Ο ΜακΚίντοκ ήταν ο πρώτος που μίλησε.
<Ωραία, αγαπητέ Ντρου, φαίνεται ότι η ανακάλυψή σου είναι πραγματική ανακάλυψη, δεδομένου ότι εγώ δεν έχω χέρια 300 μέτρα μακριά και δε θα κατάφερνα να το κάνω>, κοίταξε προκλητικά τον καθηγητή, <οπότε, τώρα, ποιες είναι οι προθέσεις σου;>
Ο Ντρου δεν υποχώρησε στην πρόκληση και αρκέστηκε στο να σηκώσει τα φρύδια με προσποιητή έκπληξη.
<Σκοπεύω να δημοσιεύσω την ανακάλυψη. Επιπλέον, θέλω να μεταδώσω τις λεπτομέρειες του πειράματος στους ξένους συναδέλφους, με τους οποίους έχουμε Σύμβαση, ως Πανεπιστήμιο, κατά τρόπο που να μπορούν να το αναπαράγουν και να το μελετήσουν. Έχουμε ανάγκη τη βοήθειά τους, ώστε να ετοιμάσουμε τη θεωρία που…>
<Ηρέμησε, ηρέμησε, Ντρου. Μη βιάζεσαι τόσο>, τον διέκοψε ο Πρύτανης, <το να δημοσιεύσεις την ανακάλυψη δεκτό, αλλά το να μεταδώσεις τις λεπτομέρειες, δε μου φαίνεται σωστό. Βλέπεις, το Πανεπιστήμιό μας χρειάζεται χρήματα, τα χρειάζεται πολύ, κι αν αυτή η ανακάλυψη μπορεί να τα φέρει, τότε πρέπει να κρατήσουμε για εμάς τις λεπτομέρειες και να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το πλεονέκτημα που έχουμε, δηλαδή το να είμαστε οι μόνοι στον κόσμο, που κατέχουμε αυτή την τεχνολογία>.
Ο Ντρου παρέλυσε για μία στιγμή. Δεν περίμενε μία τέτοια στάση. Εκείνος, πάντα, θεωρούσε την Επιστήμη σαν κάτι που πρέπει να μοιράζεται με τους άλλους, με τέτοιο τρόπο ώστε η ανθρωπότητα να μπορεί να προοδεύσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και με αρμονικό τρόπο, για το κοινό καλό. Θα έπρεπε να παλέψει.
<ΜακΚίντοκ, καταραμένε Σκωτσέζε!>, επιτέθηκε με θυμό, τον οποίο μόλις που συγκρατούσε, <Καταλαβαίνεις τι λες; Για μία χούφτα χρήματα, που δε θα έκαναν μεγάλη διαφορά σε ένα Πανεπιστήμιο, όπως το δικό μας που είναι το πλέον χρηματοδοτούμενο σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία, υποστηρίζεις ότι η ανακάλυψη που κάναμε ο Μαρρόν κι εγώ, θα παραμείνει περιορισμένη ανάμεσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Πώς μπορεί να προοδεύσει η Επιστήμη; Πώς μπορεί να προοδεύσει η ανθρωπότητα; Σκέψου αν...>, έψαξε να βρει ένα παράδειγμα, το οποίο θα μπορούσε να καταλάβει,<...αν ο Γουλιέλμος Μαρκόνι δε μοιραζόταν την ανακάλυψη του για το ραδιόφωνο. Αν ήθελες να αγοράσεις ένα ραδιόφωνο, θα έπρεπε να πας στους απογόνους του, υποθέτοντας ότι εξακολουθούν να τα κατασκευάζουν, ή θα τα παρατούσες και θα έβρισκες κάτι άλλο να σου κάνει παρέα, ενώ οδηγείς ως το Λίβερπουλ, όταν πας στη φιλενάδα σου. Για παράδειγμα, ένα καριγιόν>.
Ο ΜακΚίντοκ δεν εντυπωσιάστηκε.
<Ε, γιατί, πώς πιστεύεις ότι θα μπορούσες να βγάλεις χρήματα από την ανακάλυψή σου;>
<Οργανώνοντας σεμινάρια, γράφοντας άρθρα για τα περιοδικά του κλάδου....>
<Ντρου, είσαι αναμφίβολα ένας άριστος Φυσικός, αλλά δεν έχεις πρακτική σκέψη. Δεν έχεις σκεφτεί ότι, κατάλληλα ρυθμισμένη, η συσκευή σου θα μπορούσε να μεταφέρει υλικά για εμπορικούς σκοπούς; Στην ουσία, αν θέλαμε να στείλουμε ένα πακέτο από το Μάντσεστερ στο Πεκίνο, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε έναν ταχυμεταφορέα, που θα έπαιρνε μέρες, στην καλύτερη των περιπτώσεων, και θα κόστιζε αρκετά. Με τη συσκευή σου, η μεταφορά θα ήταν άμεση και, θα κόστιζε, για παράδειγμα, τα μισά από τον ταχυμεταφορέα, το οποίο θα ήταν εξαιρετικά βολικό. Έχεις ιδέα πόσα πακέτα αποστέλλονται από το Μάντσεστερ, σε μία μόνο ημέρα; Εγώ όχι, αλλά πιστεύω ότι θα είναι χιλιάδες. Επέκτεινε την αγορά στην Αγγλία, την Ευρώπη, τον κόσμο...>
Ο Ντρου ήταν μπερδεμένος. Δεν είχε σκεφτεί αυτές τις δυνατότητες και, τώρα, άρχιζε να καταλαβαίνει την οπτική του Πρύτανη, αλλά αυτό δεν τον αποσπούσε από την «σταυροφορία» του για την Επιστήμη.
<Άκου, ΜακΚίντοκ, οι εμπορικές εφαρμογές θα μπορούν να μελετηθούν εν ευθέτω χρόνω, αλλά τώρα είναι απολύτως απαραίτητο να δημιουργήσουμε μία θεωρία, η οποία θα εξηγεί τη λειτουργία της συσκευής και θα μας επιτρέπει να τη ρυθμίζουμε κατάλληλα. Χωρίς αυτή, είναι εξ ολοκλήρου άχρηστη, εκτός κι αν θες να περιοριστείς στο να στέλνεις καραμέλες πάνω στην πολυθρόνα της Μπράις. Το φαινόμενο της ανταλλαγής είναι εξ ολοκλήρου εκτός κάθε γνωστής θεωρίας, και είναι πολύ δύσκολο μόνο εγώ κι ο Μαρρόν, ακόμη και με την ενδεχόμενη βοήθεια των συναδέλφων μου που δουλεύουν εδώ, να μπορέσουμε σε λογικό χρόνο να φτάσουμε σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Εφόσον έχουμε τη θεωρία, μετά θα μπορούμε να κατασκευάσουμε άλλες συσκευές και να μελετήσουμε πώς να τις βελτιώσουμε και να τις κάνουμε πιο αποτελεσματικές. Εν ολίγοις, χρειαζόμαστε τη βοήθεια των καλύτερων μυαλών που κυκλοφορούν, κι αυτό δεν αλλάζει>, κατέληξε απόλυτος ο Ντρου.
Ο Πρύτανης, ζύγισε προσεκτικά τα επιχειρήματα του Ντρου και στο τέλος συμφώνησε ότι, για να βγάλουν χρήματα από τη συσκευή, ήταν απαραίτητο να γνωρίζουν πώς λειτουργούσε και γιατί λειτουργούσε.
<Εντάξει, Ντρου, με έπεισες. Θα κάνουμε το εξής: θα διαλέξουμε μία κλειστή ομάδα επιστημόνων, τους οποίους μπορούμε να εμπιστευτούμε, συμφωνούμε μαζί τους μία επαρκή αμοιβή, για τη συνεργασία που παρέχουν, τους μεταφέρουμε τις πληροφορίες μας και προσπαθούμε να φτάσουμε, κατά το δυνατόν γρηγορότερα, στον προσδιορισμό της θεωρίας για την οποία μιλάς. Όταν θα έχουμε τη θεωρία και συσκευές που θα λειτουργούν όπως θέλουμε εμείς, μόνο τότε, θα δημοσιεύσουμε την ανακάλυψη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν μπορείτε να μιλήσετε γι’αυτή με κανέναν, χωρίς τη δική μου άδεια>.
Ο Ντρου δεν ήταν ικανοποιημένος. Ήταν ιδεαλιστής και δεν μπορούσε να συλλάβει την αναγωγή των πάντων σε χρήματα.
<Μα, η πρόοδος, η Επιστήμη…>, ξεκίνησε με πικρία, αλλά ο ΜακΚίντοκ, τον διέκοψε.
<Ο κόσμος θα προοδεύσει και η Επιστήμη θα εξελιχθεί με την ανακάλυψή σας, αλλά δεν βλέπω κάτι κακό, αν η ανακάλυψη αυτή συμβάλλει και στην αύξηση των εισροών αυτού του Πανεπιστημίου. Πραγματικά, χρειαζόμαστε χρήματα, Ντρου, και πίστεψέ με όταν σου λέω ότι πρέπει να αδράξω καθετί που συμβαίνει, ακόμη και για να εισπράξω μερικά ακόμη σεντς. Ωραία, είμαστε σύμφωνοι>, δήλωσε μονομερώς. <Ετοίμασε τη λίστα με τους επιστήμονες, με τους οποίους θα επικοινωνήσουμε, και, μετά, έρχεσαι να μου την υποβάλλεις. Θα κινηθούμε αμέσως>.
Ο Ντρου συμφώνησε, αποθαρρυμένος.
<Ωραία,>, απάντησε ξερά, <τα λέμε το απόγευμα>.
Σηκώθηκε και, συνοδευόμενος από το Μαρρόν, που δεν είχε πει λέξη καθ’όλη τη διάρκεια της συνάντησης, βγήκε από το γραφείο.
Ο φρέσκος αέρας του Μάρτη, μπήκε στα πνευμόνια τους, με ζωντάνια, κι έδιωξε μακριά την καταπίεση που αισθάνθηκαν. Λευκοί θύσανοι χάρασσαν εδώ κι εκεί το γαλάζιο ουρανό. Ο ήλιος έλαμπε με σιγουριά.
Ο Μαρρόν τόλμησε να πει:
<Ήταν δύσκολο ε;>
Ο Ντρου δεν απάντησε.
Το Νόμπελ έπρεπε να περιμένει.
Κεφάλαιο V
<Ααααααααα!>
Ήταν νύχτα και ο Μαρρόν, τελείωνε μία έντονη συνουσία με την Σαρλίν Μπονβίλ, την αρραβωνιαστικιά του. Ήταν πάνω από μία ώρα που ξεκίνησαν, και όλη αυτή την ώρα, έκαναν τόσο θόρυβο που το μεγάλο φινάλε, δεν πέρασε απαρατήρητο. Από τα διπλανά δωμάτια, υπήρχαν αντιδράσεις κάθε είδους.
<Φτάνειιιιι! Δεν αντέχουμε άλλοοοο! Θέλουμε να κοιμηθούμεεεε!>
<Πάμε, Σαρλ! Κάν’τους να καταλάβουν από τι είμαστε φτιαγμένες εμείς της Ψυχολογίας!>
<Η μαυρούλα, σε ξετινάζει ε;>
<ΑΝ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΑΥΡΙΟ, ΘΑ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ ΤΑ ΠΟΔΙΑ!>
Ο Μαρρόν δεν άκουγε, πλέον, τίποτε. Μετά την παράσταση, κατέρρευσε δίπλα στη Σαρλίν, από τη μέση και πάνω, και κοιμήθηκε αμέσως, ιδρωμένος και διαλυμένος. Εξάλλου, αυτή ήταν μία κατάσταση στην οποία είχε συμβάλλει, εκείνες τις ημέρες. Φορούσε ακόμη το προφυλακτικό κι η κοπέλα ξέσπασε σε γέλια, βλέποντας πόσο γελοίος ήταν ο Μαρρόν, έτσι διαλυμένος. Η συμμετοχή του στη συνουσία ήταν βαθιά, όπως πάντα. Πράγματι και σ’εκείνη άρεσε να κάνει έντονο έρωτα, χρησιμοποιώντας πλήρως το κορμί της και εκδηλώνοντας μία αξιοσημείωτη φυσική δραστηριότητα. Αλλά, όπως πολλές γυναίκες, κρατούσε τον έλεγχο της κατάστασης. Το μυαλό της ήταν πάντα συγκεντρωμένο και προσεκτικό στην εξέλιξη της κατάστασης. Αξιολογούσε και έκρινε, απομνημόνευε, για το μέλλον.