* * *
Зямляк, былы барытон у славутым ансамблі, хваліцца шчыра, што перайшоў на... мясакамбінат, i там яму жывецца значна лепш.
— Уранні бясплатная шклянка кофы i булачка, a ўдзень — тры блюды за пятнаццаць капеек...
I трэба ж было так доўга барытоніць!
* * *
З адным работнікам выдавецтва стаялі мы ўдвух каля нейкай гарызантальнай, глыбокай нары. Гаварылі пра штосьці вясёлае, i раптам аднекуль пачуўся несусветны лямант знаёмага графамана, якому толькі што забракавалі рукапіс. Крык набліжаўся, i я, каб схавацца, уцячы ад яго, нырнуў у тую нару. Далека, глыбока — ажно пачаў задыхацца...
Дзякуй богу — прачнуўся!
* * *
Сустракаючы самыя простыя прозвішчы, бачыш, што любое слова можа быць умоўным, i ганарыцца можна прозвішчам Дзірка, Парцянка, Дубіна...
«Мы, Дубіны, любім есці забелены панцак гарачы...» Чым гэта горш, менш ганарова за «мы, Вішнявецкія», «мы, Сапегі»? Або той «друг человечества граф Безбородько» (ці як там яго), што насмяшыў мяне такою эпітафіяй у някропалі Аляксандра-Неўскай лаўры.
* * *
Ён ганарліва закапыліў губу. Нам гэта смешна, а для яго за гэтай грымасай — дурное шчасце самаздаволенасці.
* * *
Нарцысу не абавязкова быць інтэлігентам.
Быў у нас калісьці адзін такі, цёмны вясковы хлопец, з беднай сям'і, але панічык, вельмі задаволены самім сабой. Хоць i не майстар які, не гарманіст. Толькі гладзенькі. Хлопцы падпільнавалі, як ён купаўся пад вечар у рэчцы, адзін, як паласкаў свой крыж, «падсяваў» ім ва ўсе бакі, паляпваў па клубах далоньмі i прыгаворваў:
— Ата-та, мілая! Ата-та!..
Гэта ўвайшло ў мясцовы фальклор.
А мне часамі ўспамінаецца, калі бывае на каго прымераць. З творчай інтэлігенцыі.
* * *
Не бачыліся з ваенных дзён. Хлопец быў ён тады нядрэнны, а цяпер — от сабе ды так сабе, з тых, што «сёння інакш не пражывеш». Расказвае пра свой сад, як ён яго даглядае. Па-сяброўску паведамляе вытворчы сакрэт:
— Сучка ёсць у мяне. Калі яна гандлюе, дык я налаўлю тых сабак, навешаю ix ды назакопваю пад яблынямі — во калі родзяць!..
* * *