Ο Μαρρόν, αντίθετα, εκείνο το πρωί δεν είχε μαθήματα, οπότε ήταν ελεύθερος.
Ετοιμάστηκαν και βγήκαν.
Πρώτα, πήγαν σε ένα συμβολαιογράφο, φίλο του Ντρου. Μετά από σύντομη επεξήγηση, ο συμβολαιογράφος, άρχισε να ετοιμάζει ένα έγγραφο, με το οποίο δήλωνε ότι με αυτά τα δεδομένα, οι κύριοι Λέστερ Ντρου και Τζόσουα Μαρρόν είχαν ανακαλύψει έναν νέο φυσικό φαινόμενο, το οποίο περιγραφόταν εν συντομία, και ότι αυτό το φαινόμενο παράχθηκε από μία συσκευή την οποία κατασκεύασε ο Ντρου και τη ρύθμισε κατάλληλα ο Μαρρόν. Ο γάτος δεν αναφερόταν στο έγγραφο αυτό.
Μετά από τις απαραίτητες υπογραφές, οι δυο τους ξαναμπήκαν στο αυτοκίνητο και ο Ντρου οδήγησε ως το πάρκινγκ, κοντά στο γραφείο του Πρύτανη.
Ζήτησαν να τους αναγγείλουν και λίγα λεπτά μετά, έμπαιναν.
Ο Πρύτανης ΜακΚίντοκ, ήταν εγκατεστημένος σε αυτό το γραφείο με σπαρτιάτικο τρόπο και χωρίς πολυτέλειες. Μόνο τα αμέσως απαραίτητα και χρήσιμα είχαν θέση σε αυτόν τον χώρο. Και μόνο η εμφάνιση του Πρύτανη, εξέπεμπε διαύγεια και αποτελεσματικότητα.
<Ντρου, φίλε μου, τι μπορώ να κάνω για σένα;> έριξε μόνο μία ματιά στο Μαρρόν, χωρίς να τον χαιρετίσει.
<Γεια σου, ΜακΚίντοκ. Έχω μία ανακάλυψη>.
Η σπουδαιότητα της δήλωσης του Ντρου, έκανε το μέτωπο του Πρύτανη να ζαρώσει, πλήττοντας το ψυχρό προσωπείο, που συνήθιζε να παρουσιάζει στην εργασία του. Αυτό το προσωπείο έπρεπε να εκφράζει αυτοέλεγχο και πλήρη έλεγχο πάνω στους πάντες και τα πάντα κι ήταν μία αποτελεσματική βοήθεια στη διατήρηση της ιεραρχίας σε τάξη.
Ο ΜακΚίντοκ ήξερε ότι ο Ντρου ήταν ικανός αλλά δεν περίμενε ότι, στα εξήντα του, ο Φυσικός θα παρήγαγε κάτι ιδιαίτερο, έχοντας περάσει μία ζωή στη σκιά μίας αξιοπρεπούς, μα ανώνυμης διδασκαλίας.
<Μία ανακάλυψη; Ποια;>
<Εγώ κι ο φοιτητής Μαρρόν δημιουργήσαμε μία συσκευή που είναι σε θέση να ανταλλάξει, μεταξύ τους, δύο όγκους χώρου, με τρόπο στιγμιαίο και με μικρή δαπάνη ενέργειας>.
Ο Πρύτανης ήταν καθηγητής Κλασικών Σπουδών και η Φυσική ήταν για εκείνον ένας άυλος και ακατανόητος κόσμος. Έννοιες όπως ο χωροχρόνος, η σχετικότητα ή ακόμη και η δομή του ατόμου του ήταν εντελώς ξένες.
Πίστευε ότι καταλάβαινε αυτό που του έλεγε ο Ντρου, έτσι τον κοιτούσε με μία υποψία σαρκασμού, μετά πήρε ταυτόχρονα, από το γραφείο ένα πρες παπιέ και μία θήκη γυαλιών, σταύρωσε τα χέρια και τα άλλαξε θέση.
<Δε μου φαίνεται μεγάλη ανακάλυψη, Ντρου. Μπορώ κι εγώ να το κάνω με γυμνά χέρια και χωρίς τη βοήθεια εργαλείων, όπως βλέπεις>.
<Μπράβο, αλλά έχεις αρκετά μακριά χέρια, για να το καταφέρεις μεταξύ Μάντσεστερ και Πεκίνου;>, ο Ντρου ήξερε τα κενά που είχε ο ΜακΚίντοκ στην Επιστήμη και ήξερε και τάση του για σαρκασμό, έτσι είχε αποφασίσει να απαντήσει αναλόγως.
<Τι πράγμα; Στο Πεκίνο;…>, ο Πρύτανης είχε μπερδευτεί.
<Έτσι ακριβώς, ΜακΚίντοκ>, τόνισε ο Ντρου, <η συσκευή μας είναι σε θέση πραγματοποιεί την ανταλλαγή, σε απόσταση η οποία θεωρούμε ότι εξαρτάται από τις ρυθμίσεις του, αλλά σίγουρα, μιλάμε για χιλιόμετρα, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες.>
<«Θεωρούμε» με ποια έννοια;>, ο ΜακΚίντοκ είχε επανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης.
<Με την έννοια ότι δουλέψαμε απόψε και καταφέραμε να αντλήσουμε πολλά θεμελιώδη στοιχεία, ως προς τη λειτουργία της συσκευής, ενώ πρέπει ακόμη να καθορίσουμε το πού στοχεύει η συσκευή και πώς μπορούμε να διαφοροποιήσουμε αυτές τις συνισταμένες. Εφόσον, η ανταλλαγή δεν είχε σαν προορισμό το εσωτερικό του εργαστηρίου, προφανώς, προς στιγμήν, αυτό παραμένει ένα δεδομένο το οποίο πρέπει να προσδιορίσουμε>.
Τον Ντρου αυτό το «θεωρούμε», τον έκανε να χάσει το πλεονέκτημα που είχε στον Πρύτανη, κι αυτό μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα.
Εκείνη τη στιγμή, άκουσε φασαρία στη Γραμματεία. Ένα χτύπημα στην πόρτα, έντονα βήματα και μία διαπεραστική φωνή, η οποία επιτιθόταν στη γραμματέα, μετά κι άλλα έντονα βήματα, με πολύ χτύπημα τον τακουνιών κι η πόρτα του Πρύτανη, ξαφνικά άνοιξε διάπλατα, με την καθηγήτρια Μπράις να μπαίνει ορμητικά και να προχωρά με αποφασιστικότητα ως το γραφείο, αδιαφορώντας για τους επισκέπτες.
Ανάμεσα στις ανοιχτές πόρτες, η γραμματέας ξαφνιασμένη άπλωσε τα χέρια και κούνησε το κεφάλι, εξηγώντας έτσι στον Πρύτανη ότι δεν κατάφερε να τη σταματήσει.
<Πρύτανη ΜακΚίντοκ!> ξεκίνησε η γυναίκα με αλλοιωμένη φωνή, σχεδόν ουρλιάζοντας, <αυτή τη φορά παράγινε το κακό! Κοιτάξτε τι βρήκα, σήμερα το πρωί, στην πολυθρόνα του γραφείου μου!>
Η καθηγήτρια κράδαινε μία διάφανη πλαστική σακούλα, η οποία περιείχε διάφορα μικροαντικείμενα με ποικίλα χρώματα.
<Έφτασα στο γραφείο, κάθισα και, ξαφνικά, κατάλαβα ότι από κάτω είχα αυτό το πράγμα. Κοιτάξτε χάλι: γυαλί, μέταλλο, πλαστικό και ωωωω, αποφάγια! Μου κατέστρεψαν τη φούστα και δεν ξέρω αν μπορώ να την επιδιορθώσω. Οι δευτεροετείς φοιτητές, αυτή τη φορά, υπερέβησαν τα εσκαμμένα και περιμένω ότι θα λάβετε τα απαραίτητα μέτρα. Από πλευράς μου, έχω ήδη τον τρόπο για να τους τακτοποιήσω!>
Κατά τη διάρκεια του λογιδρύου, ο Ντρου κι ο Μαρρόν, άσπρισαν, ξαφνικά: πράγματι, αναγνώρισαν στο περιεχόμενο της σακούλας, τα υλικά που είχαν ανταλλαχθεί, κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το μυστήριο του πού έδειχνε η συσκευή είχε λυθεί, αλλά τώρα υπήρχε ένα πιο άμεσο πρόβλημα.
Ο ΜακΚίντοκ είχε μείνει ανέκφραστος μπροστά στον παροξυσμό της Μπράις. Πράγματι, τέτοιες φάρσες συνέβαιναν συνέχεια, με αξιοσημείωτη συχνότητα, κι εκείνος γνώριζε ότι αυτή η περίπτωση ήταν μία από τις πολλές, χωρίς να είναι σε θέση να συνδέσει την ανακάλυψη του Ντρου με τα αντικείμενα του σκανδάλου.
Ο Ντρου αντιλαμβανόταν την κατάσταση, αλλά είδε ότι κι η καθηγήτρια ήταν πολύ θυμωμένη για να δεχτεί εξηγήσεις: ήθελε μόνο εκδίκηση. Οπότε, άφησε τον Πρύτανη να προνοήσει για εκείνη.
Ο ΜακΚίντοκ πήρε μία έκφραση μεγάλης αποδοκιμασίας.
<Έχετε απόλυτο δίκιο, καθηγήτρια Μπράις. Αυτοί οι φοιτητές δε γνωρίζουν τίποτε περί πειθαρχίας και σεβασμού για τους καθηγητές, οπότε, μπορείτε να είστε σίγουρη ότι θα ενεργήσω άμεσα, γιατί απαιτείται μία παραδειγματική τιμωρία, κατόπιν της οποίας δε θα έχουν πια καμία όρεξη για κάτι που δεν αφορά τις σπουδές τους>.
Η Μπράις αποδέχτηκε την απάντησή του με ένα ξερό βλέμμα επιδοκιμασίας, μετά γύρισε επί τόπου με τα τακούνια και, με μεγάλα βήματα, βγήκε από το γραφείο, κατευθυνόμενη στην αίθουσα της Βιολογίας, της ειδικότητάς της, για να επιβάλλει τη δική της τιμωρία στους δευτεροετείς φοιτητές, οι οποίοι είχαν καταδικαστεί σε γραπτή εξέταση. Τους έβαλε μία απίθανη άσκηση και την βαθμολόγησε κατά τρόπο, που κατέστρεφε το μέσο όρο σε όλους.
Αυτά τα παιδιά, θα ήταν τα πρώτα θύματα της Ανταλλαγής.
Στο γραφείο του Πρύτανη, η ατμόσφαιρα ξαναέγινε φυσιολογική, μετά από τη θορυβώδη παρένθεση, κι ο Ντρου πήρε τον λόγο.
<ΜακΚίντοκ, απάλλαξε αυτούς τους φοιτητές. Αυτά τα αντικείμενα είναι δικά μας. Τώρα ξέρουμε που δείχνει η συσκευή: περίπου 300 μέτρα ανατολικά από το εργαστήριο Φυσικής>.
Ο Πρύτανης κοίταξε το Ντρου με αέρα αμφισβήτησης.
<Θες να πεις ότι εσείς στείλατε, απόψε, αυτό το πράγμα στην πολυθρόνα της Μπράις;>
<Ναι, έτσι είναι. Αναγνώρισα τα αντικείμενα. Είχαν όλα τη μορφή που περίμενα και τα υλικά ήταν τα ίδια. Εμείς τα στείλαμε>.
Ο ΜακΚίντοκ άλλαξε εντελώς έκφραση, προσπαθούσε να συγκρατηθεί αλλά, σε λίγα δευτερόλεπτα, ξέσπασε σε γέλια και, τόσο ο Ντρου όσο κι ο Μαρρόν, τον ακολούθησαν, χωρίς ενδοιασμό.
<Από όλα τα μέρη που μπορούσαν να πάνε, πήγαν κατευθείαν στη Μπράις...χα...χα...χα!>, ο Πρύτανης είχε κοκκινίσει από τα γέλια.
<Είδες το πρόσωπό της; Έμοιαζε με τη γυναίκα της Αποκάλυψεως...χα...χα...χα!>, συμπλήρωσε ο Ντρου.
Ο Μαρρόν είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια και κρατούσε την κοιλιά του.
H γενική ευδιαθεσία κράτησε αρκετά δευτερόλεπτα και, στη συνέχεια, επέστρεψε σταδιακά στην κανονική κατάσταση.