І тут здарылася неверагоднае. Толькі што рабочая жонка фермера стаяла нерухома на ранейшым сваім месцы... і раптам яна апынулася якраз перадОНілам, перагароджваючы яму далейшы шлях.
Ашаломлены ОНіл спыніўся, не верачы ўласным вачам. Ён не мог зразумець, якім чынам змагла жанчына перамясціцца з месца на месца так хутка, амаль імгненна. Такога быць не магло, ніяк не магло... і, тым не менш, зараз небяспечная гэтая жанчына стаяла паміж ім і такімі жаданымі дзвярыма. Яна зноў застыла ў поўнай нерухомасці, але шлях да зброі для фермера быў надзейнаперакрыты.
Ашаломлены ОНіл спыніўся, не верачы ўласным вачам. Ён не мог зразумець, якім чынам змагла жанчына перамясціцца з месца на месца так хутка, амаль імгненна. Такога быць не магло, ніяк не магло... і, тым не менш, зараз небяспечная гэтая жанчына стаяла паміж ім і такімі жаданымі дзвярыма. Яна зноў застыла ў поўнай нерухомасці, але шлях да зброі для фермера быў надзейнаперакрыты.
Ці ўсё ж паспрабаваць?
- Адыйдзі ўбок! прагаварыў ОНіл, зноў стараючыся гаварыць як мага больш цвёрда і пераканаўча. Я загадваю табе зараз жа адыйсці ўбок! Адыйдзі і дай мне прайсці!
Моцны штуршок у грудзі прымусіў ОНіла зноў праляцець праз усё памяшканне і балюча трэснуцца спіной аб процілеглую сцяну. І зноў ён нават не заўважыў, калі ж яна паспела нанесці ўдар, гэтая жанчына!
Кепская справа! змагаючыся з нарастаючай панікай, ОНіл ускочыў на ногі і, хістаючыся, кінуўся да ўваходных дзвярэй. Ён зашчэпіць іх знадворку, паспее ўскочыць у электракар... а там суседзі... яны абароняць яго... не дадуць у крыўду...
І зноў жанчына гэтая нейкім чынам паспела аказацца каля дзвярэй значна раней за яго. Яна нібыта гуляла з былым сваім мужам у кошкі-мышкі...
Пакуль што толькі гуляла
- Што табе трэба?! спалохана прахрыпеў ОНіл, павольна адыходзячы да стала. Пакінь мяне ў спакоі, чуеш! Рабі што хочаш, ідзі куды хочаш - але толькі пакінь мяне ў спакоі!
Блукаючы погляд фермера ўпаў раптам на стол. Там ляжаў нож, доўгі і даволі востры хлебны нож...
Ухапіўшы левай, працаздольнай яшчэ рукой, гэты нож і ўскінуўшы яго высока над галавой, ОНіл зноў з адчаем асуджанага кінуўся да жанчыны.
- Прэч з дарогі! што ёсць моцы закрычаў ён, размахваючы нажом ва усе бакі. Прэч, а не тое забю!
І зноў ОНіл не заўважыў самога моманту ўдару, ён не зразумеў нават, рукой ці нагой нанесла жанчына свой удар (здаецца, усё ж нагой). Адчуванне было такое, нібыта па левай руцэ ягонай ніжэй локця ўдарылі з усяго размаху вялізнай жалезнай кувалдай. Пачуўся кароткі сухі трэск зломаных касцей, па ўсёй руцэ, пачынаючы з пляча і закончваючы самымі кончыкамі пальцаў, палыхнуў раптам востры, несцярпіма-пякучы боль. Нож, адляцеўшы ўбок, жаласна дзінькнуўшы аб падлогу...
- Ты зламала мне руку?! недаўменна, нібыта яшчэ не да канца паверыўшы ў гэта, прахрыпеў ОНіл, ліхаманкава абмацваючы пашкоджаную сваю левую руку пашкоджанай правай. Ты мне яе зламала! закрычаў ён што ёсць моцы. Як жа ты пасмела зрабіць гэта, паскуда!
Прыгожыя вусны жанчыны варухнула раптам злавесная нейкая ўсмешка.
- Ты нябожчык! прагаварыла яна... і голас жанчыны таксама падаўся фермеру нейкім іншым, зусім незнаёмым нават. Ты што, яшчэ не зразумеў гэтага?!
Момант наступнага ўдару ОНіл усё ж паспеў заўважыць. У жанчыны ледзь тарганулася левая нага і амаль адразу ж востры, пякучы боль палыхнуў ужо па правай руцэ фермера. Сухі трэск касцей. Адчайны ўскрык... і перабітая правая рука ОНіла павісла такая ж нерухомая і бездапаможная, як і левая...
Яна ж і сапраўды хоча забіць мяне! маланкай пранеслася ў галаве фермера запозненая панічная думка. Яна хоча забіць мяне і я нічым не магу перашкодзіць ёй у гэтым намеры!
Пашкоджаныя рукі не дзейнічалі зусім, фермер не мог паварушыць нават кончыкамі пальцаў. Да таго ж ад нясцерпнага болю кружылася галава, яна толькі што не расколвалася на часткі. Павольна, ледзь стрымліваючыся, каб не залемантаваць благім голасам ад ахапіўшага яго жаху, ОНіл павольна адыходзіў ад выратавальных дзвярэй усё далей і далей... а жанчына проста ішла следам і ўсё не зводзіла і не зводзіла з былога свайго гаспадара халоднага загадкавага позірку. Потым плечы фермера адчулі за сабой халодную шурпатасць сцяны. Ён вымушаны быў спыніцца... жанчына таксама спынілася, вялікія блакітна-зеленаватыя вочы яе нібыта пацямнелі разам, зрэнкі звузіліся.
- Не трэба! прасіпеў ОНіл, лязгаючы зубамі ад жаху. Не забівай!
Востры, нясцерпна-пякучы агонь паласнуў на гэты раз па нагах фермера, адразу па абедзьвюх... Адчайна-звярыны роў ОНіла зліўся ў адзінае цэлае з трэскам ягоных галёначных касцей і цалком заглушыў злавесны гэты трэск. Цяжкая туша фермера звалілася на падлогу, балюча тыцнуўшыся ў яе тварам. ОНіл не адчуваў больш ні рук, ні ног... смерць стаяла побач з ім... хуткая, немінучая, бязлітасная смерць стаяла побач у выглядзе двух босых, прыгожых жаночых ног. Яшчэ ўчора вытанчаная бездакорнасць аголеных гэтых ног прыводзіла ОНіла ў захапленне, узбуджала і нават апяняла яго... зараз жа ногі гэтыя неслі яму смерць, і толькі смерць, і нічога акрамя смерці...