Бирок карга эркиндикте жашап жүрөт,
Боштондук чагын обонуна түшүрөт.
Адамдар чек коюп бири-бирине,
Кол салышат энчиленген эркине.
Каргалар адамча ой жүгүртө албайт,
Асыл ырды бир да карга жаза албайт.
А каргалар жашап жүрөт эркиндикте,
Кор болгондор жетеби ошол эркиндикке.
АЯЛГА
Аял, аял ачылышты чакырып,
Ал өзүнчө бул дүнөдө керемет.
Жандай качып жамандыктын өзүнөн,
Жашоодогу жакшылыкка кезигет.
Учурдагы чоң сүйүүгө жол ачып,
Улуулукка канат сермей баратат.
Көркөм дүйнө табиятты байытып,
Көөнөрбөгөн мейкиндерге алпарат.
ЖҮРӨК, БУЛБУЛ, АКЫН ЖАНА СҮЙҮҮ
Ашыктарды ашык кылган жүрөк болот,
Жүрөк-дарак, булбул кушу келип конот.
Куштун үнүн сүйүшкөндөр түшүнөт,
Купуя сырды акын ырга түшүрөт.
КЕЗДЕШЕМ
Талант деген бул эмне чынарбы?
Ал чынарга конуп турган шумкарбы?
Шумкар деген оңой менен карматпайт,
Колду сунсак учуп кетип каларбы.
Эч кимге билинген жок дарегим,
Жер кезип шумкарды издеп келемин.
Талант-шумкар кайда сенин элесиң?
Такыр мага бир кармата элексиң.
Ошол шумкар туулган жерде болбогун,
Аны издеп тыным албай жер кезем.
Ат арытып таап чыксам жол оңун,
Ал шумкарга туулган жерден кездешем
ЭНЕ СҮТҮ
Биз тааныган бир бала
Адашып кетти туманда.
Кар кычырап айлуу түндө
Жүрүү кыйын ызгаарда
Суук күчөп аязда,
Баланы издей башташты.
Жоголгон улан каякта?
Жокту издеп табышты.
Доктур берди дарыны,
Ал бербеди жардамды.
Чогулган жандын баары,
Таппай турду амалды.
Энеси көрүп баланы,
Жашын төгүп кайгырды.
Жаш баланын оозун ачып,
Аппак сүтүн тамызды.
Тоңгон бала тирилди:
«Амансыңбы эне!» -деди.
Жаадырап күлүп жайнайт,
Жаз элеси чачырайт.
«Адаштым сенден энеке.
Келдиңби менин энекем»
Жыргап күлүп шаттанат.
Жанында турат кең мекен.
Аяз, азап, баарын жеңген,
Эне сүтү ыйык экен.
Тоңуп калган балага,
Жан киргизип тирилткен.
Жаз айы анан жылмайды,
Жараткан берип жардамды.
Эне сүтү жаш баланы жаркытты,
Эне мекен ызгаарды кууп чыкты.
Арыда бийик тоонун башынан,
Аңгыча күн жаадырай башбакты.
КҮНӨӨСҮЗ КЕСИЛГЕН АДАМ
ЖАНА ААРЫ
«Түрмөгө кирбе ай, аары,
Сенин такыр күнөөң жок.
Кайта албай артыңа,
Арманга батпа мага окшоп.
Темирден эшик жасалат,
Бир жабылса ачылбайт.
Ушунда жатып өлөсүң,
Убал соопко карабайт.
Сен сыяктуу мен дагы,
Жөн жерден эле кабылгам.
Кимге айтамын арманды,
Эркиндикке чыга албайм.
Бул жерди досум түрмө дейт,
Түрмө менен ойнобо!
Айыпсыз жатат канча жан,
Ошолордой кор болбо!
Өзүңө айткан кеңешим,
Бул тарапка жолобо!»
2010-жылдар
СЕЛКИГЕ
Ал селкинин сүйүүсүн
Алтынга ороп сактадым.
Алтынды сурап келишти,
Алмашпадым, сатпадым.
Ал селкинин сүйүүсү,
Алтын менен бааланбас
Алмашып ийсе сүйүүнү,
Акыйкат болуп катталбас.
МӨНДҮР ТҮШӨӨРДӨ
Арчалардын башынан,
Аралап учту сагызган.
Жарлуу жээктин жанынан,
Жагалмай учуп бараткан.
Аткулактар бул чакта,
Айдарым желде чабышат.
Жел илебин таратса,
Желпине берет жалбырак.
Жапан талдар мен-менсип,
Акырын гана йиилет.
Назик гүлдөр термелип,
Назданган чагы билинет.
Жалгыз карга эмнеге?
Жар кыяда каркылдайт.
Кирген суу үнү бул кезде,
Кемер жактан шарпылдайт.
Айгыр үйрүн чогултуп,
Тынчсызданат эмнеге?
Тай-кунандар чогулуп,
Келип жатат желеге.
Булуттардан от ойноду,
Чарт этип асман жарылат.
Мөндүр түшөт окшоду,
Чөптөрдү басып калтырак.
САРАЙДАГЫ КӨРҮНҮШ
Сарай,
Сарай.
Тынчтык баскан сарай,
Оодарылган көң карарат.
Кашаа жактан ары карай,
Кандайдыр бир жыт аралайт.
Сарай ичи серүүндүктө
Тынчтык жашап ушул убак.
Желпий келип жел жүгүрсө,
Желпинет топ аткулак.
Чырк-чырк этип үн чыгат,
Сарайдын бир жеринде
Куш уясы болсо керек.
Кут таратып консо керек.
Малчы да жок бул жерде,
Малын айдап кетсе керек.
Жел эпкини чөптөрдү,
Желпип өтөт аралап.
Тынчтык чертет бир күүнү,
Тымызын гана сайраңдап.
Күүдөн тайбас улуу эмгек,