— У хаце ў яго, як і ва ўсіх,— засмяяўся Драздоўскі, даганяючы,— можна падумаць, у цябе матка, як поркаецца, дык не ставіць дзе папала чыгуны. Альбо мая. Я вунь у горадзе жыў... ну, як быў жанаты... Ужо ж, здавалася б, горад — няма ні печы ні чыгуноў. А ўсё роўна цяжка за парадкам угледзець.
Скаражонку не спадабалася, што ягоную хату параўналі са Стральчэневаю.
— Будзе добрая жонка, дык будзе і парадак,— сказаў ён.— Думаеш, адкуль усё гэта бярэцца: п'янка, крадзяжы, разводы? З драбязы, з таго, што цэбар стаіць не там, дзе трэба.
— Можа быць. Але чаго ты мне гэта кажаш?
— Ды хоць бы таму, што ведаеш гэтага дзедава Адама, як мяне, а наўрад ці хоць раз пагаварыў з ім, каб бацьку пакінуў у спакоі. Каб у бальніцу яго адправіў...
— Разбяруцца яны і без мяне, а ты вось слу-жыў у сваім войску і не ведаеш, што гэты дзед паспеў пабыць ужо і ў больніцы, і ў доме для са-старэлых. Ён сам не ведае, што хоча.
— Канечне, з такімі сынам ды з нявесткаю ўведаць,— гмыкнуў Скаражонак.— Гэта ж, ма-быць, вялікая заслуга — аддаць роднага бацьку ў дом для састарэлых. I хацець, каб бацька за гэ-та дзякаваў, кланяўся да зямлі.
Драздоўскі памаўчаў і сказаў:
— Я ж кажу, гэта хітры дзед. Ён умее прыраб-ляць.
— Ужо прырабляць умее?
— Смех смехам. Я яшчэ малы быў, як да яго кароў вадзілі, каб адрабіў хваробу. Ён можа след браць. Вось калі толькі чалавек прайшоў і след яшчэ цёплы, ён гэты след неяк бярэ ці то пясок з таго месца бярэ, а ў тое месца ўтыркае іголку.
— I што?
— Захварэць пасля можаш, ці згарыць што-небудзь у селішчы.
Скаражонак павярнуўся, каб паглядзець Драздоўскаму ў твар, адступіўся і набраў у чаравік снегу.
— Ты што, сур'ёзна, Рыгор? — сказаў ён, на-хіліўшыся і выкалупваючы пальцам снег.— Ты, у наш час, верыш, што можна захварэць з таго, што ў твой след утыркнулі іголку?
— Можа, веру, а можа, і не.
— Ратуйце мяне — як жа так можна? Мне проста дзіка і страшна. А я яшчэ дзіваваўся, што едуць з вёсак... Канечне, калі такімі дрымучымі забабонамі забіць галаву, дык дзе ўжо думаць аб нейкай там помачы чалавеку!
— Ты добра вытрасі, бо прастудзішся,— кла-патліва сказаў Драздоўскі.
— Што? Не бойся, мой след не возьмуць,— буркнуў, разгінаючыся, бібліятэкар. Яму расхацелася гаварыць з Драздоўскім.
Снег у чаравіку сапраўды растаў, нага стала мерзнуць, і таму яны хутка і моўчкі дайшлі да вёскі.
На другі дзень, у абед, Драздоўскі матацыклам ехаў з суседняе вёскі на ферму, быў сярдзіты і ўспамінаў учарашнія Скаражонкавы словы. «Не было чаго мне злаваць,— думаў ён, нахіляючыся да руля.— Цямнота і дзікасць...» Справа была ў тым, што ў аднае жанчыны ржавелі драцянкі, якія вядуць ад знадворнага дроту ў хату — на лічыльнік, і калі святло патухала, то яна брала шуфель ці рыдлёўку і скрэбла па гэтых драцянках. Святло ўспыхвала, але доўга ж так цягнуцца не магло; урэшце драцянкі парваліся і ледзь не згарэла хата. Жанчына, напужаная, замест таго, каб дзякаваць Драздоўскаму, які замяніў драцянкі і прыбіў над імі цынкавую бляху ад вады зверху, пачала крычаць, што напіша пра яго ў газету, бо ён быў павінен зрабіць гэтую работу даўно. «Мо-жа, мне яшчэ хадзіць па хатах, як таму Скара-жонку, ды глядзець, ці не забыліся выключыць тэлевізары, прасы, ці поўнасцю заліваюць вадой кіпяцільнікі...»— думалася яму, і было прыкра.
Падняўшы галаву, ён убачыў наперадзе машыну, падобную да міліцыянерскае. Драздоўскі з'ехаў з дарогі і прытармазіў. «Зараз прычэпяцца, што без шлема, ці яшчэ знойдуць якую хібу, каб прычапіцца...» Угледзеўшыся больш уважліва, дый машына ўжо пад'язджала, ён убачыў, што гэта «хуткая дапамога», завёў матацыкл і ўжо спакойна паехаў паўз дарогу. Машына хутка праляцела побач, і Драздоўскі нікога ў ёй не пазнаў. «Хіба што Стральчэню старога забралі,— падумаў ён,— а то спрачаліся ўчора, пратаколы нейкія пісалі».