— Хто там быў? — спытаўся Снаўт.
Ён ведаў пра яе!!!
— Нiкога. А хто там мог быць? — спытаўся я.
— Тады чаму ты мяне не пусцiў?
Я ўсмiхнуўся.
— Спалохаўся. Ты ж мяне папярэджваў. Калi клямка зрушылася, я iнстынктыўна прытрымаў яе. Чаму ты не сказаў, што гэта ты? Цябе я пусцiў бы.
— Я думаў, што там Сарторыус, — прамовiў ён няпэўна.
— Ну i што?
— Як ты лiчыш… што там сталася? — адказаў ён пытаннем на пытанне.
Я вагаўся.
— Ты павiнен ведаць лепш за мяне. Дзе ён?
— У халадзiльнiку, — адразу растлумачыў Снаўт. — Мы перанеслi яго ранкам, адразу ж… таму што гарачыня.
— Дзе ты яго знайшоў?
— У шафе.
— У шафе? Ён быў ужо нежывы?
— Сэрца яшчэ стукала, але ён ужо не дыхаў. Гэта была агонiя.
— Ты спрабаваў яго ўратаваць?
— Не.
— Чаму?
Ён памарудзiў.
— Я не паспеў. Ён памёр раней, чым я яго паклаў.
— Ён стаяў у шафе? Памiж камбiнезонамi?