ГОЛАС ВАСІЛЯ ( за дзьвярмі): Мама! Мама! Нейкія людзі ў нас ёсьць!
ГОЛАС МАРЫЛІ: Можа гэта і ёсьцека тыя Беларусы...
ГОЛАС СЬЦЯПАНА: Адкуль-жа яны? Ці-ж-бы мы іх ня ўбачылі?
ЗЬЯВА 2-я
Тыя-ж, Сьцяпан, Марыля, Таня й Васіль.Уваходзіць Сьцяпан, за ім Марыля, Таня й Васіль. Усе сьціпла апрануты. Васіль адразу сьпяшыць у кут і разглядае свае кніжкі, часта спадылба пазіраючы на прысутных. Увайшоўшыя з запытаньнем пазіраюць на Янку й Міколу.
ЯНКА: Прабачце, здаецца мы добра трапілі... Гэта вы будзеце Пінкевічы?
СЬЦЯПАН: Так, Пінкевічы ўсе чатыры. А то вы з Таронта?
МІКОЛА: Так мы з Таронта, ад Беларускай Касы Самапомачы. Дазвольце тады пазнаёміцца: гэта - Янка Жыхар - старшыня, а я - Мікола Корч - сакратар.
СЬЦЯПАН: Во тут мая, казаў той, уся сям'я: жонка Марыля й дзеці - Таня й Васіль. (Вітаюцца.)
СЬЦЯПАН (да Васіля): Устань-жа ты прывітайся. Нацягаў, казаў той, цэлую кучу гэтых кніжак...
ЯНКА: Добра, што любіць кніжкі... А што гэта? О, "комікі"! Ну з гэтага пацехі мець ня будзеце.
МІКОЛА: Але-ж і прыгожую дачку маеце. Ну, нуу... Колькі-ж ёй год?
МАРЫЛЯ: Ды ўжо, дзякуй Бпгу, шаснаццаты пайшоў.
ТАНЯ (сарамяжліва, чырванеючыся): Мама, мне ўжо шаснаццаць скончылася.
МАРЫЛЯ: Ну няхай сабе скончылася. Ды ўжо-ж дзеўка, дзякуй Богу. (Да хлапцоў): Але-ж садзецеся ў нас, садзецеся.
ЯНКА: Я-ж тут і гасьцінец нейкі маю (Вымае пачку цукерак зь кішэні й стараецца даць Васілю. Той не бярэ, на бацькоў паглядаючы).
МАРЫЛЯ (да Васіля): Ну бяры-ж ужо, калі дзядзька даець. (Янка частуе й Таню і кладзе рэшту на стол).
СЬЦЯПАН: Магу спытаць, як гэта самі сюды прыехалі, што мы й ня бачылі?
ЯНКА: Аўтабусам прыехалі, ды ад дарогі пехатой прыйшлі. А як-жа вы маглі нас бачыць?
СЬЦЯПАН: Дык мы-ж, казаў той, каля лягернай брамы чакалі, ды ўжо й надакучыла. Баба кажа, што пэўна-ж аўтамабілем прыедуць. Ажно чакаем, глядзім і глядзім, ды нідзе таго аўтамабіля й ня відаць...
ЯНКА: А дзе-ж яго ўзяць той аўтамабіль?
МАРЫЛЯ: Дык вы так доўга ў гэтай Канадзе і яшчэ не нажылі аўтамабіля?