МІКОЛА: Так. Із тэй самай паннай Ядвісяй.
ЯНКА: Мусіць добра яго забрытала...
МІКОЛА: А як-жа! Ды яшчэ як забрытала! Ізноў, як той казаў, адзін з нашых Беларусаў замуж выходзіць.
ЯНКА: Як гэта ты кажаш - выходзіць замуж? Хіба-ж жэніцца?
МІКОЛА: Ды якраз што ня жэніцца, а выходзіць замуж, бо вянчаецца ў польскім касьцеле, хоць сам і праваслаўны. Ды баба ўжо добра яго на свой капыл перакруціла. Каб ты толькі чуў! Так пшэкае і цоцкае зь ёй папольску, што аж слухаць брыдка. Ужо сябе й Беларусам лічыць перастае.
ЯНКА: Вось яно як. А такі, здаецца, быў сьведамы й добры хлопец.
МІКОЛА(гіранічна): Надзвычайна добры. І сяньня нічога нельга яму закінуць, апроч мяшка на галаву.
ЯНКА: Сьмех на бок, але сумнае зьявішча. Прападаюць нашыя людзі - дзе за спадніцу, а дзе за дурніцу...
МІКОЛА: Ну і як-бы гэтаму запабегчы?
ЯНКА: Больш усьведамленьня трэба, актыўнасьці нашых арганізацыяў. Асабліва моладзь трэба зактывізаваць, даць ім спорт, гульні, чытаць павучальныя творы, даклады, ставіць п'есы... Божа мой, колькі карыснага можна й трэба было-б зрабіць, абы толькі мага каму...
МІКОЛА: Вось тут, як кажуць, цэлы сабака закапаны, што каб было каму. Праекты - адно, а практычная шэрая штодзённая грамадзкая праца - гэта іншае. Зрэшты, слабыя адыйдуць, а моцныя застануцца.
ЯНКА: Між іншага, гаворачы аб мясцовых абставінах і нашых людзях, чуў я пра адно вельмі сьмешнае здарэньне. Праўда гэта, ці не, сам мяркуй. Значыцца, прыехала сям'я - муж і жонка ў Канаду. Пасяліліся ў горадзе. Пачалі абжывацца. Жанчына хутка завяла знаёмства з суседкай, нейкай галічанкай, якая лепш ведала мясцовыя парадкі. Вось тая суседка, - ведаеш якія суседзі бываюць: на добрае й благое цябе зьвядуць, - убіла гэтай жанчыне ў галаву, што тутака ў Канадзе бабы ўсе правы за сабой маюць, гэтта значыцца, што яны, а ня мужчыны могуць усім загадваць. Нашай жанчыне гэта вельмі спадабалася і, доўга ня думаючы, пастанавіла яна гэных жаночых правоў скаштаваць...
Прыходзіць аднойчы муж з працы і глядзіць, ажно няма вячэры. Думае чалавек, мо баба захварэла, ці што, бярэ й сам рыхтуе вячэру. Але на другі й трэці дзень - тое самае. Тут ужо пытаецца муж жонку ў чым справа, чаму такая раптоўная й бязь ніякіх прычынаў зьмена. А баба яму ў вадказ: - калі ты да гэтага часу ня чуў, што ў Канадзе бабы пануюць і ўсе правы за сабой маюць, дык пара ўжо, каб пераканаўся. Ад гэтага часу ты будзеш ня толькі для сябе, але й для мяне страву рыхтаваць, а я буду рабіць, што мне ўздумаецца, і табе яшчэ загадваць! Во як!
Баба мерку перабрала. Муж ня выцерпеў і так яе аплявушыў, што аж зоркі ўбачыла. Выбегла жанчына на вуліцу й крычыць на ўсё горла, паліцыю кліча. Адкуль ні вазьміся, прыбег паліцыянт. Але жанчына ня ўмела паангельску гаварыць. Дык плача, паказвае на шчаку ды ўсё паўтарае: - тут! тут! значыцца, што тут яе муж зьбіў.
Слова "тут", паангельску tooth абазначае зуб. Паліцыянт падумаў, што жанчыне зуб так моцна баліць, дык бярэ й цягне яе да дэнтысты.
(Хлопцы пачынаюць рагатаць).
Дэнтыста таксама, не дагаварыўшыся, узяў ды вырваў бабе здаровы зуб. Прыходзіць яна дадому дый плача. - Няхай яе ліха, - кажа, - гэту Канаду. Няма тут ніякіх жаночых правоў. Мала таго, што муж мяне так зьбіў, дык гэтыя яшчэ ўзялі й здаровы зуб вырвалі.
МІКОЛА: Добры жарт (сьмяецца).
ЯНКА: Чалавек апавядаў мне й бажыўся, што гэта ня жарт, а чысьцюсенькая праўда...
МІКОЛА: Праўда, як маскоўская (сьмяецца).
Янка (паглядаючы на гадзіньнік): Ліха яго ведае, што з гэтымі сталася, ужо паўгадзіны чакаем. Слухай, а калі фармар мае прыехаць?
МІКОЛА: Ды неўзабаве, за якое паўгадзіны. Званіў мне, што каля пятай мае быць. (За дзьвярмі чуваць хуткі тупат ног. Дзьверы раптоўна адчыняюцца, убягае Васіль і, убачыўшы двух незнаёмых, скоранька, трэснуўшы дзьвярмі, выбягае назад).