Я колькі разоў забягаў дахаты спачатку ўзяў аднаручную бацькаву пілу і ўслон стаўбур высокі, каб адпілаваць верх, росту не хопіць. Потым малаток з двума цвікамі. Нарэшце, рыдлёўку.
Пілуючы ліпу, добра ўходаўся, але атрымалася ніштавата: наверсе ўтварылася гладкая паверхня, на якую можна кветкі класці помнік жа. Потым пасек крапіву вакол, прыбіў да стаўбура бляшаную літару і зрабіў да ліпы роўную сцяжынку, зняўшы рыдлёўкай дзірван. Нарэшце, сеў адпачыць, прытуліўшы да помніка патыліцу, і задаволена заплюшчыў вочы.
Што гэта ты там павесіў? пачуўся па-старэчаму непракерханы голас, і я размежыў павекі.
Стары Музалёў ішоў з крамы. З кішэні пацёхканага пінжака тырчала бутэлька.
Помнік літары «У кароткае»! паведаміў я звонкім голасам.
Э-э, браток, такія рэчы трэба з уладамі ўзгадняць, ці то жартам, ці то ўсурёз пракрахтаў Музалёў, памацаўшы рукой бутэльку. А то міліцыя прыедзе будзе табе, як мне надоечы, стары яшчэ штосьці прамармытаў, вылаяўся і паклыпаў да сваёй хаты.
Следам за Музалёвым па вулцы зявілася наша суседка цётка Наста. І не адна цягнула за сабой на вяроўцы карову. Відаць, хадзілі да ветэрынара, бо цётчына Субоха прыкметна прыпадала на пярэднюю нагу.
Каго гэта ты прыбіў? пытаецца цётка Наста, параўняўшыся з помнікам.
Літару «У кароткае».
Дык яна ж, здаецца, на станцыі вісела.
Вісела, ды рамонтнікі адрэзалі. А я падабраў.
Во дурняцца людзі. Вешаюць, тады аддзіраюць Ну пайшлі ўжо, пайшлі, гукае цётка карове, тузае за вяроўку, і Субоха, незадаволена крутнуўшы рагамі, сунецца па гаспадыняй.
Невядома колькі б я яшчэ сядзеў ля свайго помніка, ды тут маці як заўсёды незадаволена і голасна паклікала на абед.
Што гэта ты з рыдлёўкай лётаеш? маці паставіла на стол талерку з таўканіцай.
Помнік рабіў, мармычу я, размазваючы па бульбе азярцо растопленага масла.
Ты б лепш храпу парсюку сабраў ды лехі прапалоў, кажа маці, але я не слухаю тыя нараканні.
Спехам праглынаю бульбу, ем гарачую яечню, і ўжо на хаду пю з гладыша кампот з белых парэчак. Мне не да абеду, бо карціць паглядзець ці стаіць хто каля помніка.
Яшчэ ад весніц заўважаю мальцаў з нашай вуліцы. Яны таўкуцца вакол ліпы. Я махаю ім рукой, бягу, спатыкаючыся на разбітай «Беларусам» дарозе, і тут жа спыняюся, пабачыўшы знявечаную літару. Яна вісіць дагары нагамі, трымаючыся на адным цвіку, і глуха бразгае пасля кожнага пушчанага каменя. Твары сябрукоў пазначаныя вясёлым азартам. Спаборнічаюць пасля чыйго каменя бляшанка зваліцца на зямлю. Мне, як у маленстве, становіцца шкада сябе самога, і я, пракаўтнуўшы халодны камяк крыўды, думаю пра тое, што літары «Ў» няма месца на гэтай зямлі.
Вецер вандраванняў
Прыземісты, фарбаваны светла-брунатнай фарбай дом цёткі Аўгінні стаіць непадалёку ад станцыі. Такія дамкі калісьці будавалі для чыгуначнікаў, а паколькі муж цётчын усё жыццё адпрацаваў машыністам паравоза, дык і атрымаў тое жытло яшчэ за хрушчоўскім часам. Займае цётка Аўгіння, што праўда, не ўвесь дом, а толькі яго палову. У другой палове жыве дачка з зяцем саракапяцігадовым непітушчым здаравілам, які працуе дзяжурным па станцыі. Муж цётчын даўно памёр, а цётухна ўсё яшчэ займае свет і паміраць не збіраецца. Нават мае нейкую гаспадарку: гадуе ката ды двух індыкоў паўночнакаўказскай пароды. Былі яшчэ і індычкі, але тых зяць на калодку паклаў: суп з іх дужа смачны. Хацеў на майскія святы і індыкоў прыкончыць, але цётка не дала. Звыклася ўжо са сваімі гадунцамі. Усё ж весялей, калі хтосьці ходзіць па двары ды кулдыкае.
Індыкі ў цётухны ганарлівыя: грудзіны як тыя шары, галовы на спінах, хвасты веерам; ходзяць паважна, чырвонымі вісюлінамі трасучы, якія ў іх на дзюбах вісяць. Гаспадыня тыя вісюліны «смаркачынамі» называе. Але ж праз індыкоў і са двара немагчыма выйсці: бягуць, пракуды, следам. Цётка ўжо, як у краму збіраецца, і сумкай махае, і весніцы прычыніць. Але ўсё адно: узляцяць на паркан, адтуль, пёры губляючы, на зямлю і валакуцца за гаспадыняй да самай крамы. Прасіла неяк зяця сетку на паркан нацягнуць, каб індыкі са двара не пераляталі, але ж таго ці дапросішся.
Вось і сёння пабачылі, недарэкі, што гаспадыня на ганак з пустой сумкай выйшла, і адразу ж да весніц кінуліся. Выбеглі на падворак, закулдыкалі і шыі цягнуць, гаспадыню выглядаючы.
А каб ужо на вас незласліва прамовіла гаспадыня, сыходзячы з ганку, цягаецеся следам, ужо людзі смяюцца!