Кірэвіч паслухмяна выпіў; закусілі і паехалі ў заснежаны лес.
— У вас адну даюць ці дзве? — прагна жуючы каўбасу, пацікавіўся журналіст.
— Як кажаце?
— Ну, на студзеньскі талон адну пляшку даюць ці дзве?
— Не знаю, пра што вы, — пакасіўся на яго мужык. — Абы грошы — бяры хоць дваццаць дзве.
— Не можа быць! Без талонаў?!
— Не магу ўбіцца, пра што намякаеце, —пакрыўдзіўся дзядзька. — Якія талоны... Но-о! — шморгнуў ён лейцы.
Кірэвіч вушам сваім не верыў.
— Каўбаска, нябось, кусаецца? — паказаў ён мужыку недаедзены кавалачак сервелату. — Нябось, палавіна палучкі?
— Як вам сказаць... Гэтая — па пяць, ёсць па дзевяць... А то завезлі па дзесяць восемдзесят, «Пасольская» ці «Польская», як то яна... Падурэлі, праўда што, з такімі цэнамі...
— I ўсё гэта ёсць, ляжыць свабодна?
— Бяры не хачу... Но-о!
— А-а!— здагадаўся Кірэвіч. – Па мясцовых візітках?
— Не пайму вас апяць. Па рублях, а не па візітках.
— Ды што вы мне голаву дурыце! — не вытрымаў Кірэвіч. — Вы хіба не ведаеце, што ў свеце робіцца? Газет не чытаеце?
— У нас адна газета — «Глушкавіцкі шлях». Больш нічога не выпісваем.
— Ну, тэлевізар глядзіце?
— Гэта не, чаго няма, таго няма... I грошы стояць, і так —балаўство... Хоць не — брашу: ёсць адзін целявізар, у Навадумскага, пры Хрушчове яшчэ купіў.
— Ну вось! Навіны ж ён паказвае?
— Чаго не, таго не. У нас на станцыі ў раёне адключаюць тое, што не трэба. Канцэрты, камедзіі – калі ласка... А што не паложана, тое, значыць, чык-чырык...
— Ды вы што, браткі?! Вы хоць чулі, што Брэжнеў памёр?
Дзядзька паволі павярнуўся, сцягнуў з галавы шапку, і Кірэвіч аж уздрыгнуў: на яго глядзеў паголены разумны твар.