Так усе прыйшлі, хворых няма? пытаецца русічка, штосьці пазначаючы ў класным журнале.
Я лезу ў партфель, цягну капэрту за ражок, і тая, выслізнуўшы з рукі, падае на падлогу. Прыціскаю капэрту нагой.
Каролік, што там у цябе? русічка надта порстка падхопліваецца. Ану-ка, дай сюды
Пальцы доўгія, з наманікюранымі пазногцямі ушчаперваюцца ў капэрту, адрываюць левы ражок.
Што вы робіце? Гэта ж «Бітлз»! крычу я, хапаю Марковіч за руку, і пакамечаны ражок ляціць на падлогу.
Дагэтуль, відаць, ніхто з вучняў за рукі Марковіч не хапаў. Разявіўшы рот, настаўніца глядзіць спачатку на руку, потым на мяне і страшным голасам выдыхае:
Каролік Зараз жа выйдзі з класа!
Я нікуды не йду: падхопліваю адарваны ражок, выпростваю гарачымі далонямі.
Ну тады давядзецца выйсці мне.
Русічка бярэ са стала журнал, вылятае з класа, а праз хвіліну, падхапіўшы партфель і азірнуўшыся на Галку Панцялееву, выходжу і я. Каля дырэктарскага кабінета прыцішваю крок.
Сёння прынёс нейкіх кудлатых фашыстаў, а заўтра прынясе ў школу парнаграфію! вырываецца з проймы няшчыльна зачыненых дзвярэй звяглівы русічкін голас.
Я бягу па лесвіцы, і чую за спінай голас:
Куды ты? Сёння ж кантрольная па матэматыцы! Мішка даганяе мяне, спрабуе схапіць за пінжак.
У Вентспілс еду! выдыхаю я, не азіраючыся.
Мішка спыняецца, крычыць штосьці, але я не слухаю, бо думкі мае занятыя іншым. Я ліхаманкава падлічваю: колькі патрэбна грошай, каб даехаць да Вентспілса. У маці, у шуфлядзе трумо, прыхавана пяцьдзясят рублёў. Усе браць не буду. Хопіць і трыццаткі.
Мой цягнік ідзе праз тры гадзіны. Седзячы ў вакзальнай пачакальні, са схаладнелым сэрцам выглядаю каго б папрасіць узяць квіток да Рыгі.
Ля бліжняй касы тры студэнты з партфелямі і тубусамі ў руках. Можа, іх папрасіць? Студэнты, як мне здаецца, глядзяць на мяне, дружна рагочуць, і я ўцягваю галаву у плечы. Тым часам чаргу ў крайнюю касу займае дзядок у зацяганым плашчы. Гэты з мяне рагатаць не будзе. Ну, спытае, куды еду. Скажу: да бацькі ў Вентспілс. Скажу яшчэ, што маці захварэла, таму выправіла аднаго, а касірка квітка не дае. Я падымаюся з лавы, але тут жа зноў сядаю, бо па праходзе між лаваў сунуцца два міліцыянты. Яны глядзяць па баках, і я пасоўваюся бліжэй да цётухны, якая спіць на другім канцы вакзальнай лавы. Колькі часу сяджу, утаропіўшыся на брудную падлогу, а калі зноў падымаю вочы, бачу сярод людзей Мішку Зыля і Галку Патрыкееву. Галава мая міжволі ўгінаецца, я спрабую неяк прыхавацца, але позна: Галка махае мне рукой.
Ведалі, што ты тут, яшчэ здалёк галёкае Мішка, абудзіўшы маю суседку па лаве.
Ой, што было!.. выдыхае ў сваю чаргу Галка Патрыкеева. У школу жонка Карпавіча прыбягала Крыку было-о вочы Галчыны круглеюць і далоні ляпаюць на шчоках.
А чаго крычалі? пытаюся, адчуваючы лёгкі пах парфумы, які струменяць Галчыны валасы.
Ну ты што не разумееш? Прыбягала з русічкай разбірацца. Вось пабачыце: Марковіч у іншую школу пяройдзе. Так што, Лёнік, можаш уздыхнуць з палёгкай.
Я уздыхаю, але без палёгкі, і Мішка стукае мяне па плячы:
Ды не хвалюйся ты. Вунь і дырэктарка пасля ўрокаў прыходзіла, цябе шукала.
Я сказала, што ты марыш праз цэнтр Зямлі калодзеж пракапаць, дык Наталля Леанідаўна паабяцала заўтра на класную гадзіну прыйсці і настаўніка фізікі прывесці. Ведаеш, высокі такі мужчына, Галка аціхае, з насцярогаю пазірае мне ў вочы.
Трэба ехаць, кажу я, хоць і ведаю, што нікуды не паеду.
Ведаеш, Лёня, калі ты зедзеш Галка прыкусвае ніжнюю губу.
І што будзе?
Я буду сумаваць без цябе.
Кроў гарачай хваляй падкочваецца да твару, шчокі мае пачынаюць гарэць. Я насоўваю на вочы брылёк кепкі, іду да выхаду, і Галка акрыялым голасам распавядае пра маладога фізіка, які першы год працуе ў школе, у якога закаханыя ўсе дзесяцікласніцы і які распавядзе нам з Мішкам і ўсяму 5-му «А», ці можна заляцець у Амерыку праз цэнтр Зямлі.
За сценкай рыпаюць спружыны старой, даваеннай яшчэ атаманкі. Маці не спіць. Чакае Юрку, які ізноў швэндаецца недзе сярод ночы. Мне таксама не спіцца. Ляжу і з прытоенай радасцю думаю пра тое, як усё добра абышлося. Маці пра маю вандроўку ў Вентспілс нічога не ведае; грошы трыццаць рублёў неўпрыкмет паклаў назад у шуфляду; а русічка Марковіч, па чутках, збірае мэтлахі і падаецца ў іншую школу. Адзінае, што не дае спакою, гэта падраная капэрта. Я яе склеіў, але Юрка ўсё адно будзе лаяцца. І ў нядзелю не дасць грошай на кіно.