Неўзабаве за сталом, да якога падсеў Мялешка, узьняўся нейкі загучны і для такой карчмы шум. Галасы мясцовых заўсёднікаў асабліва часта выгуквалі мянушку «Эль Грынго». Сярод крыкуноў вылучаўся адзін сярэдняга росту мужычок у капелюшы й накінутай на плечы коўдры, які паказваў на Мялешку пальцам з зусім не сяброўскім выразам у твары. Мялешка толькі круціў галавой і пасьміхаўся.
Чаго ён хоча? запытаўся ў Рагуліна Паскевіч, які пачаў крыху турбавацца за свайго дабрадзея.
Сатысфакцыі, адказаў Рагулін, але бачачы, што Паскевіч не разумее, патлумачыў: Кажа, што сёньняшняя параза была дамоўленая. Яны, маўляў, усё ведаюць: паляк падманвае Разумнікі! Вядома, паляк падманвае. На тое ж ён і паляк
I што цяпер будзе? пацікавіўся Паскевіч.
Біцца будуць, абыякава адказаў Рагулін, хаваючыся за шклянку з хінэбрай і нават не пазіраючы ў той бок.
Сапраўды, той, хто чапляўся да Мялешкі, раптам выхапіў аднекуль з-пад пахі доўгі сьцізорык.
Што ён крычыць? зноў спытаўся Паскевіч.
Крычыць, каб Эль Грынго даставаў сваю наваху
Куды ты мяне паслаў? узьняў тут Мялешка голас на ўсю карчму, падбадзёрваючы сам сябе па-беларуску, і зухавата падміргнуў Паскевічу з Рагуліным. На халеру мне твая наваха? Я табе зараз і без навахі пакажу!
Падпіты мужычок зрабіў крок наперад і пачаў махаць нажом перад Мялешкавым тварам. Мясцовыя разявакі адступіліся, утварыўшы пасярэдзіне карчмы кола. Мялешка ўскочыў, крыху прыгнуўся ў тыповай баксэрскай стойцы і прыкрыўся рукамі. Цяпер ягоныя рухі былі лёгкімі зусім не такімі, як кагадзе падчас бою. Задзіра, як выглядала, таксама быў не пачатковец двойчы лязо ягонай навахі прасьвісьцела ў Мялешкі над самым вухам. Аднак тут з па-за заслоны цыгарэтнага дыму нечакана выскачыў Мялешкаў кулак, кіруючыся проста ў лоб кампадрыто, і той грымнуўся на падлогу як забіты, выпусьціўшы з рук нож.
Гатовы, задаволена адзначыў Мялешка, паціраючы косткі пальцаў.
Пульпэрыя зараўла ад задавальненьня, зноў стаўшы на бок свайго ўлюбёнца:
Віва Эль Грынго! Брындо пор Эль Грынго!
Сіла ёсьць розуму ня трэба, пракамэнтаваў буркатлівы Рагулін, які, у адрозьненьне ад Паскевіча, бачыў гэтую сцэну ня ў першы раз.
4
На наступны дзень Паскевіча пабудзіў голас Мялешкі:
Уставай, бадзяга! Лежань, піяка! Час заняцца спортам!
Якім спортам? не зразумеў Паскевіч.
Як якім? Боксам! У нас сёньня трэніроўка забыўся, ці што? Ану, за мной! Бегма!
А апрануцца?
Якое апранацца на дварэ і так горача! Бегаць трэба ў сподніках! Ану, раз-два!
Спаборнічаць зь Мялешкам у бегу было катаваньнем: мала таго, што ён быў дужы, як вол, дык яшчэ й даўгалыгі. Пасьля ўчорашняга вечару беганіна па вуліцах Бўэнас-Айрэсу, пагатоў у сподніках, была Паскевічу зусім не даспадобы.
А гэта Тэатро Калён! крычаў на ўсё места Мялешка, паказваючы ў бок шыкоўнага будынку. Пляц Рэспублікі! А гэта Сан-Ніколяс! Пляса дэ Мажо! Ля Каса Росада!..
Паскевічу было горача. Чужыя назвы мільгалі ў ягонай галаве, як і зьдзіўленыя твары сустрэчных, якіх ён амаль ня бачыў: пот заліваў яму вочы, дыхаць не было чым, але самае галоўнае ён нечувана саромеўся свайго выгляду.
Нарэшце заўважыўшы, што Паскевіч адстаў мэтраў на дзьвесьце і перайшоў зь бегу на крок, Мялешка зьлітаваўся:
Для пачатку добра, сказаў ён, як быццам зусім не задыхаўшыся. Галоўнае, што мы ўжо амаль на месцы. Пазнаеш? Учора тут быў бой
Рэшту шляху яны прайшлі пехатою, аднак і праз гэтую перадышку Паскевіч выглядаў на трэніроўцы досыць блякла. Пасьля такога бегу ён здолеў сабрацца зь сіламі толькі пад канец, калі яму ўдалося засадзіць пару трапных удараў нейкаму вялізнаму індэйцу: той ажно захістаўся й нават мусіў абаперціся на тлустыя канаты, каб ня ўпасьці. Хтосьці зааплядаваў Паскевіч азірнуўся і ўбачыў маленькага чалавека ў кароткіх нагавіцах і спартовай футболцы.
Малайчына, Мікола! гукнуў да яго з рогу Мялешка. Хадзі, пазнаёмлю цябе з уладальнікам нашага клюбу. Вось, пане Сікорскі, гэта мой таварыш зь Беларусі, прамовіў Мялешка, мяшаючы польскія, беларускія й гішпанскія словы. Прыехаў толькі ўчора, параходам праз Англію. Уцёк ад Саветаў.
Нямецкі калябарант? зірнуў на Паскевіча зь недаверам паляк.
Ну што вы, пане Сікорскі! Былы партызан, Армія Краёва! Прывёў вам паказаць, на што ён здольны Самі бачыце талент!..