволеныя сустрэчаю з роднымі, падышлі і абняліся з бабуляй і дзядулем.
Аёй, як выраслі, і не пазнаць! пахвалілі іх старыя.
Так, растуць дзеткі, як на дражджах, пагадзілася маці.
Сапраўдныя рыцар і каралеўна! усміхалася бабуля.
Менавіта так! раптоўна ўсхвалявалася маці, нібыта нешта ўзгадала. Нам жа ёсць чым пахваліцца! звярнулася яна да мужа.
Там, у багажніку, узгадаў бацька дзяцей. Я зараз адчыню.
Бацькі пачалі нешта шукаць. А дзеці пры гэтым трохі ганарліва заўсміхаліся. Матуля зашамацела пакетамі, нешта дастаючы, і паклікала дзяцей да сябе.
Пакуль яны чынілі нешта таемнае за адчыненым вечкам, бацька дастаў з машыны новую тэлескапічную вуду, яшчэ запакаваную, і з шырокай усмешкай на твары скіраваў да старога.
Вось, тата, звярнуўся ён урачыста да свайго бацькі, табе! Як і абяцаў. Лаві шмат вялікіх!