Так, гэта вельмі важна. Я разумею, што ўсё гэта вельмі нечакана для вас. Я прама як няпрошаны госць у разгар чаявання. Проста зразумейце, што гэта вельмі-вельмі важна, Вікторыя.
О, вядома, прафесар. Я ўсё цудоўна разумею і ведаю, што вы не проста так прыехалі да нас у горад. У вас ёсць важная справа, і я з задавальненнем з вамі сустрэнуся, каб вырашыць яе.
Я ведаў, што знайду ў вас разуменне, Вікторыя. Ці можаце вы быць у тры гадзіны дня каля помніка Элізы Ажэшкі?
Хвіліначку Так, прафесар. Давайце так і зробім.
Дзякуй. Да сустрэчы.
Дзякуй вам, прафесар.
Паклаўшы трубку, Лiтвакас застыў на некалькі імгненняў, а потым, рэзка адкрыўшы дзверы з машыны, пайшоў прагуляцца па горадзе і перакусіць да сустрэчы з дзяўчынай.
Віка тым часам абдумвала нечаканае з'яўленне Лiтвакаса. Яна ўсё яшчэ сядзела на ложку не адзеўшыся. Віка правяла рукамі па валасах. Незвычайны яркі і цікавы сон, прымусіў дзяўчыну задумацца пра прычыну яго з'яўлення.
Звычайна я не бачу сноў, сказала яна сама сабе і працягнула руку да тэлефона, які паспела адкласці на маленькі часопісны столік.
У гэты час Мечыслаў і Уладзімір абедалі дома ў гродзенскага гісторыка. Мечык даў прытулак свайму мінскаму калегу, і яны ўжо паспелі з раніцы пазаймацца ўнікальнымі артэфактамі, якія да гэтага былі знаёмыя Уладзіміру толькі па фота і апісанням сяброў. Уладзімір змог сам патрымаць у руках сярэбраную капсулу добра вычышчаную і бліскучую.
Жонка Мечыка ўвайшла на кухню, дзе размясціліся гісторыкі.
Смачна есцi, сказала яна.
Дзякуй! хорам адказалі Мечык і Уладзімір.
Вельмі смачна. Вы выдатна гатуеце, зрабіў Уладзімір камплімент гаспадыні дома, якая была апранута ў хатні спартыўны гарнітурчык і як раз збірала валасы ў пучок на патыліцы.
Вельмі прыемна, сказала маладая гаспадыня і ўсміхнулася.
Тут у кухню ўбег маленькі сын Мечыслава. Ён кінуўся да бацькі і паспрабаваў схапіць яго за гарлавіну швэдры.
Я ж ем, ты ж бачыш, сказаў Мечыслаў і, усміхнуўшыся, падняў сына і пасадзіў яго да сябе на калені.
У гэты час у пакоі на гарышчы, дзе Уладзімір і Мечыслаў пакінулі свае тэлефоны побач з артэфактамі Панятоўскага, чуўся званок. Тэлефон Мечыка вібраваў на стале, але насельнікі дома не чулі, бо былі занадта далёка.
Віка пачакала яшчэ трохі і, так і не пачуўшы прывітання Мечыка ў трубцы, апусціла тэлефон на калені.
Не падымае, задуменна сказала дзяўчына, Трэба будзе набраць пазней.
Яна ўстала і пачала збірацца на сустрэчу з Лiтвакасам.
У гэты час Мечык і Уладзімір скончылі абед і вярнуліся да сваёй працы.
Захаванасць дзівосная, сказаў Уладзімір, яшчэ раз беручы сярэбраную капсулу ў рукі.
А гэтая скрыначка з чырвонага дрэва, вымавіў Мечыслаў, проста ладная штучка. Нават складана сказаць, што тут радуе больш.
Залаты герб Панятоўскіх, адказаў гісторык.
Ну дык! усклікнуў Мечык.
Але пергамент Ведаеш, нават калі б на ім нічога не было напісана, я б усё роўна лічыў, што ён выдатны, вымавіў мінчанін.
Мечыслаў усміхнуўся і кіўнуў галавой. Уладзімір працягваў трымаць у руках сярэбраную капсулу.
Ты вельмі добра яе ачысціў. Яна прама ва ўсім бляску. Цяпер выдатна відаць усё, што на ёй адлюстравана, адзначыў Уладзімір.
Звярні ўвагу на гэтую ручку ў выглядзе галавы вала, параіў гарадзенец.
Яна такая прыемная навобмацак мне нават больш падабаецца яе мацаць, чым на яе глядзець, злёгку ўсміхнуўшыся, спакойным голасам сказаў госць.
Мечык падышоў да стала, дзе ляжаў ягоны тэлефон і, узяўшы яго ў рукі, усклікнуў:
Тэлефанавала Віка! Мабыць, мы не чулі, пакуль абедалі. Эх!
Патэлефануй ёй, параіў Уладзімір і Мечык, націснуўшы на выклік, паднёс тэлефон да вуха
Віка пачула званок тэлефона, які ляжаў у яе ў невялікай сумцы, перакінутай праз плячо. Дзяўчына парылася ў ёй і, не без высілкаў, намацаўшы тэлефон, выцягнула яго. Зірнуўшы на мабільны яна з радасцю ўсміхнулася.
Так, Мечык, усміхаючыся сказала дзяўчына ў трубку.
Прывітанне, пачула яна ў адказ.
Прывітанне.
Я бачу, ты тэлефанавала, але мы з Уладзем не чулі. Елі, ага, сказаў вясёлым тонам Мечык.
Проста ёсць навіны.
Якія?
Сёння з раніцы мне патэлефанаваў Лiтвакас. Уяві сабе прафесар у Гародні
Вось гэта навіны, здзіўлена сказаў Мечыслаў. Ён табе тэлефанаваў? І што сказаў? Што ён хоча?