Танцавалі. Я яму шчыра сказала, што ён мне не патрэбен, што мне такімі хоць платы падпірай. Не верыць.
— Ты, — кажа, — усё маніш. Не можа гэтага быць, каб я не падабаўся.
І сказаў, што прыйдзе за мною, што няма яму ад мяне дарогі. Прызначыў ноч.
І толькі пайшоў, узнялася страляніна.
Так мы і згубілі адно аднаго. Потым — вайна. Я сувязной была.
Ну і закруцілася карусель. Немцы ганяюцца за партызанамі, партызаны за немцамі. І вось аднойчы прыходзіць перад світаннем чалавек. Глядзіць, усміхаецца.
— Не пазнаеш? — кажа.
Я глянула — божа мой, Алесь. Зарослы, жорсткі ўвесь нейкі. Але глядзіць з-пад калматых броваў весела. Выявілася, што ён таксама сувязны. І даведалася я, што нічога ён не забыў, што па-ранейшаму ажаніўся б, калі я не супроць.
А мяне як чорт які за язык торгае. Не хачу, і ўсё. І так цягнулася ўсё з год. Як ён ні прасіў мяне, якіх слоў ні казаў — не хачу. Кошчыны гульні — мышчыны слёзкі.
І вось аднойчы з'явіўся ён да мяне позна і не паспеў да раніцы пайсці. Вырашыла я схаваць яго ў старой бульбяной яме на гародзе. Там не знойдуць.
Я пажартавала яшчэ:
— Не крыўдна табе будзе цэлы дзень хату і мяне бачыць?
— Самы смак, — кажа.
І нанёс чорт у гэты дзень немцаў. Пачалі лавіць людзей для адпраўкі ў Германію.
Мяне ўжо і ў калону былі загналі, ды я неяк вырвалася і канавай, канавай, а потым ля платоў да сваёй хаты. Але заўважылі мяне здалёк — і за мной. Я скочыла на двор — і на гару.
А ён з ямы ўсё гэта бачыць.
На гары ў нас салома ляжала. Зашылася я ў салому за комінам і сяджу.
Чую — шукаюць. Ператраслі ўсё ў хаце. Рыпяць прыступкі, - лезе нехта па лесвіцы. Стаў, дыхае цяжка.
— Вайбе, — кажа выходзь.
Я сяджу як мыш пад венікам. І раптам аўтаматная чарга проста па саломе. Каб не комін…
А тут нехта на двары заліўся, як ганчак на зайца.
— Ай-я-я-яй, ай-я-яй. Вось ён! Вось ён!..