У дзевяць гадоў каля лазні, дзе я падглядваў з-за разбітай і паваленай маланкай вярбы, як распараныя, чырвоныя бабы бегаюць асвяжацца да рэчкі, мяне злавіла распарана-чырвоная Ванда Бышынская, Бычыха, як яе празывалі. Яна ўсцягнула мяне на сябе і хацела са мной нешта зрабіць, але нічога не выйшла, і Бычыха са злосці ўшчаміла мой струк у расколіну вярбы, адкуль мяне са струком маім разам ледзьве вызвалілі мужыкі, што ішлі да лазні добра, што бабы мыліся першымі. Уявіце, чаго я наслухаўся ад мужыкоў і ў той дзень, і пазней А Бычыху хоць бы хто папракнуў. Наадварот, жартавалі ўсё развясёла: Ну, блядзюга шалёная!.. Яшчэ дзякуй Богу скажы, што ўсіх астатніх баб не паклікала і на шуфель цябе не пасадзілі Тады я зразумеў, што нават у сельскіх мужыкоў, простых і грубых, да жанчын усё ж асаблівая адносіны. Нават да такіх, як Бычыха.
Дарэчы, вы ўяўляеце, што такое пасадзіць на шуфель?.. Ведаеце пра такую забаву, каго-небудзь з вас, мужыкоў, садзілі?.. Гэта калі бабы ловяць падшыванца, салдаціка, а здолеюць, дык і мужыка, падымаюць ягонага раманчыка, перавязваюць, перацягваюць каля кораня, каб кроў не адыходзіла, каб раманчык стаяў і не падаў, садзяць салдаціка на шуфель, па чарзе калышуць яго на шуфлі ўверх-уніз, як горан кавальскі раздзімаюць, і па чарзе надзяваюцца на раманчыка Іншым разам, калі баб збіралася каля шуфля столькі, як у лазні, дык здаралася, што раманчык яшчэ стаяў, а салдацік ужо і не жыў так што якія ў мяне могуць быць прэтэнзіі да феі Таццяны Савельеўны? Ніякіх, нават смешна
Іх і не было. Сама па сабе Таццяна Савельеўна з інстытутам яе медыцынскім і медыцынскім пунктам у піянерскім лагеры ніколькі мяне не цікавіла, значэнне мелі толькі яе тварожныя цыцкі з пупырыстымі малінінамі, карычнева-кучаравая шчотачка яе пыткі на крайку зэдліка, толькі яе функцыя. На месцы феі магла быць і суседская дачка, і Бычыха, і мая школьная настаўніца, і хто заўгодна Але гэта была Таццяна Савельеўна і яна нездарма ў медыцынскім інстытуце вучылася на педыятра.
Не бойся, салодзенькі мой шапнула яна, злізваючы з губ саплівенькі мой струменьчык, і стала гуляцца адной рукой з маім падвялым раманчыкам, а другой з пафарбаванымі яйчыкамі, зноў схіляючыся да мяне, і раптам так накінулася на раманчыка, што я сапраўды забаяўся, каб не праглынула. У яйчыках цяплела і гарачэла, і раманчык не стаў разам са мной баяцца, а торг-торг, торг-торг, торг-торг вяртаўся ў шэрагі стойкіх алавяных салдацікаў такім цвёрдзенькім, хоць ты барабанчыкі яму давай. Таццяна Савельеўна ўзялася за мае шчыкалаткі, падняла мае ногі і па тварожных гурбах апусціла ў выраз халата спачатку іх потым, прыпадымаючыся і прыціскаючыся, раманчыка з барабанчыкамі пасля схапілася за мае кумпячкі, зграбла з тумбачкі і закінула пад халат мяне ўсяго, кульнуўшыся са мной дагары на ложак трук-та-рук паадляталі і пасыпаліся з халата гузікі. Я аказаўся на ёй і амаль адначасова, у тое ж імгненне ў ёй яна яшчэ ці не ў палёце злавіла майго раманчыка і проста ўтыркнула яго ў сябе, як моркаўку ў снежную бабу! Я і здзівіцца не паспеў з яе спрыту, нават не ўцяміў, што гэта адбылося. Гоп-гоп-гоп-гоп пачала яна падкідваць мяне, абдымаючы аберуч, каб не ўзляцеў і не зваліўся, і я зразумеў нарэшце, што гэта якраз тое бездань, шчыліна, таямніца, што тут і цяпер, падкідваючыся, я і спазнаюпытку, але нічога такога, каб быць там, быць і быць, не адчуваў, заварожана гледзячы на тварожныя гурбы, якія матляліся і калыхаліся перад маімі вачыма і з якіх, здавалася, вось-вось пырсне малінавая кроў.
Гух! абваліўся пад намі спачатку ў нагах, пасля адразу гах! у галовах абваліўся, даламаны ў нейкай, можа быць, і ў нашай палаце, ложак, і склаліся на мне, балюча ўдарыўшы, ягоныя нікеліраваныя спінкі.
Да ўсяго, што балела, мне яшчэ і гэта! а Таццяна Савельеўна хоць бы запынілася! Закочваючы вочы і раздзімаючы ноздры, яна падскоквала пада мной і падскоквала, і жалезныя спінкі ложка бразгалі на мне і бразгалі, стук і грук стаяў, як у кузні, і нарэшце:
Таццяна Савельеўна, што ў вас там?.. настойліва грукнулі ў дзверы. Дзе гэты падшыванец падзеўся, з міліцыі разбірацца прыехалі!..
Голас за дзвярыма быў голасам начальніка лагера, з якім Таццяна Савельеўна ці не штоночы сустракалася ў лесе за мурашнікамі, і Таццяна Савельеўна замерла на скаку. Яна ўся сціснулася, сцялася, учапілася ўся за ўсяго мяне. Мы склешчыліся.