— Прабач, сёння ў нас будзе толькі лёгкі варыянт снедання, вітамінны, — ціха павініўся перад Воляй, працягнуў ёй чарамшу. — Ешце… Сачы за кастром, я пайду… рэзаць трэба. Гукай, калі што…
Ён адышоў, азірнуўся і з жалем заўважыў, што дым ад кастра амаль слаўся па зямлі.
Пашыбаваў у глыб вострава ў пошуках чаго-небудзь больш прыдатнага, чым танклявыя хвойкі, тым больш, на далоні з’явіліся пухіры. Калі знайшоў, сэрца радасна ёкнула: гэта была хвоя, мо, у мінулым годзе зламаная напалову ветрам якраз на вышыні ягонага росту. Калі яе паспрабаваць пакруціць-павярнуць, павінна зламацца дарэшты...
Сабраўся цягнуць да канала кавалкі — падышла Воля, моўчкі ўзялася за танчэйшае бярвенца.
— Данік у будане, абяцаў нікуды не выходзіць. Я буду падыходзіць да яго зрэдчас, — дадала яна.
Некалькі гадзін запар яны ўжо разам шукалі нятоўстыя сухія хвойкі. Віталь падразаў трохі побач з камлём, пасля разам расхіствалі дрэва, налягалі — і яно ламалася. Воля ўжо адна насіла жэрдкі, Віталь не спрачаўся, прымаючыся адразу за іншую хвойку. Воля паспявала аднесці абламанае сучча і верхавінкі да кастра і пацікавіцца, як там сын.
Неба пачало праясняцца, яны пабачылі светлую пляму сонца за хмарамі.
— А ўжо і вечарэе, — ціха азваўся Віталь. — Пайшлі, я збегаю яшчэ на той поплаў, можа, пашанцуе…
Але не пашанцавала. У вадзе быццам ніколі і не было рыбы.
Данік быў падхапіўся, калі пабачыў Віталя:
— Дзядзя Віталь, вы несяце рыбу?
І змоўк, сустрэўшы сумны позірк.
— Пацярпі, хлопчык, заўтра ў нас будзе рыба, будзе многа, колькі захочаш, — пачаў Віталь, прысеў ля іх. — Бачыш, Данік, сёння дождж, рыба пахавалася далёка і глыбока. Але заўтра яна выйдзе на плыткае месца і мы яе здабудзем.
— Заўтра за намі прыедуць, Данічак, — прыгарнула да сябе сына Воля. — І мы будзем дома, я нагатую табе ўсяго самага смачнага, чаго толькі захочаш. І ў кафэ цябе зваджу, будзеш выбіраць свае любімыя пірожныя…
— Я не хачу пірожных, мама, — сумна адказаў хлопчык. — Я хачу рыбу, якую дзядзя ты і Віталь гатуеце на кастры… Яна самая смачная ў свеце…
Нейкі час усе маўчалі, пасля Віталь сказаў, успомніўшы:
— Заўтра — Дзень Перамогі…
— Дык што? — ускінула вочы Воля і апусціла іх, усё зразумеўшы: наўрад ці хто будзе заклапочаны дымам на балоце ў такі дзень.
Віталь адпачыў з паўгадзіны, пераматаў правую далонь.
— Я пайду… Яшчэ светла, трэба спяшацца…
— І мы з Данікам зараз прыйдзем…
Віталь пайшоў, а ў вушах гучалі словы хлопчыка пра самую смачную рыбу ў свеце.