Ніна… Добрае імя, Ніна… Наша.
Я ведаю.
Ну, як вам падабаецца тут?
Вельмі.
Яна нічога не заўважала, акрамя гэтага аблічча злева. І яна была такой шчаслівай, што, здавалася, яшчэ хвіліна — і сэрца разарвецца, не ў змозе вытрымаць гэтага.
Вы ведаеце, што вы вельмі таленавітая?
О… што вы! Мне проста хацелася станцаваць як мага лепш.
Нашто?
Мне хацелася, каб вам было весялей і лягчэй. Мне здалося, што вы трохі сумны, і мне стала шкада. Вы, напэўна, вельмі стаміліся, працуючы.
Яго аблічча яшчэ больш памякчэла. Ён быццам упершыню заўважыў яе.
Вы, напэўна, добрая, Ніна?
Не ведаю.
На сцэне пачалося "Балеро" Равэля, у якім Віцька іграў галоўную ролю, раўніўца. У палымяна-чырвоных бліках імчаліся па сцэне постаці, палка-трывожны іспанскі танец гучаў смяротнай страсцю.
Добра танцуе, сказаў ён.
О… вы не ведаеце, які ён таленавіты. Самы таленавіты з усіх.
Вы танцуеце лепш.
О не, не. Ён самы лепшы.
Дык вы яшчэ й зайздрасці пазбаўлены, задуменна сказаў ён. — Што ж, магчыма, і так.
І раптам па-змоўніцку падміргнуў ёй.
А што, калі мы па сканчэнні танца ўцячэм ад іх? Тут зараз сумна будзе. Выйдзе Табалеўскі і пачне тоўстым голасам пра віно спяваць.
Як хочаце, ціха сказала яна.
Яны сапраўды ўцяклі. Усталі і нячутна выйшлі з залы, пайшлі пакоем, у які, як на двор, выходзілі старыя сходы, упрыгожаныя двума львамі.