Ну што вы, пане Сікорскі! Былы партызан, Армія Краёва! Прывёў вам паказаць, на што ён здольны Самі бачыце талент!..
Сікорскі прымружыў вочы:
Удар неблагі Але яму ўжо ня дваццаць, сам разумееш. I фізычная кандыцыя ня тая
Але ён будзе працаваць над сабой! Пад маім кіраўніцтвам! Праўда, Паскевіч? штурхнуў яго пад бок Мялешка, аднак Паскевіч нічога не адказаў, пачаўшы моўчкі раскручваць бінты на руках.
Пан Сікорскі толькі паціснуў плячыма:
На трэнінгі хай прыходзіць. Але ня ведаю, ці пастаўлю яго калі на бой У бліжэйшы час дакладна не. Хай асабліва не спадзяецца
Бачыш, як усё добра! падбадзёрваў Паскевіча Мялешка. На трэнінгі дазволіў хадзіць! Плаціць ён табе пакуль ня будзе, але праз год які пабачыш, які прагрэс будзе! Пакуль што, вядома, прыйдзецца знайсьці табе якую працу Але гэта не бяды, ты ж малайчына вытрымаеш
Дзе мы? запытаўся ў яго замучаны Паскевіч, якому пачынала паступова абрыдаць цяганьне па ўсім горадзе за Мялешкам, гэтаксама як і ягоная несупынная аптымістычная балбатня. Яны акурат выйшлі з омнібусу й апынуліся ў мясьцінах, зусім не падобных да рэшты места.
У Кільмэсе, братка. Зараз пазнаёмлю цябе з адным цікавым чалавекам Галоўным тутэйшым камэдыянтам сярод усіх нашых
Хвілінаў празь дзесяць хады яны наблізіліся да невялічкай хаткі, зьбітае зь нейкай фанэры: яна нагадвала хутчэй будку, чым хатку, і патанала ў зялёных зарасьцях недагледжаных пладовых кустоў і дрэваў. Весьнічкі, якія віселі на аднымадзіным бэтонным слупе, глядзеліся асабліва дзіўна пры адсутнасьці плоту. Дзьверы хаткі былі адчыненыя наросхрыст.
Здароў, Бяляцкі, чэ! гукнуў з парогу Мялешка. Комо эхтас, амігасо?
Памаленьку, буркатліва адказаў чалавек, якога было напалову не відаць з-за вялікай шафы, што стаяла дакладна пасярэдзіне адзінага ў хатцы пакою. Добры дзень.
Горача сёньня, га? Во, пазнаёмся! Гэта Мікола Паскевіч баксэр-пачатковец. Учора прыехаў з Эўропы. Калі дакладней то з Маладэчна.
А, добры дзень! заківаў галавою Бяляцкі, высоўваючы акулярысты твар з-за шафы. Выбачайце, рукі брудныя, не павітаюся як сьлед
Падышоўшы бліжэй, Паскевіч заўважыў, што гаспадар хацінкі схіляецца над нейкім дзіўным драўляным варштатам, што выглядам нагадваў невялічкае піяніна: у скрынках, расстаўленых перад ім, былі маленькія чорныя літары.
Што набіраеш? Зноў сам сябе? уподсьмех пацікавіўся Мялешка.
Бяляцкі адмахнуўся маўляў, не пры людзях
Гэтым разам не. Во, і працягнуў баксэру рукапіс у невядомай мове.
Па-японску?
Па-латыску. Мушу друкаваць. Іншых замоваў няма, што зробіш. А вы да нас проста з бацькаўшчыны? зьвярнуўся гаспадар да Паскевіча.
3 Англіі, чэ, адказаў за Паскевіча Мялешка. He абы што.
Ага, дык вы па-ангельску ўмееце? заінтрыгавана спытаўся Бяляцкі.
Крыху ўмею, адмахнуўся Паскевіч. Пару слоў Але, прыкладам, нямецкую няблага ведаю
А ты й не казаў! Во дзе таленавіты! пазайздросьціў яму Мялешка.
У нас цяпер там шмат такіх таленавітых Вайна столькі талентаў параскрывала
Бяляцкі ўсьміхнуўся ягонаму досьціпу:
Дык вы й чытаеце па-нямецку?
Крыху.
Сапраўды? Значыць, маглі б мне, скажам, тэксты для набору дыктаваць?
Ну, ня ведаю Можа, і мог бы
Ты мне баксэра да сябе не перацягвай! умяшаўся Мялешка. Бач ты яго! Вось як табе шанцуе, Паскевіч працы ні ў кога няма, а ў цябе адразу дзьве! I ні на адной ня плоцяць, што самае цікавае! Аў Бяляцкага яшчэ й сам вінаваты застанесься Мялешка падсунуў сабе крэсла й сеў на яго асьцярожна, каб не зламіць яго сваёю вагой. Было відаць, што ён у Бяляцкага частым госьцем.
Дык як там, на радзіме? запытаўся Бяляцкі Паскевіча. Пры кім горш пры немцах ці пры саветах?
Паскевіч паціснуў плячыма.
Ня ведаю, шчыра кажучы. Ня быў там ужо гады тры.
Тры гады? А дзе ўвесь гэты час?
Два гады ў Нямеччыне. На прымусовых працах.
А, вось яно што
Потым год у Англіі пасьля вызваленьня
Бадзяецца во чалавек пакруціў галавой Мялешка, адчуўшы, што надышоў час для абавязковага спачуваньня. Вайна тая чортава.
А ў Беларусі сваякі засталіся? запытаўся Бяляцкі.
He. Бацькі памёрлі яшчэ за палякамі
Карацей, ні кала, ні двара, зноўумяшаўся Мялешка.
Цудоўны пачатак. He хвалюйся, тут ува ўсіх так, Мікола. Вунь Бяляцкі таксама з нуля пачынаў а цяпер, можна сказаць, друкарскі магнат Вырас у самастойнага прадпрымальніка. Амэрыка край нечуваных магчымасьцяў. Да нас, белых людзей, тут наагул ні халеры не было. Адны індэйцы дзікуны і канібалы