Колас Якуб Михайлович читать онлайн 2 стр.

Якуб Колас У чым iх сiла IМожа, гэта быў i не той верабейчык, што прасiў былiнку, каб яго пакалыхала Але з пэўнасцю можна сказаць, што на былiнцы ён калыхаўся Каб я ведаў вераб'iныя iмёны, то даў бы яму самае прыгожае

Якуб Колас Тоўстае палена I Не! Я яготакi жыцця рашу У катаргу пайду, а галаву яму скручу! Злосна прайшоўся Паўлюк па хаце i з сiлаю шпурнуў на лаву рукавiцы. Жонка, стоячы з вiлкамi каля печы, так i застыла У чыгунчы

Якуб Колас Крынiца Можа, вы i не паверыце, што гэта ўсё праўда Але цi так яно было, цi не так спрачацца не буду Скажу проста: гэтая крынiчка напэўна частавала сваёю вадою яшчэ вашых дзядоўпрадзедаў Яе вада найч

Якуб Колас Чыя праўда? Дубы шумелi аголенымi лапамi Гэтым шумамгулам спатыкалi яны кожную вясну Была ў гэтым шуме радасць адноўленага жыцця, але чулася ў iм калiнiкалi i нейкая глухая, затоеная трывога Толькi ж г

Якуб Колас Цвiркун У кожнага чалавека сваё жыццё, свой талент i сваё шчасце Па характару людзi розныя, але ёсць у некаторых з iх адно агульнае: яны iмкнуцца ўгору i стараюцца стаць як мага вышэй Разважаючы гэтак,

Якуб Колас Кажух старога Анiсiма Хто толькi ведаў старога Анiсiма, той ведаў i яго стары кажух Нiколi ён з iм не расставаўся нi летам, нi зiмою Такi ўжо быў звычай у старога Анiсiма А як ён шанаваў гэты кажух! Ад доўгiх

Якуб Колас На ўсё ёсць прычына I на балотах здараюцца часамi цiкавыя рэчы А пра адно такое здарэнне простатакi варта расказаць Калi нават гэта i не ўсё праўда, то i тады яно цiкава, прынамсi на мой погляд. А цiкава т

Якуб Колас Купальскiя светлякi Расцярушыла ночка свой цёмны пыл, распляла над зямлёю свае чорныя косы, а сама, як мацi, прытаiлася ў лесе, каб вартаваць i ахоўваць сон людзей i сон прыроды Гэта была добрая ночка А

Якуб Колас Кучаравае дрэва Прысвячаецца З. Бядулю Буйнарадасна, сакавiтамузычна шумела маладое лiсце на Кучаравым дрэве У гэтым шуме пералiвалiся найдалiкатнейшыя тоны тае песнi, якую можна было б назваць песн

Якуб Колас Новая зямля Паэма I ЛЕСНIКОВА ПАСАДАМой родны кут, як ты мне мiлы! Забыць цябе не маю сiлы! Не раз, утомлены дарогай, Жыццём вясны мае убогай, К табе я ў думках залятаю I там душою спачываю. О, як бы я хацеў сп

Якуб Колас Ноч, калi папараць цвiце Прысвячаецца Янку Купалу Ну, з кожнай мясцiнкi зямлi можна пачаць дарогу А калi гэтая мясцiнка была б недаступнай для людской нагi, то па ёй пройдзе хоць думка чалавечая i ўсё ж та

Якуб Колас На чужым грунце Самая важная прычына ўсiх яго нягод крылася ў тым, што гэта Калiва расло на чужым грунце Хто яго ведае, як занеслася яно на зялёны луг Але ласне яно вiнавата? Або хто вiнават? I навошта ш

Якуб Колас Можа, вы i не паверыце, што гэта ўсё праўда Але цi так яно было, цi не так спрачацца не буду Скажу проста: гэтая крынiчка напэўна частавала сваёю вадою яшчэ вашых дзядоўпрадзедаў Яе вада найчысцейшыя слёзы ве

Якуб Колас IДаўнодаўно, не за нашу памяць было гэта. Шчаслiвы то быў куточак белага свету. Вольна жылося людзям у той краiне Нiхто iх не гнаў, нiхто iх не крыўдзiў, нiкому яны не належалi Багатая, урадлiвая была iх зямля Шырока

Якуб Колас Даўно ўжо асталявалiся тут восы Нi для кога гэта не было нi дзiвам, нi клопатам вялiкiм: ну, жывуць няхай сабе здаровыя жывуць Чым, напрыклад, аса горш ад авадня або сляпня! I то брыда, i то брыда Але калi прырода пу

Якуб Колас Такiх прыгожых месцаў, якiм быў гэты куток, рэдка дзе можна знайсцi Прынамсi, так думаў даўганосы бусел, каторы меў тут, на старадрэвiне, пышны палац А бусел усё ж такi трэцца па свеце, i на яго словы можна мець ува