Тарханова Флёра - Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью стр 10.

Котлы булсын, Ирек, юбилеең!
Телим сиңа күтәренке күңел!
Сөендерсен сине җылы өең
Син бит анда бер дә зарлы түгел.

Яңгыраган һәрбер котлау сүзе
Моңнар булып калсын синең җанда.
Шатлык, миһербанлык белән бергә
Бәхет өелеп килсен алсу таңда.

Бакчаңда да кошлар сайрап туймый
Сине котлап туган көннәреңдә.
Кылган игелегең сихәт булып
Үзеңә кайтсын бары өннәреңдә.

Бар хезмәтең уңыш китереп торсын,
Яшә һәрчак күреп гел рәхәтен.
Гомерең буе ишетергә язсын
Дуслар, туганнарның мең рәхмәтен!

Бигрәкләр нечкә күңелле
Алтын чәчлем Әдилә.
Авыр сүзне күтәралмый
Күзләренә яшь килә.

Андый йомшак булма, димен
Оныгыма кайчакта.
Бу тормышта гел булмассың
Назлы, иркә кочакта.

Әтиең дә эш кешесе
Гел яныңда торалмас,
Сиңа сүз әйтмәсеннәр дип,
Сакчылар да куялмас.

Үпкәләрне, ачуларны
Үткәреп җибәрә бел.
Күңелеңдә кинә тотма
Аны тиз генә оныт та
Рәхәтләнеп елмай, көл.

Алар сиңа дәрман бирер,
Рухың чыныксын өчен.
Авырлыкларны җиңәргә
Һәрвакыт җитәр көчең.

Артык йомшак булма, кызым,
Көчле булырга өйрән.
Тормышың гөрләр бары тик
Үткен характер белән!

Дәни, утыр, диеп, төртеп
Утырта да диванга,
Төсле, матур китапларын
Өеп куядыр янга.

Укы, укы! ди ул миңа,
Кулыма китап биреп.
Итәгемә очып куна,
Нәни бер кошчык кебек.

Һәр рәсемгә төртә-төртә,
Китәдер тезеп сүзләр.
Биттән биткә сикереп үтә
Өлгерми минем күзләр.

Мин сүз әйтә алмый калам
Җитә ул соңгы биткә.
Икенче китапны алып,
Укый шул ук тәртиптә.

Менә шулай укыйбыз без
Матур-матур китаплар.
Шатланамын: ярый әле
Бу заманда чын күңелдән
Китап яратучым бар.

Тик шул кайчакларда ул да
Компьютерда кайнаша.
Карап торсаң ни кылганын,
Үзенә бер тамаша.

Әле клавишларга баса,
Әле экранга карый,
Тычканны йөгертеп ала,
Нәрсәдер саный-саный,
Аннан укып чыккан була,
Әйтерсең хәреф таный.

Әнисе белән сөйләшә,
Миннән телефон алып.
Җитдиләнеп номер җыя
Торамын хәйран калып.

Шул чагында куркып куям:
Ходам, бу ни галәмәт?!
Кечкенәдән канга сеңсә
Җир йөзен күмгән гадәт,
Оныттырыр бөтенләйгә
Дөньяда китап барын,
Киләчәктә укый алмас
Әбисе китапларын.

Яшьлегеңдә бәхетеңне берәү
Илтеп салган төпсез дәрьяга.
Шуңа кайчакларда яралардан
Әрнү тулы кайнар кан ага.

Ходай бирсен сиңа зур түземлек
Җиңәр өчен язмыш газабын.
Килер көндә күреп яшәү язсын
Шул газапның матур азагын!

Кадереңне белми яшәүче зат
Кирәк түгел безгә тормышта.
Бер Аллаһтан иңгән ярдәм белән
Узмыш килсен авыр язмыштан!

Үзең кебек уңган булсын парың,
Хисләреңне аңлап яшьнәсен.
Йөрәкләрне телем-телем кискән
Яман сүзләр белән дәшмәсен.

Эшләрең дә уңыш белән барсын,
Көннәрең дә үтсен саулыкта.
Балаларың шатландырып торсын,
Ә бит алар сиңа байлык та.

Борчуларда узган гомереңдә
Күпме әрнү-сыкрау кичердең,
Һәм бүгеннән, котылып газаплардан,
Рәхәт яшәүләргә күч инде!

Ни булды соң быел җәйге айлар белән?
Яңгыр коя зәһәрләнеп, күк күкрәтеп.
Мондый җәйне күргән булмады һичкайчан,
Өстәвенә суык килде, җан тетрәтеп.

Кояш күптән кереп качты тау артына,
Үпкәләде булса кирәк мир халкына.
Яктыртасы килмәсә дә җен оясын,
Чыгыйм-чыгыйм диеп, үзе гел талпына.

Күрсәткәли кайчакларда җылы нурын,
Тиз-тиз генә күзләп ала бар мохитне,
Аннан кабат кереп кача үрсәләнеп,
Күрмәс өчен әхлаксызлык баскан илне.

Гарасатлар табигатьтән генә тормый
Адәми зат бу заманда ниләр кырмый.
Кешелеклелек дигән нәрсә юкка чыкты:
Кайберәүләр үз баласын үтерә, кыйный.

Бай дигәннән ярдәм көтмә авыр чакта,
Миллион, миллиард тутырса да зур кесәсен.
Онытмасын: вакыты җиткәч, җир битләрнең
Бар байлыгын пыр-туздырып җил исәсен.

Урлап-талап җыйган акча байлык түгел,
Ул акчаларга сугылган кара мөһер.
Тора-бара гади халыкның рәнҗеше
Өерелеп үзенә кайтса ничек түзәр?

Җирне басып алды ялган-хыянәтләр,
Килеп керде читтән коточкыч гадәтләр.
Табигатьнең котырынып дулауларын
Китермәде микән безгә шул сәбәпләр?

Күпме адәм иртә китте бакыйлыкка
Акчасы да, байлыгы да өелеп калды.
Тәрбиясез балалары, бүлешә-бүлешә,
Ул байлыкны кырып-себереп суга салды.

Әдәплеккә керми торып тиз арада,
Ходай бирмәс безгә матур көннәрне дә.
Рим Помпеен шуңа җирдән сөреп атты,
Бетерә күрмәсен тик безнең өннәрне дә

Өермәдәй гаять көчле җил-давылдан
Бөгелә-сыгыла сынып ауган һәрбер агач
Сыкрый-сыкрый түгә ачы күз яшьләрен,
Үзен саклап калырлык терәк булмагач.

Ничек түзсен бар табигать шушы хәлгә?
Үтәр әле барысы да дисез мәллә?
Бәлки, үтәр, Ходай кушса, тик шулай да
Килер көннәр торсын иде гел уңайда.

Әйе, быел шатланырлык җәй килмәде.
Килсен дисәк, вәхшилектән котылыйк әле.
Безнең халык гел тәртиптә гомер иткән,
Әдәп-әхлак бу елларда кая киткән?

Кем гаепле бу хәлләрдә, кем гаепле?
Кайсы алыр үз өстенә бу гаепне?
Галәмнәрдән дулап килгән туфаннармы?
Әллә җирне хурлап яткан эт җаннармы?

Җенләндермик безне кочкан табигатьне,
Кайтарыйк иманга керткән бар гадәтне.
Шул чагында Кояшы да көлеп чыгар,
Яңгыры да бераз яугач туктап куяр.
Мәңге яумасын дип, аңа киртә кормыйк
Бөтен дөнья сулып кибәр, көяр, корыр.
Бар җиһанны пакьлек-сафлык биләп алса,
Киләчәктә тормышыбыз балкып торыр.

Газиз халкым! Тәрбияле булып яшик!
Бер-беребезгә матур сүзләр белән дәшик!
Шунда кайтыр яшәешнең саф асылы,
һич котырмас табигатьнең бу фасылы.

И бер Аллам! Керт иманга бар халыкны,
Инде күптән әхлаксызлык баш калкытты.
Иман исә һәммәбезне аңлы итәр,
Җир йөзендә гаделсезлек шундук бетәр,
Өермәләр, торнадолар читкә китәр!