Яна глядзела на яго недаверліва, і ён паправіўся:
- Ну, можа, і менш.
- Якія вы шчаслівыя. Падумаць толькі, колькі ж гэта балот! І людзі з іх п'юць?
- Не, людзі гэтым грэбуюць, як «пакрытыя» - вярблюджым мясам. Людзі п'юць з крыніц.
- І доўга трэба ісці ад адной да другой?
- Найбольш гадзіну. Часам толькі некалькі крокаў ад адной да другой.
- А між імі пясок?
- Не, між імі трава. Як у аазісе ля самай студні.
- І, значыць, уся твая зямля, адхаліб, зялёная?
Яму не хацелася гаварыць пра так званую «сваю зямлю», але так дзяўчынка лепей забывалася пра смагу. І таму ён гаварыў, нібы каменьчыкі ў глотцы варочаў.
- Зялёная. А калі вясной глядзець з узгоркаў, то нават сіняя.
- Сіняя? - захоплена спытала яна. - Сіняя-сіняя?
- Сіняя-сіняя, - сказаў ён.
Не казаць жа дзяўчынцы, што гэтую сінюю зямлю залілі крывёй, выпалілі. Што яна чырвоная і чорная.
- А вярблюды? - спытала яна.
- У нас замест іх коні.
- А фінікі?
- У нас замест іх яблыкі.
- Гэта лепей, - сказала яна. - Ад фінікаў хочацца піць. А яблыкі сакаўныя.
Ясюкевіч даўно ўжо, з вялікай трывогай, чуў недзе далёка, за змрочным чырвоным гарызонтам, а потым бліжэй і бліжэй нейкія дзіўныя гукі, спявучыя, перарывістыя, нібы залатое пілавінне падала на срэбны шчыт. Нябачны хор маленькіх, з пясчынку, чалавечкаў цягнуў сваё «а-а-а-а». Спачатку весела, потым сумна, да болю, потым нібы з адчаем і галашэннем.
Што гэта было? Звінелі званочкі на дняпроўскім поплаве? Спявалі сірэны між падводных губак ля камяністых, амытых сіняй вадою скал?
І раптам ён з жахам, ад якога ўпала сэрца, зразумеў. Спявалі пяскі. Спявала сваю песню, летучы на крылах пясчанай навальніцы, Смерць.