«Подых вясны над шашой, над абуджаным лесам»
Подых вясны над шашой, над абуджаным лесам,
Таюць снягі, безупынна ад ранку імжыць,
Неверагодны Шцірліц кіруе сваім Мерседэсам
І дасягае нарэшце сапраўднай швейцарскай мяжы.
Істы арыец, ён знешне зусім не хвалюецца,
Хоць небарака прафесар, стары ідыёт,
Не заўважае трыклятых вазонаў на Кветкавай вуліцы,
Не заўважае і вось ён, апошні палёт.
Здзекліва птушкі спяваюць у краі багатым,
Тут без вайны ідылічна швейцарцы жывуць.
Ён засынае і сніць беларускія хаты,
Родныя нівы, залітую сонцам траву.
Потым купляе ў дарогу швейцарскіх дэлікатэсаў,
І на галодны Берлін, сцяўшы волю ў магутны кулак.
Неверагодны Шцірліц кіруе сваім Мерсэдэсам,
Толькі імгненні, як кулі, ляцяць у шырокі прасцяг.
«Мне хацелася б напісаць індустрыяльны верш»
Мне хацелася б напісаць індустрыяльны верш,
увесь з простых ліній, як супрэматычны малюнак.
Раскласці іх як рэйкі і шпалы па гарызанталі і па вертыкалі,
а некалькі наўскасяк, быццам бы выпадкова ўпалі.
І радавацца такому дызайну, бо з яго, як з поля дубы,
вытыркацца будзе комін фабрычнай трубы,
а па хрыбеціне пабягуць цягнікі,
пераскокваючы русла вычарпанай даастатку ракі.
Вось ён, зусім не прыроды дар, а натхнення ўвасоблены ўзор,
якому пара на прастор, на шырокі прастор!
Ён сам націскае на газ, ён рвецца ў празрысты блакіт,
ён перашкоды руйнуе нібы дынаміт.
глядзі на дарогу
ты не бачыш нічога ні лісця ні дрэваў толькі напрамак руху
здаецца што дарога сама цябе нясе і гэтае вільготнае бетоннае пакрыццё свабоднае ад перашкодаў робіцца найлепшым краявідам а здаровае муркатанне матора найлепшай музыкай
раней цябе вучылі глядзі пад ногі а цяпер ты спыняеш усе непатрэбныя думкі і загадваеш глядзі на дарогу
а ў люстэрка задняга пагляда пазірае восень і туманная раніца прасякнутая сонечным бляскам што ўздымаецца з зямлі
раніца якую хочацца запомніць занатаваць але не
не азірайся Эўрыдыка
глядзі на дарогу
твой Арфей едзе на чорным джыпе па трэцяй паласе
«лабавое шкло зацярушана першым снегам»
лабавое шкло зацярушана першым снегам
спрабую адхукаць пальцы і гляджу
як холад паступова завалодвае горадам
дзе пахавана шчасце
рассыпанае рысавымі зярнятамі па яго лесвіцах
знітаванае з водарам кавы і пахам бензіну
сасланае ў закінутыя будынкі
без права перапіскі
горадам дзе пахавана гісторыя
у яго вокнах я бачу адбіткі знаёмых твараў
яны накладаюцца адзін на адзін
празрыстымі малюнкамі
і расплываюцца па шкле
як кроплі бензіна ў калюжыне
яны спрабуюць зацягнуць мяне ў свае віры
але я не паддамся
і застануся ў халоднай машыне
чакаць сямнаццаць імгненняў вясны
мая місія працягваецца
«спачатку я думала што мара»
спачатку я думала што мара
гэта паўлін
такі прыгожы
так хвост пераліваецца
зялёным блакітным залатым
проста вочы хочацца заплюшчыць ад асалоды
потым мне здалося што мара
напэўна лебедзь
так і мкнецца ляцець у разбэрсаныя хмары
не сядзіцца ёй на месцы
дрыгаецца то туды то сюды і дражніцца
схапі мяне хутчэй
цяпер я бачу што мара
гэта дзяцел
дзяўбе і дзяўбе
раніцай удзень вечарам уночы
тук-тук тук-тук тук-тук
можа ўсё ж такі скруціць ёй шыю?