Η γυναίκα τον αγνοούσε εντελώς. Ήταν μεσαίου ύψους, με λευκή επιδερμίδα και κόκκινα μαλλιά, πιασμένα με ένα πιαστράκι στο χρώμα του μαρμάρου. Το κορμί της είχε πολύ θηλυκές αναλογίες.
Φορούσε ένα σκωτσέζικο ταγιέρ εξαιρετικής ποιότητας, με ασορτί, τέλεια φούστα, που έφτανε ως το γόνατο, παπούτσια σε σκούρο μπορντό, με ψηλό λεπτό τακούνι και μαύρο καλσόν. Το σακάκι κάλυπτε ένα λευκό πουκάμισο με ένα ντεκολτέ αποκαλυπτικό, μα μετρημένο. Στο πέτο μία χρυσή καρφίτσα, σε σχήμα C, ξεχώριζε με χάρη. Στο λαιμό φορούσε ένα ογκώδες χρυσό κολιέ, λαξευμένο με επιδεξιότητα και τα σκουλαρίκια με τη δική τους γενναιόδωρη λάμψη, τρυπούσαν με φως τους λοβούς των αυτιών της.
Το πρόσωπο ήταν λεπτό, με λεπτές, μα ευδιάκριτες γραμμές. Τα μάτια, με χρώμα ανοιχτό πράσινο, ήταν σωστά τοποθετημένη σε σχέση με τη μύτη και ελαφρά αετίσια. Τα χείλη λεπτά, αλλά όχι υπερβολικά λεπτά, ήταν σε αρμονία με το πηγούνι, το οποίο μόλις που προεξείχε.
Ελαφρύ μακιγιάζ σε παλ χρώματα και μόνο μερικές λεπτές ρυτίδες στο μέτωπο και στα μάγουλα της γυναίκας, η οποία φαινόταν να είναι κοντά στα πενήντα.
Ο μπάρμαν σέρβιρε το σέρι, τοποθετώντας το ποτήρι στον πάγκο, χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο, μετά εξαφανίστηκε στο χώρο πίσω από τη βιτρίνα του μπαρ, για να τελειώσει κάποια δουλειά.
Η γυναίκα τέντωσε το δεξί της χέρι, με τα λεπτά και ψηλά δάχτυλα και με νύχια προσεκτικά περιποιημένα, βαμμένα με ένα λευκό περλέ βερνίκι, και πήρε με λεπτότητα το ποτήρι. Καθώς το σήκωνε, ο ΜακΚίντοκ δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί, μαγεμένος ίσως από το άρωμα κι από αυτή τη θέα, και σήκωσε κι εκείνος το ποτήρι του, λέγοντας χαμηλόφωνα:
<Εις υγείαν!>
Εκείνη γύρισε ελαφρά το κεφάλι της προς εκείνον, γέρνοντας ταυτόχρονα λίγο μπροστά. Χαμογέλασε ελαφρά και χωρίς εναλλαγές στον τόνο της φωνής:
<Εις υγείαν>.
Μετά γύρισε και κοίταζε μπροστά της και ήπιε μία μικρή γουλιά από το ποτό της, ενώ ο ΜακΚίντοκ ήπιε μονορούφι, ό,τι απέμενε από το δικό του.
Κι ο ΜακΚίντοκ έμεινε έτσι, με το ποτήρι άδειο στα χέρια του, συνειδητοποιώντας, μόλις εκείνη τη στιγμή, ότι είχε πιει μονομιάς τα ¾ του περιεχομένου του. Το ουίσκι τον γέμισε με ένα κύμα ευχάριστης ζέστης, και το άρωμα της γυναίκας τον μεθούσε και ξυπνούσε πάλι μέσα του αισθήσεις, που αδρανούσαν εδώ και πολύ καιρό. Και, κυρίως, ήταν εκείνη, σε απόσταση ενός μέτρου, απίστευτα ελκυστική και τέλεια, αυτή που θα μπορούσε να είναι η ιδανική γυναίκα, αν μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ένα τέτοιο πρότυπο.
Χωρίς να αντιλαμβάνεται αυτό που έκανε, άφησε το ποτήρι, σηκώθηκε από το σκαμπό και έκανε ένα βήμα προς τη γυναίκα, της χαμογέλασε και τείνοντας φιλικά το χέρι, είπε χαμηλόφωνα:
<Επιτρέπετε; Λάχλαν ΜακΚίντοκ>.
Εκείνη άφησε, με τη σειρά της, το ποτήρι, γύρισε προς εκείνον και έδωσε το χέρι της με χάρη.
<Σίνθια Φάρναμ, χάρηκα.>
<Σίνθια…>, ο ΜακΚίντοκ έμεινε έκπληκτος. Μετά συνήλθε και είπε με χαμηλή και ήρεμη φωνή: <Είναι ένα από τα επίθετα της θεάς Αρτέμιδος, κόρης του Δία και της Λητούς, δίδυμης αδελφής του Απόλλωνα. Γεννήθηκε στο νησί της Δήλου, στην κορυφή του όρους Κύθνος, από το οποίο προέρχεται το όνομα Σίνθια. Θεά του φεγγαριού, ήταν υπερβολικά όμορφη κι ήταν μία από τις πιο αγαπητές θεότητες της Αρχαίας Ελλάδας. Και...> Σταμάτησε, αβέβαιος.
Ενώ μιλούσε, η Σίνθια άρχισε να χαμογελά ευχαριστημένη.
<Και…;> τον παρότρυνε, γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι στα αριστερά.
Τώρα πια, ο ΜακΚίντοκ δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Ο κύβος ερρίφθη.
<…κι ελπίζω να μην έχω το τέλος του Ακταίωνα. Ήταν ένας πρίγκιπας από τη Θήβα ο οποίος, πηγαίνοντας για κυνήγι, είδε την Άρτεμη, ενώ έκανε γυμνή μπάνιο. Κρύφτηκε και παρέμεινε να την παρατηρεί, μα ήταν τόσο συνεπαρμένος, που δεν κατάλαβε ότι πάτησε ένα κλαδί. Ο ήχος τον έκανε να αποκαλυφθεί κι η Άρτεμις δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ από το επίμονο βλέμμα του Ακταίονα, που τον έριξε στο μαγικό νερό και τον μετέτρεψε σε ελάφι. Τα σκυλιά του τον πέρασαν για θήραμα και του όρμησαν, σκοτώνοντάς τον>. Έκανε μία παύση, μεταμελημένος, και μετά επανέλαβε: <Ελπίζω να μην έχω το τέλος του Ακταίονα…>
Εκείνη χαμογέλασε ελαφριά, διασκεδάζοντας.
<Δε βλέπω σκυλιά εδώ>.
Ο ΜακΚίντοκ αναστέναξε, ανακουφισμένος και, με τη σειρά του, χαμογέλασε ελαφριά και μετά πήρε τόνο αυτοπεποίθησης:
<Ε, γι’αυτή τη φορά σώθηκα. Με συγχωρείτε αν σας ενόχλησα>, και γύρισε στη δική του θέση.
<Δεν υπάρχει κάτι να συγχωρήσω. Κι εγώ χρειάζομαι μία χαλαρωτική κουβέντα, μετά από την ημέρα που πέρασα. Λάχλαν, είπατε; Από πού προέρχεται;>
Ο ΜακΚίντοκ χαλάρωσε.
<Είναι κέλτικο όνομα και, από ότι φαίνεται, σημαίνει «ο προερχόμενος από τη λίμνη» ή «ο βίαιος πολεμιστής»>.
<Προτιμώ τον πρώτο ορισμό. Εσείς τι λέτε;>
<Σίγουρα. Συμφωνώ>. Ο ΜακΚίντοκ αισθανόταν απόλυτα άνετα, ενώ μιλούσε με τη Σίνθια. Ήταν ευχάριστο να συζητά μαζί της και, ακόμη πιο ευχάριστο, το να βρίσκει αμέσως κοινά σημεία. Εδώ και καιρό οι σχέσεις του με τους άλλους περιλάμβαναν μόνο αγχωτικές διαφωνίες, πικρές αποφάσεις και πομπώδεις δημόσιες συζητήσεις!
Ο ΜακΚίντοκ πρότεινε στη γυναίκα:
<Τι θα λέγατε να καθόμασταν λίγο πιο άνετα;>, δείχνοντας έναν άνετο χώρο, δίπλα στο μπαρ, με χαμηλά τραπεζάκια και μαλακές πολυθρόνες.
Εκείνη κοίταξε το ρολόι της και ζύγισε για λίγο την πρόταση, πράγμα που τάραξε το ΜακΚίντοκ, και μετά είπε:
<Μα ναι, εξάλλου δεν είναι και τόσο αργά>.
Πήρε το ποτήρι της και πήγε μαζί του προς τα τραπεζάκια. Κάθισαν ο ένας απέναντι στον άλλον, με ένα τραπεζάκι ανάμεσά τους.
Εκείνη ήπιε άλλη μία γουλιά σέρι, ο ΜακΚίντοκ, που δεν είχε πια τίποτα να πιει, στράφηκε προς τον πάγκο του μπαρ κι έκανε νόημα στο μπάρμαν, ο οποίος μόλις είχε γυρίσει στη θέση του. Εκείνος έφτασε αμέσως και ο ΜακΚίντοκ απευθύνθηκε στη Σίνθια:
<Μπορώ να σας προσφέρω κάτι; Όπως αλμυρά σνακς, ή ίσως κάποιο γλυκό; Ένα παγωτό;>
Εκείνη το σκέφτηκε και αποφάσισε:
<Γιατί όχι; Αλμυρά σνακς, ευχαριστώ>.
Ο ΜακΚίντοκ, αντίθετα, παρήγγειλε ένα τόνικ κι ο μπάρμαν έφυγε για να ετοιμάσει την παραγγελία.
Η Σίνθια σταύρωσε τα πόδια και πήρε μία πολύ άνετη στάση.
<Πώς βρεθήκατε στο Μπέρμιγχαμ;> τον ρώτησε.
<Είμαι εδώ για το συνέδριο πάνω στην ελληνική μυθολογία. Είμαι καθηγητής Κλασσικών Σπουδών και θέλω να ενημερώνομαι>.
<Α, καταλαβαίνω. Και για αυτό ξέρατε τα πάντα για την Άρτεμη. Αλλά...> πρόσθεσε με λίγη δόση κακίας <… κι αν σας έστελνα ένα αγριογούρουνο;>
Ο ΜακΚίντοκ έμεινε εμβρόντητος. Ανατρίχιασε ως τις ρίζες τον μαλλιών κι αισθανόταν εντελώς ηλίθιος. Η Σίνθια ήξερε τα πάντα για την Άρτεμη, τα πάντα! Του έκανε πλάκα εκείνη την ώρα κι εκείνος την πάτησε.
<Θα είχα το τέλος του Άδωνη, που σκοτώθηκε από ένα αγριογούρουνο, που έστειλε η Άρτεμις>, σημείωσε μελαγχολικά. Μετά είχε μία έμπνευση:
<Μα ήταν λογικό: ποιος θα μπορούσε να ξέρει του θρύλους για εκείνη, περισσότερο από την ίδια τη θεά;>
Η Σίνθια χαμογέλασε κολακευμένη.
<Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη φορά θα φανώ μεγαλόψυχη. Γιατί, επιπλέον, αυτή η θεά ασχολείται περισσότερο με επενδύσεις, παρά με σαπουνόπερες του Ολύμπου>.
Τώρα χαμογέλασε και ο ΜακΚίντοκ κι αισθάνθηκε χαρούμενος που τη γνώρισε. Ήταν μία γυναίκα μορφωμένη κι έξυπνη, απίστευτα συναρπαστική.
Ο μπάρμαν έφερε τις παραγγελίες. Επειδή η Σίνθια είχε τελειώσει το σέρι, ο ΜακΚίντοκ την κοίταξε διερευνητικά κι εκείνη παρήγγειλε:
<Τόνικ και για μένα, ευχαριστώ>.
Ξεκίνησαν να σερβίρονται τα αλμυρά σνακς, τα οποία ήταν πραγματικά ποικίλα και λαχταριστά. Για λίγη ώρα έμειναν σιωπηλοί και, μετά, ο ΜακΚίντοκ τη ρώτησε:
<Επενδύσεις, λοιπόν; Ενδιαφέρον. Πρέπει να είναι δουλειά με μεγάλη ευθύνη>.
<Σίγουρα>, επιβεβαίωσε εκείνη. <Πρέπει να αναλογιστείς ότι αυτός που αποφασίζει να επενδύσει χρήματα, προσδοκά ένα κέρδος, ή, στη χειρότερη περίπτωση, τουλάχιστον να διατηρήσει το κεφάλαιο που επένδυσε. Αυτό εξαρτάται σημαντικά από το προφίλ κινδύνου που επιλέγει ο επενδυτής. Όσο πιο υψηλός είναι ο κίνδυνος, οπότε μιλάμε για επενδύσεις με πολλές μετοχές, τόσο πιο μεγάλος είναι το κέρδος, με την προϋπόθεση ότι ο χρονικός ορίζοντας της επένδυσης είναι, τουλάχιστον, πέντε χρόνια. Αυτή η διάρκεια είναι αρκετά μεγάλη για να επιτρέψει στις μετοχές να αυξηθούν σε αξία με τον καιρό, ενώ υπόκεινται σε έντονες διακυμάνσεις, στη βραχυπρόθεσμη περίοδο, οι οποίες συνδέονται με την πορεία της αγοράς. Η τάση είναι που μετράει, σε αυτή την περίπτωση, γιατί αν οι μετοχές είναι από υγιείς εταιρίες, η αξία τους θα αυξηθεί αναπόφευκτα, εκτός από περίπτωση πολέμων και εξεγέρσεων ή διαταραχών σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Αν ο επενδυτής είναι, σε λογικά πλαίσια, σίγουρος ότι δε χρειάζεται τα χρήματα που επενδύονται, τουλάχιστον για την ελάχιστη διάρκεια αυτού του είδους συναλλαγών, τότε είναι πολύ πιθανό ότι μετά από μερικά χρόνια, θα βρεθεί να έχει ένα σημαντικό κέρδος. Σίγουρα, κανείς δε γνωρίζει το μέλλον, ως εκ τούτου ο κίνδυνος να χάσεις λεφτά υπάρχει, είναι πραγματικός, αλλά οι οικονομία παρουσιάζει συγκεκριμένες κυκλικές πορείες, οι οποίες επιτρέπουν να κάνουμε λογικές προβλέψεις και να επενδύουμε αναλόγως>.