Колас Якуб Михайлович читать онлайн 4 стр.

Колас Якуб Якуб Колас У балоце I Загразла ў балоце панская брычка разам з панскаю сям'ёю, слугамi, коньмi, з усiм панскiм скарбам Урэзалася яна ў гразь па самыя калодкi, засела на сярэдзiне балота Паляглi на чэравах конi i нi тпррру! нi но! Нiхто не чакаў такога здарэння Сядзяць паны, як мурашкi, на

Колас Якуб Якуб Колас Адзiнокае дрэва Гэта было самае звычайнае Дрэва А калi яно i зварачала на сябе ўвагу, то хiба толькi тым, што стаяла адзiнока Але той, хто пранiклiва чытаў кнiгу прыроды i ўглыбляўся ў яе жыццё, яшчэ заўважыў бы, што гэтае Дрэва, апроч свае адзiноты, мела нешта чыста сваё асабл

Колас Якуб Якуб Колас Жывая вада I Даўнодаўно, не за нашу памяць было гэта Шчаслiвы то быў куточак белага свету Вольна жылося людзям у той краiне Нiхто iх не гнаў, нiхто iх не крыўдзiў, нiкому яны не належалi Багатая, урадлiвая была iх зямля Шырока раскiнулiся iх палi, зялёныя травы сенажацей калыха

Колас Якуб Якуб Колас Зло не заўсёды зло Цэлае лета вiсеў Жолуд на старым дубе Невядома, як далей, а пакуль ён быў малы, вялiкага гора зазнаць яму не прыйшлося Праўда, на яго тады нiхто не зварачаў i ўвагi: як бы яго i на свеце не было Толькi сонейка, выглянуўшы зза лесу, узiралася ў яго i пеставал

Колас Якуб Якуб Колас Як птушкi дуб ратавалi Напэўна не скажу, над якою рэчкаю векаваў стары дуб: цi то над Нёманам, цi то над Свiслаччу Ды гэта не мяняе сутнасцi справы Важна тое, што няўзнакi год за годам на дуб навальвалася старасць Верхавiна яго лысець пачала, i ўжо некалькi голых, як пальцы рук

Колас Якуб Якуб Колас Адзiнокi курган Нiхто не запамятуе, з якога часу стаяў тут адзiнокi курган Таксама нiхто не ведае, кiм ён быў насыпаны i з якога поваду Кажу "стаяў", бо зараз яго няма на свеце Што ж з iм здарылася? Якi лёс напаткаў яго? Пра гэта я i хачу расказаць Год за годам плыў час, праход

Колас Якуб Якуб Колас Крынiца Можа, вы i не паверыце, што гэта ўсё праўда Але цi так яно было, цi не так спрачацца не буду Скажу проста: гэтая крынiчка напэўна частавала сваёю вадою яшчэ вашых дзядоўпрадзедаў Яе вада найчысцейшыя слёзы веснавых хмарак, што ад узнiкнення свету ходзяць над зямлёю та

Колас Якуб Якуб Колас Цвiркун У кожнага чалавека сваё жыццё, свой талент i сваё шчасце Па характару людзi розныя, але ёсць у некаторых з iх адно агульнае: яны iмкнуцца ўгору i стараюцца стаць як мага вышэй Разважаючы гэтак, я ўяўляю сабе цыркуль, што стаiць на стале з акуратна разведзенымi ножкамi С

Колас Якуб Якуб Колас Даль Зацвiла прыгожая лiпа Колькi шуму было тут на гэты час, колькi рознагалосага спеву! Працавiтыя пчолкi, усялякiя мушкi гулi так, што здавалася, нiбы лiпа гэта нейкi дзiўны музыкальны iнструмент i тут адбываецца iгрышча Але адцвiла лiпа, пачало спець насенне Расло адно зерн

Колас Якуб Якуб Колас Гусi Гэта была чарада звычайных свойскiх гусей А калi i зачалася аб iх гутарка, дык толькi таму, што яны мелi адно незвычайнае жаданне, якога не было ў iншых свойскiх гусей Можа, яно i было, але не так выразна выяўлялася Тая рака, што цякла тут, была па справядлiвасцi царыцаю р

Колас Якуб Якуб Колас Асiнае гняздо Даўно ўжо асталявалiся тут восы Нi для кога гэта не было нi дзiвам, нi клопатам вялiкiм: ну, жывуць няхай сабе здаровыя жывуць Чым, напрыклад, аса горш ад авадня або сляпня! I то брыда, i то брыда Але калi прырода пусцiла iх на свет, то, можа, яна мела на гэта св

Колас Якуб Якуб Колас Балотны агонь Гэтая бярозка толькi нядаўна асталявалася тут Кароткае жыццё выдарылася ёй, i незайздросная доля гадавала яе Закрытая, зацiснутая з усiх бакоў старымi дзеравякамi, не бачыла яна сонца, рэдка калi патыхаў на яе свежы ветрык А як яна не бачыла iншага свету i жыцця,

Колас Якуб Якуб Колас Над прасторамi зямлi Прысвячаецца Цiшку Гартнаму Адвечны рух, бясконцае блуканне па свеце выпала на долю гэтым бязродным хмаркам Хто яны такiя? Скуль яны ўзялiся? Якое прызначэнне iх на свеце? Такiя запытаннi напэўна паўсталi б у кожнага, хто першы раз убачыў бы гэтых несупынны

Колас Якуб Якуб Колас Чортаў камень Нiхто не памятае таго часу, калi i як папаў сюды гэты камень Самыя старыя людзi расказваюць, што яшчэ iх дзяды i прадзеды помняць яго I называўся ён Чортаў камень Чаму далi яму такую назву, не ведаю Можа, за яго бязмерную велiчыню, а можа, i за тое, што гэты камен

Колас Якуб Якуб Колас Кажух старога Анiсiма Хто толькi ведаў старога Анiсiма, той ведаў i яго стары кажух Нiколi ён з iм не расставаўся нi летам, нi зiмою Такi ўжо быў звычай у старога Анiсiма А як ён шанаваў гэты кажух! Ад доўгiх часаў жыцця кажух зусiм сашмуляўся, вылiняў, i сам чорт не сказаў бы

Колас Якуб Якуб Колас Ноч, калi папараць цвiце Прысвячаецца Янку Купалу Ну, з кожнай мясцiнкi зямлi можна пачаць дарогу А калi гэтая мясцiнка была б недаступнай для людской нагi, то па ёй пройдзе хоць думка чалавечая i ўсё ж такi пакiне свой слядок i нейкую дарожку праложыць Чамусьцi гэтая старонка