Паслухаў мядзьведзь, пайшоў зь iмi да норкi, прыйшоў, ды пытаецца:
— А хто там? А баран яму:
— Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, — як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!
Мядзьведзь спужаўся, ды ўцёк.
Iдуць яны, iдуць каля саду, ды бачаць — ляцiць пчолка. Давай яны гэтую пчолку прасiць.
— Пчолка, душачка, — хадзi, паглядзi, хто гэта ў лiсiнай норцы сядзiць.
Паляцела пчолка зь iмi, прыляцела i пытаецца:
— А хто там?
— Я баран, бок абадран, чатыры нагi, два рагi, — як дам рагамi, дык ты паляцiш уверх нагамi!
А пчолка ня спужалася, — у норку, ды давай кусаць барана за абарваны бок.
Баран спалохаўся, выскачыў з норкi, ды давай уцякаць.
Быў сабе вол, баран, гусак i пеўнiк. Надыходзiла зiма, дык вол кажа:
— Ведаеце што? — зiма надыходзiць, холад будзе, — пастаўма хатку.
Дык тыя на яго як напалi:
— Выдумаў лiха знае што! Дык стаў сам, калi такi майстра. У нас ёсьць пер'е, у барана — воўна, то й не памерзьнем.
— Ну, як сабе хочаце, а я сваё зраблю.
Як тыя пайшлi, вол паставiў хатку, нанасiў сена, саломы й ляжыць сабе, як пан.
Вось надыйшла зiма з марозам. Прыбягаюць да яго пеўнiк, баран i гусак.
— Пусьцi нас, дзядзька, у хатку, бойся Бога, такi мароз, мы памерзьнем!
А гусак падняў ножку й кажа:
— Бач, дзядзька, якiя ў мяне ножкi чырвоныя! — зараз паадпадаюць.
— А вы, — кажа вол, — гультаi! Ня пушчу! Як хаткi, дык няма каму паставiць, а як пагрэцца, то ёсьць каму!