Пакаранне
Аднаго вераснёўскага ў сярэдзіне васьмідзесятых гадоў Сцяпан Хусейнавіч Александровіч замест адной са сваіх лекцый адвёў тагачасных першакурснікаў, студэнтаў-беларусістаў на вуліцу Даўгабродскую і з гадзіну расказваў пра літаратараў, пахаваных на сталічных Вайсковых могілках.
Тым самым часам на кінаэкранах з аншлагамі йшоў фільм Тэнгіза Абуладзе Пакаянне, які шакіраваў гледачоў адной з сюжэтных ліній. Паводле яе дачка рэпрэсіраванага ў канцы 30-х гадоў грузінскага мастака выкопвала нябожчыка Катэ Аравідзе, былога мэра горада і фактычнага ката ня толькі яе бацькі, а і соцен гараджан, бо той, на яе думку, ня меў права ляжаць у роднай зямлі.
А перад юбілейнай паэтычнай вечарынаю Генадзя Бураўкіна ў Палацы мастацтва дазналіся калегі ад Уладзіміра Содаля, што і ў нас, нібыта рахманых, ціхмяных і талерантных беларусаў, папраўдзе быў аналагічны выпадак.
Дачка літаратара Эдуарда С. прызнавалася, што ў лютым 1939 года, нараніцу пасля пахавання бацькава магіла на Вайсковых могілках (у цэнтры Менска!) аказалася раскапанаю, труна раструшчанаю, а сам нябожчык павешаным на дрэве па-над магілаю!!!
Каму ж так не дагадзіў пры жыцці аўтар зборніка прозы Дачка эскадрона і рамана Будучыня, у якім паказана жыццё грузінскага народа, хто ня даў яму спакойна спачываць у роднае зямлі, за што так жахліва папомсціўся?!
30 лістапада 2006 года.Быў бы куст, а варона знойдзецца!
Ад Марыі Ш., жанчыны вельмі вострай на язык, можна было пачуць пра ратацыю лысагорскіх стукачоў. Аказалася, што змяняюць яны адзін аднаго на пачэсным пасту на літарацкіх лецішчах Узгоре-, што на знакамітае Лысае гары пад Заслаўем: павінны ж ворганы ведаць, чым дыхаюць інжынеры чалавечых душ.
Доўгі час пры пасадзе быў клышаногі Яўген К., якога адпаведным чынам ахарактарызаваў Васіль Уладзіміравіч Быкаў у сваіх мемуарах Доўгая дарога дадому.
Потым нібыта заступіў вайсковец-адстаўнік М., той, што не Дунін, як паджартоўваў з яго Вячаслаў Адамчык.
А цяпер, лічаць, прыступіў да абавязкаў цягаецца па чужых участках, як памаўзлівы кот, сочыць, падслухоўвае, вывіжоўвае і даносіць куды трэба Сяргей В., вулічнік, як заве падобных яму Леанід Дранько-Майсюк.
Бамжом ці бяздомнікам называць яго не выпадае, бо фактычна захапіў ён дамок інтэлігентна-рахманага Максіма К. і пачуваецца за гаспадара ня толькі ў ім, але і па ўсім навакольлі
Хіба Рабінзон, як цвеляць яго за тое, што амаль безвылазна сядзіць на Лысае гары, можа пражыць з градаў ды з таго, што зладзіць якой удаве пляцень ці выцягне корч?! Мабыць, мае і іншую падпітку, разважае кабета і падсумоўвае: Балота ня будзе бяз чорта!
28 кастрычніка 2006 года.Альбінос
Пабачыў Уладзя тэлесюжэт пра белага верабя, што пасяліўся пры кінатэатры Кастрычнік і начуе сярод галін сасны на альпійскае горцы. Лічыцца, што ў яго і ў ягоных суродзічаў практычна няма ворагаў: ястрабы-перапялятнікі не лятуць у горад.
Не паленаваўся і схадзіў наступнага дня спраўдзіць убачанае на яве.
І праўда, менчукі-кінааматары ўзімку ахвотна падкормліваюць альбіноса, бо вераць, што той прыносіць удачу.
14 снежня 2006 года.Прыдарожнае інсітнае мастацтва
Проста немагчыма не зважаць на безгустоўна размаляваныя або пафарбаваныя прыдарожныя валуны.
Ананімныя мастакі ляснічыя або будаўнікі-аўтадарожнікі, наколькі дазваляюць іхнія густ і адукацыя, упрыгожваюць сведкаў тысячагоддзяў сваімі дылетанцкімі творамі з наіўнымі сюжэтамі грыбамі, ласямі, дзятламі, ласямі або плакатнымі заклікамі кшталту «Берегите природу, мать вашу!.
Падчас адной з паездак на літаратурны выступ у Жодзінскую гарадскую бібліятэку ў творчае дыскусіі з паэтам Леанідам Дранько-Майсюком мастак Алесь МаRа выказаў неардынарную ідэю ў стылі салуннага звароту Не страляйце ў піяніста ён грае як умее! да амерыканскіх каўбояў: Ня лайце мастакоў-дылетантаў! Лепш складзіце фотакалекцыю іхніх шэдэўраў або нават арганізуйце музей са сталай экспазіцыяй кшталту Эксперыментальнай базы ледавіковых валуноў пры Інстытуце геафізікі і геахіміі Акадэміі навук, што месціцца паміж Акадэмгарадком і сталічным мікрараёнам Уручча!
17 чэрвеня 2007 года.