Адпусціўшы, нарэшце, Рэда (дакладней, выкінуўшы яго за шкірку з каморкі), Свенсан нейкі час раздумваў над дылемай: даводзіць ці не даводзіць тое, што тут адбылося да вушэй кіраўніцтва гімназіі, хоць і добра разумеў, што наўрад гэта прынясе хоць якую карысць. Так нічога і не вырашыўшы канчаткова, ён проста пайшоў тады дадому, а ўжо на наступны дзень праблема «даводзіць ці не даводзіць» была вырашана і без яго непасрэднага ўдзелу. Бацька абражанага вучня зрабіў гэты непрыемны інтэндэнт усеагульным дастаяннем і грозна патрабаваў не толькі тэрмінова звольніць педагога-садыста з займаемай ім пасады, але і аддаць яго пад суд. І, што было для Свенсана самым дзіўным, гэтыя пагрозы ледзь-ледзь не спраўдзіліся
Яшчэ бацька Рэда пагражаў заявіцца непасрэдна ў гімназію і там, на месцы, так разабрацца са Свенсанам, што таму застанецца толькі тэрмінова заказваць сабе месца на бліжэйшых могілках. Праўда, чамусьці не спяшаўся прыводзіць сваю пагрозу ў дзеянне, магчыма, памятаючы, што адбылося перад гэтым з адным з такіх занадта «крутых» бацькоў. Сыночак гэтага «крутога» займеў, было, кепскую звычку падкрадвацца да вучняў пачатковых класаў і стукаць іх галовамі аб сценку альбо адзін аб аднаго. Даведаўшыся аб гэтым Свенсан правёў з крыўдзіцелем пачаткоўцаў выхаваўчую гутарку ў ходзе якой наглядна прадэманстраваў яму, наколькі гэта балюча, калі твая галава ўваходзіць ў судакрананне з цвёрдай сценкай. А калі назаўтра ў клас, дзе Свенсан праводзіў чарговы ўрок, уварваўся разюшаны бацька вучня, былы космадэсантнік, на пацеху ўсяму класу правёў тлумачальную гутарку і з ім, і ўсё па той жа самай, адпрацаванай методыцы, гэта значыць: са шматразовым судакрананнем галавы гэтага «крутога» татачкі з усё той жа шматпакутнай сценкай
Я разумею, адарваў Свенсана ад невясёлых сваіх успамінаў голас міс Мерыдыт, што з дысцыплінай у нашай гімназіі не ўсё так, як належыць быць, і я вельмі ўдзячна вам за тое, што з вашым прыходам да нас стан яе значна палепшыўся, але
Я так зразумеў, сказаў Свенсан, устаючы, што вы зараз прапануеце мне звольніцца па ўласнаму жаданню? Ну што ж, калі справа дайшла да гэтага, то я
І не думайце нават! з нейкім нават спалохам у голасе ўсклікнула дырэктрыса, таксама ўскокваючы са свайго месца. Я зусім не гэта мела на ўвазе! Я я зусім нават не гэта хацела сказаць! Прабачце, калі я вас хоць чымсьці пакрыўдзіла!
Самыя апошнія словы яна амаль прашаптала, і Свенсану нават падалося, што ў вачах міс Мерыдыт бліснулі слёзы але, хутчэй за ўсё, гэта яму толькі здалося ў падманлівых зеленаватым асвятленні кабінета.
Гэта вы мяне прабачце! вінавата прамармытаў былы космадэсантнік, апускаючыся на ранейшае месца. Я напэўна і сапраўды часам перагінаю палку, але ж, як вы і самі сказалі, з дысцыплінай у нас вялікія праблемы. А ў вас праблемы са мной, бо я ўяўляю, як ціснуць на вас зараз зверху
Нічога! усміхнулася дырэктрыса і, павярнуўшыся ў бок акна, дадала: Як-небудзь вытрымаю!
Пры гэтым яна цішком правяла далонню па твары, нібыта выціраючы штосьці. А можа, Свенсану гэта зноў толькі падалося, бо калі дырэктрыса павярнулася ў ягоны бок, твар яе быў зусім нават не заплаканы праўда вочы неяк падазронна блішчэлі
«А яна нічога сабе! раптам падумалася Свенсану. І даволі сімпатычная, прыгожая нават! І як толькі я раней гэтага не заўважаў?»
І тут яму міжволі ўспомнілася, што ўсяго паўгадзіны таму ён амаль гэтымі ж самымі словамі ацэньваў прыгажосць Лоран, новенькай з выпускнога класа.
Ды што гэта з ім у апошні час?! Ці гэта адзінота так уплывае?
Я запрасіла вас зусім не дзеля гэтага, сказала міс Мерыдыт, зноў вяртаючыся да стала. Я проста як бы гэта сказаць яна змоўкла на нейкае імгненне і дадала раптам зусім іншым, нечакана змяніўшымся голасам: А можна, я буду зваць вас проста Алафам? Не пры ўсіх, зразумела толькі, калі мы адны Міс Мерыдыт яшчэ памаўчала крыху. Вы не супраць?
Я не супраць, Глорыя, сказаў Свенсан, устаючы з крэсла і падыходзячы да міс Мерыдыт, якая таксама ўзнялася са свайго месца і глядзела цяпер на Свенсана знізу ўверх. Глядзела з надзеяй і, адначасова, з нейкім нават спалохам. І яшчэ я хачу сказаць, што вы што ты вельмі прыгожая, Глорыя!
Пацалуй мяне, Алаф! не прагаварыла нават, а прашаптала ледзь чутна Глорыя Мерыдыт, міс дырэктрыса гімназіі 5 горада Калізея, другога па велічыні сталічнага горада планеты Медэя-2. Мяне яшчэ ніхто ніколі не цалаваў