Juliusz Słowacki - Poeta i natchnienie стр 2.

To nic, jam pobladł duch mój jest otchłanią
Tęsknot i musi strzec się własną mocą;
Czuję, że gdybym ja poleciał za nią
Tam, gdzie te światła całą ziemię złocą,
Byłbym jak jedna z gwiazd, co się tumanią
I przez tęczowe jej rąbki migocą,
I już już własnej twarzy mieć nie mogą,
A ja tu czekam w ciemności

Na kogo?

Żaden duch nie jest bez przyjaciół własnych,
Żaden głos nie jest bez ech poza światem.
Raz ja nad Ikwą po mych łąkach jasnych
Błądząc, znudzony błękitem i kwiatem,
Bo mi w pamięci koral twych ust krasnych,