— Янa! — з’едлiва заўсмiхаўся Маладажон.
— Янa? — знаёмы вiдавочна не верыў Маладажону. — Быць не можа.
— На, паглядзi на вясельныя здымачкi. — Маладажон выцягнуў з партманеткi пачак полароiдных здымкаў.
— А нашто ты гэта ўтварыў, можаш растлумачыць? — пытанне патанула ў грукаце электрычкi.
Вакол суразмоўцаў замiтусiлiся пасажыры.
— Канешне! — маладажон нахiлiўся да знаёмага i закрычаў у самае вуха: — Каб разам ляжаць дома на канапе — раз; каб яна вуснамi лашчыла мой песцiк — два; i каб нас нiхто не мог папракнуць — тры!
Пачуўшы крыкi, пасажыры пачалi азiрацца.
Знаёмы пачырванеў i паспяшаўся развiтацца.
Маладажон рагатнуў наўздагон яму i даў нырца ў чарговую электрычку.
02.09.1994
Жанчына ўздыхнула i пачала набiраць нумар свайго каханка.
— Я прыеду, — пачуў ён.
— Чакай-чакай, калi зараз, дык я цябе прашу: не трэба. — Па ўсiм адчувалася каханкава разгубленасць.
— Чаму? — пытанне было каменнае.
— Таму, што ты павiнна даглядаць сям’ю, мужа, сына. — Каханак выслiзнуў з-пад пытання, нiбыта вуж з-пад калодкi.
— Яны дагледжаныя, не хвалюйся...
— А я не хвалююся. Чаго я павiнен хвалявацца за тваiх сына з мужам? Я проста кажу: ты павiнна iх даглядаць.
— А мне вось не хочацца iх глядзець, мне хочацца забраць у цябе кнiгу.
— Ах, дык ты збiралася прыехаць дзеля кнiгi? А я падумаў, дзеля iншага.
— Дзеля чаго? — зашчоўкнула лагiчную пастку жанчына.
— Ну дзеля... — каханак вагаўся, — дзеля кубачка кавы...
— Раней прапаноўвалася значна большае.