Гэта было пытанне дзеля пытання, адказу на яго нават не патрабавалася, і таму ніхто нічога не адказаў.
-Усё, я вас больш не затрымліваю! ранейшым лянівым і абыякавым голасам прагаварыў РАДЖА, потым ён зірнуў на спахмурнелага Тома Ліўскі і дадаў рэзка: - Цябе, Ліўскі, гэта таксама датычыцца!
-Мяне? Ліўскінедаўменна азірнуўся вакол. А як жа Аграполіс?
-А вось гэта цябе ўжо не датычыцца!
Ён змоўк, нібыта даючы зразумець, што размова скончана. І, зразумеўшы гэта, спачатку прадстаўнікі ФІРМЫ, а за імі і Ліўскі, ціхенька выйшлі з пакою. Холін таксама рушыў было да выхаду ўслед за ўсімі, але тут здарылася нечаканае.
- Вас я папрашу затрымацца, - нечакана ветліва прагаварыў РАДЖА.
Холін азірнуўся, не адразу зразумеўшы, што гэтыя словы адносяцца менавіта да яго.
- Прашу! шырокім жэстам РАДЖА паказаў на крэсла насуперак сябе. Сядайце, Максіміліян так, здаецца, ваша імя?
Холін кіўнуў галавой і, стараючыся нічым не выдаць сваё хваляванне, моўчкі апусціўся ў мяккае зручнае крэсла, чакаючы працягу размовы.
-Здзіўлены? спытаў РАДЖА, адкідваючыся на спінку крэсла. Можаце не адказваць, і так бачу! А між тым, я хачу прапанаваць вам пасаду рэзідэнта на Аграполісе. Што вы на гэта скажаце?
Не ведаючы, што і адказаць, Холін толькі моўчкі чакаў працягу. І не памыліўся.
- Бачу, што згодны, - РАДЖА ўсміхнуўся, паказваючы бездакорныя, асляпляльна белыя зубы, занадта белыя, каб быць сапраўднымі - Але гэта яшчэ не ўсё з таго, што я хацеў вам сказаць
Ён змоўк, але і Холін таксама працягваў сядзець моўчкі.
- З сённяшняга дня вы надзяляецеся надзвычайнымі паўнамоцтвамі! неяк асабліва ўрачыста прамовіў РАДЖА, і Холін міжволі ўскочыў з месца, выцягнуўся. Сядайце! Ды сядайце ж вы!
Пачакаўшы, калі Холін зноў апусціцца ў крэсла, РАДЖА сам устаў, павольна прайшоўся па пакою
-Сітуацыя надзвычайная, - прагаварыў ён, спыняючыся насуперак Холіна. Спадзяюся, вы падзяляеце гэтае маё меркаванне?
-Так, падзяляю! Холін зноў паспрабаваў устаць, і зноў быў вернуты назад уладарным жэстам РАДЖЫ.
І зноў нейкі час РАДЖА толькі моўчкі мераў пакой таропкімі крокамі, а Холін гэтак жа моўчкі назіраў за гэтымі ягонымі перамяшчэннямі.
- Тое, што тут у вас адбылося, - зноў загаварыў РАДЖА, паварочваючыся да стала, - гэта ўжо не ёсць пытанне тольківашай планеты. Гэта пытанне ўсёй ФІРМЫ, яе будучыні самога нават яе існавання
Голас РАДЖЫ прагучаў так злавесна, што Холін нават уздрыгнуў, сам таго не жадаючы.
-Гэтыя жанчыны не павінны пакінуць планету! Ні ў якім выпадку!
-Тады трэба закрыць касмапорт, - прапанаваў Холін. І вывесці на арбіту ўсе касмічныя апараты, якія тут знаходзяцца
-Гэта ўжо зроблена, - сказаў РАДЖА з цікаўнасцю пазіраючы на Холіна. Засталася толькі мая шлюбка пад аховай дзесяці космадэсантнікаў
-Мала! міжволі вырвалася ў Холіна. Дзесяці недастаткова!
-Вы так лічыце?
Холін кіўнуў сцвярджальна.
-Шкада, што мне трэба вяртацца, - сказаў раптам РАДЖА. Цікава было б з вамі папрацаваць Да таго ж
Не закончыўшы фразы, ён зноў падыйшоў да стала, сеў на ранейшае месца.
- А зараз раскажыце мне ўсё, што ведаеце!
Холін здзіўлена на яго паглядзеў.
-Не зразумеў!
-Я маю на ўвазе напад дзікай кошкі на атдзяленне ФІРМЫ, - растлумачыў РАДЖА. Знікненне картаў, артэфактаў У вас жа маецца нейкае сваё меркаванне ўсяму гэтаму, ці не так?
-Так, маецца - Холін памаўчаў крыху і дадаў. Не меркаванне нават, а так, гіпотеза
-Ну вось і падзяліцеся са мной гэтай сваёй гіпотэзай - сказаў РАДЖА, стомлена адкідваючыся на спінку крэсла і заплюшчваючы вочы. Толькі як мага карацей, у мяне не так шмат часу
Глава 10
Прайшло яшчэ некалькі дзён, на працягу якіх Нікаля Сарджэн на дзіва хутка змог прыстасавацца да новага свайго становішча. Кожную раніцу Мэры (яна ж, Маргана) накіроўвалася кудысьці ў непралазныя гэтыя джунглі, адкуль вярталася толькі позна вечарам, стомленая і заўсёды чымсьці незадаволеная. Дзе яна была, чым канкрэтна займалася ў небяспечным гэтым гушчары аб гэтым Мэры (Маргана) ніколі нічога не расказвала, сам жа Нікаля таксама не рашаўся ў яе хоць штосьці выпытваць. Тым больш, не рызыкаваў ён спрабаваць яе там адшукаць адной-адзінай спробы гэта зрабіць хапіла Сарджэну надоўга
Увайшоўшы, Мэры адразу ж скідвала з сябе мокры, запэцканы камбінізон услед за ім на падлогу ляцела і ўсё астатняе яе адзенне. Нават не зірнуўшы на Сарджэна, які заўсёды пры гэтым знаходзіўся побач з ёй, Мэры накіроўвалася ў ванную, дзе прымала душ. Таропка падабраўшы раскіданае гэтае адзенне, Нікаля кідаў яго ў вялікі металічны чан, заліваў чан да краёў кіпнем і спяшаўся на кухню сервіраваць стол для вячэры. Пры гэтым ён чуйна прыслухоўваўся да ўсплёскаў вады, якія прыглушана даносіліся нават сюды, каб, ні прывядзі бог, не прапусціць той адказны момант, калі Мэры пакліча ягода сябе ў ванную. З усіх хатніх абавязкаў Сарджэна гэты быў, бадай што, самым прыемным, калі не лічыць ночы
Потым яны вячэрылі, і Мэры была ўжо ў добрым настроі і нават жартавала над ягонымі кулінарнымі здольнасцямі. А яшчэ потым яны разам клаліся ў ложак...
А раніцай Мэры зноў накіроўвалася немаведама куды, і Нікаля заўсёды з трывогай і нейкай шчымлівай пяшчотай глядзеў ёй услед. І зноў пачынаўся для яго чарговы дзень, доўгі і нудны, як і ўсе папярэднія...