А калі вось тут, на другім баку, крэйда крышыцца, пакідаючы на дошцы крывую дугу, выкапаць глыбокую яміну. Даляціш да краю ці не?
Мішка чухае лоб, пэцкаючы крэйдай левае брыво.
Тады, відаць, даляціш, няўпэўнена прамаўляе сябрук, і ў клас рашучай хадой уваходзіць геаграфічка.
Ксенія Спірыдонаўна ніколі не падвышае голасу. Вось і цяпер, ні слова не сказаўшы, стаіць ля стала і чакае, пакуль мы сядзем за парты.
Каролік чаму дошка не выцертая?
Сёння Зыль дзяжурны, паведамляе Галка Патрыкеева, але я іду да дошкі, сціраю мокрай анучкай Мішкавы крамзолі.
Ксенія Спірыдонаўна, звяртаюся, выціраючы рукі аб нагавіцы.
Слухаю цябе, Каролік.
А якая таўшчыня лёду ў Антарктыдзе?
У сярэднім таўшчыня лядовага покрыва складае два кіламетры. Аднак пра Антарктыду мы пагаворым пазней. А зараз праверым, ці вывучылі вы тапаграфічныя знакі.
Геаграфічка вядзе тупым канцом асадкі па класным журнале, а я плюхаюся на сваё месца, усведамляючы, што такую тоўшчу ломам не прабеш. Тут і атамны выбух наўрад ці дапаможа.
На перапынку нікуды не йду. Чытаю «Літаратурку» выцягнуў з паштовай скрыні, як ішоў у школу. На перадапошняй старонцы артыкул пад назвай «З жыцця пчол і жукоў-гнаевікоў». Вочы чапляюцца за радкі: «Хто ж гэтыя загадкавыя жукі? На жаль, гэта ўсяго толькі ангельскі эстрадны ансамбль Бітлз Чытаю, соўгаючыся азадкам па лаве: гэта ж пра Юркавых улюбёнцаў! Цяжка нават уявіць, якія гукі выдаюць гэтыя маладыя людзі, які змест у іхных опусах», чытаю далей і чую ля вуха гарачае дыханне суседкі.
Там што, пра «Бітлз» напісалі?
Можна падумаць, ты іх чула, гмыкаю, не адрываючыся ад газеты.
А ты сам хоць чуў?
Ды ў мяне, каб ты ведала, дома кружэлка ёсць, я піхаю газету ў партфель, падымаюся на ногі.
Дай паслухаць! Галка таксама падхопліваецца, бліскае раскосымі вачыма.
Не магу братава.
Ужо на калідоры чую зычны Галчын воклік:
Усё, Лёнік, скончыліся твае перапісоны. Такая заява прымушае спыніцца.
Ладна, выдыхаю я, перахапіўшы Галку ў дзвярах. Прынясу для пачатку капэрту з фотаздымкам.
Звініць званок. Па калідоры, узняўшы над галавой разгорнутую мапу Рымскай імперыі, бяжыць Мішка Зыль. Наступны ўрок у нас гісторыя.
Артыкул пра бітлоў прачытала палова класа. Нават газету пакамячылі. Уяўляю, што што будзе з Юркам, калі ён прачытае такое. І вось, вярнуўшыся са школы, ад парога крычу брату:
У газеце пра «Бітлз» напісалі!
Юрка выхоплівае з маіх рук «Літаратурку», перагортвае старонкі, а я іду на кухню, ляпаю створкамі кухоннай шафкі і, не знайшоўшы нічога спажыўнага, цягну са слоіка маласольны гурок.
Не, якую лухту пішуць! абураецца за сценкай братан. «Давядзецца жабраваць па шынках» І хто піша: Мікіта Багаслоўскі! «Як на шахце вугальнай х знайшлі адрублены». Ды гэты ёлупень іх ніколі не чуў!
Я задаволена пасміхаюся, надкусваю гурок і йду да серванта. Капэрта з «Бітламі», на шчасце, стаіць на сваім месцы. Да свайго сораму, з усіх чатырох музыкаў ведаю толькі двух. Імёны ў іх мудрагелістыя, нават не ведаю ці правільна прамаўляю. Вось гэтага, што скраю, завуць Джоленан, а вунь таго, напалову прыхаванага вялізным бубнам, Рынгастар. Перад Галкай трэба бліснуць дасведчанасцю.
Слу хай, бубню, тыцкаючы пальцам у шкло, а як завуць вось гэтага, з гітарай-скрыпкай?
Пражуй, незадаволена адзываецца братан. Юрка нервовымі рукамі складвае газету ў столку, падаецца ў калідор і, ужо адчыніўшы дзверы, крычыць:
Поль Макартны!
Братан пабег да сябра фотамастака, што жыве ў суседнім падездзе. Трымайся, Мікіта Багаслоўскі! Зараз табе Юрка з фатографам дадуць дыхту!
Каб не забыцца, выцягваю з партфеля падручнік расейскай мовы і на адваротным баку вокладкі запісваю прозвішчы бітлоў: Джоленан, Рынгастар, Поль Макартны. Трэба будзе спытацца, як завуць чацвёртага, які стаіць паміж Джоленанам і Макартным. Ён мне, дарэчы, найбольш падабаецца. Вырасту, абавязкова пашыю сабе такія ж скураныя порткі, як у таго, чацвёртага, і адгадую такія ж даўгія валасы.
На першы ўрок, на ненавісную мне расейскую мову, мы з Мішкам, як заўсёды, познімся. Марковіч ужо і дзверы адчыніла, а тут мы бяжым па калідоры. Русічка, з грымасай на твары, запускае нас у клас, з грукатам зачыняе дзверы.
Саджуся за парту, спрабую перавесці дых.
Ну як, прынёс? шэпча суседка. Моўчкі ківаю галавой.