— Так.
Снаўт падышоў да невялiкага пiсьмовага стала ў куце, узяў там лiсток паперы i паклаў яго перада мной.
— Я напiсаў папярэднi акт, — прамовiў ён. — Добра, што ты агледзеў пакой. Прычына смерцi… смяротная доза пернасталу. Там напiсана.
Я вачыма прабег кароткi тэкст.
— Самазабойства… — паўтарыў я цiха. — А прычына?..
— Нервовае ўзрушэнне… дэпрэсiя… альбо як гэта там называецца. Ты ведаеш гэта лепш, чым я.
— Я ведаю толькi тое, што сам бачу, — запярэчыў я i глянуў яму ў вочы, бо ён стаяў нада мной.
— Што ты хочаш сказаць? — спакойна спытаўся Снаўт.
— Ён увёў сабе пернастал i схаваўся ў шафе? Калi было менавiта так, то гэта не дэпрэсiя, не нервовая ўзбуджанасць, а востры псiхоз. Паранойя… Напэўна, яму здавалася, што ён нешта бачыць… — працягваў я ўсё больш павольна, пазiраючы яму ў вочы.
Ён адышоўся ад радыёпульта i зноў пачаў пстрыкаць выключальнiкамi.
— Тут толькi твой подпiс, — азваўся я праз хвiлiну. — А Сарторыуса?
— Ён у лабараторыi. Я табе ўжо казаў. Ён не паказваецца; я думаю, што…
— Што?
— Што ён замкнуўся.
— Замкнуўся? Ах, замкнуўся. Вось што! А мо барыкады ўзвёў?
— Мажлiва.
— Снаўт… — пачаў я, — на Станцыi нехта ёсць.
— Ты бачыў?!
Ён нагнуўся да мяне.
— Ты абараняў мяне. Ад каго? Цi мо гэта галюцынацыя?
— Што ты бачыў?!
— Гэта чалавек, праўда?