Ён паглядаў скоса на кампанію i бачыў, як яны вырачылі вочы, калі ён, дачакаўшы такта, вывеў дзяўчыну на сярэдзіну пляцоўкі. Валасы Марыі на паваротках ледзь адчувальна датыкаліся да яго шчакі.
І глядзела яна на яго з кранаючым даверам, такімі дзіцячымі, зачараванымі вачыма, што ў Лявона сэрца зайшлося ад радасці i жаху: а раптам ён не варты гэтага, не апраўдае гэты давер.
Ён бачыў, што i тыя, за сталом, заўважылі гэта. Грабоўскі заскроб шчаку кончыкамі пальцаў, i ў голасе яго адчулася небывалае здзіўленне:
- М-да.
- М-да, - у тон яму, але з'едліва працягнуў Моршч.
- Пажартавалі, - сказаў Грабоўскі.
Запанавала маўчанне. Пасля Моршч рэзка кінуў:
- Так, пажартавалі. Бачыце цяпер ці не? Права на казку прадалі, а гэты чакаў - i дачакаўся. Я ж казаў, што вы застанецеся ў дурнях нават i з практычнага боку.
I з'едліва:
- Вялікі сэрцазнаўца, рэжысёр. Не мог душы гэтай дзяўчыны разгледзець. A гэты, паэцік даверлівы, ёлуп у сардэчных справах - гэты разгледзеў. Варта было, бо гэта... ах, якая дзяўчына! "Купілі" што называецца чалавека, зрабілі яму горш сваім неразумным.жартам. Над кім, пытаюся я вас, будзе цяпер Мінск смяяцца, га?
Грабоўскі пачырванеў. Сядзеў, не зводзячы вачэй з танцуючай пары, на якую многія ў рэстаране пазіралі цяпер з адкрытым захапленнем.
- А глядзіць як, - сказаў ён, - вось каб на мяне...
- Рылам не выйшаў, - падкалоў крытык. - Не для цябе кармушку ставілі.
Калі яны адыходзілі з рэстарана, Грабоўскі спыніў Моршча i вельмі цixa сказаў яму:
- Даруй, Вінцук, я быў дурань i, шчыра кажу, свіння. Хочаш, я папрашу прабачэння ў Касачэўскага.
- Нашто? - прагудзеў Моршч. - Ты ж iм горш зрабіў. I не лезь ты да ix, iм зараз i без нашых храп добра.
Грабоўскі прамаўчаў i толькі пасля сказаў цixa i ўпэўнена:
- Трэба верыць.
А Марыя і Лявон даўно ўжо ішлі па беразе мора ўсё далей ад горада. Maўчaлi. Ён проста трымаў яе пад руку i ішоў далей i далей ля гэтага мора, што слаба ўздыхала пад бледным паўночным небам.
Толькі пасля сказаў:
- Дзякуй яму, гэтаму дурню.
- Дзякуй гэтаму "Лятучаму Галандцу", - сказала яна. - Такія вялікія гарады i так губляюцца ў ix людзі. І вось з карабля-прывіду прыйшоў ліст. Добрыя-добрыя старыя начоўкі.