Не важна, адказаў кот. Важна, што ты зможаш зрабіць нарэшце тое, пра што марыў.
І аб чым гэта я марыў?
Прачытаць кнігу Фіхтэ. Памятаеш, табе яшчэ ва ўніверы страшна спадабалася слова «Фіхтэ». Ты яшчэ думаў, што гэтае слова для няветлівай адмовы.
Не было такога, удакладніў я.
Было-было, адказаў кот. Успомні лепш, як Машка Волкава на трэцім курсе сказала табе, што ў яе ёсць эпiкантус, а ты адразу закахаўся і ўяўляў сабе, дзе гэты эпiкантус ў яе знаходзіцца.
Я злёгку пачырванеў, або па меншай меры мне так здалося.
Ты ж і цяпер яшчэ часам успамінаеш Машу? Праўда? Вось вазьмі і напішы ёй неяк у iнэце.
Ну-у-у-у, працягнуў я, я ж жанаты. Як жа Наташа?
Наташа?
Так.
А мы ёй не раскажам, працадзіў кот і па-злачынску падняў вусы.
Ага, вядома! кінуў я злосна.
Добра, не важна. Не важна, што ты будзеш рабіць, але галоўнае, каб ты быў у канатусе. Не хочаш здрадзiць жоначцы? Ну і малайчына! Але гэтая ізаляцыя на карантыне паставіла складаныя пытанні перад нашай сям'ёй, праўда ж? Калі вы не можаце не лаяцца хоць бы на працягу двух тыдняў, якія праводзіце ў шчыльным кантакце
Што значыць у шчыльным кантакце? удакладніў я.
Як што? 24 на 7 адно з адным, адрэзаў кот. Хiба ж толькі ў прыбіральні і ў краме не разам, а ўвесь астатні час «тугезер», так бы мовіць. І ты ўжо гатовы прыдушыць жонку падушкай, пакуль яна спiць
Зноў хлусіш, сказаў я холадна. Завязвай, Эдуард.
Кот хмыкнуў, а потым прыстукнуў лапамі па стале і прамурчаў сабе ў вусы.
Добра, хочаш зачыняць вочы на праўду справа твая. Але я б раіў быць са мной шчырым. Калі ўжо ты не можаш прызнацца ў сваіх жаданнях хатняму гадаванцу, то нядзіўна, што і жонцы да гэтага часу не сказаў, чаго хочаш у ложку
На гэты раз я дакладна пачырванеў.
Ну я Я
Ды хопіць мармытаць, перабіў кот. Скажы шчыра, што хочаш паспрабаваць утрох. Вось якраз Машу Волкаву можна было б паклікаць, з яе эпiкантусам.
Можа лепш абмежавацца Фіхтэ, нясмела прамовіў я, і потым умольна паглядзеў на ката, а той хмыкнуў і сказаў:
Фіхтэ спатрэбіцца для іншага.
Ды кінь глупствы гаварыць, сказаў я, асмялеўшы. Жартачкі плоскія! Ты сам разумееш пра што я пра тое, што для твайго канатуса хопіць і простага чытання даўно заўважанай кнігі.
Слабак, адказаў кот, скептычна памахаўшы галавой.
Хто? Ды сам ты слабак! Я, між іншым, вучыўся і паралельна працаваў на двух працах. Паспрабавалі б так тыя багацейчыкi, якіх мамка з таткай у інстытут чмохнулі, ускіпеў я.
А яшчэ ты ўжо два гады збіраешся пачаць бегаць кожную раніцу. Якраз ад атлусцення твайго дапаможа. Але нешта пакуль не пачаў, заўважыў няўмольны кот.