- Жанчына Гарматнае Ядро, - зычным голасам абвясціў той.
Місіс Пенэці шчасліва ўсміхнулася і па-птушынаму хутка перавяла позірк з Котмана на Стэлу. Абое здзіўлена глядзелі на яе.
- Флора, Жанчына Гарматнае Ядро, - паўтарыла яна.
Яна яўна разлічвала ўразіць іх, таму яны проста разгубіліся. Стэла азадачана зірнула на свайго Сіда. Той паспяшаўся на дапамогу.
- Гэта, мабыць, было яшчэ да нас.
- Вядома, да вас. Мы ж якраз пакінулі сцэну ў той год, як памерла каралева Вікторыя. Наша знікненне са сцэны выклікала тады цэлую сенсацыю. Вы пэўна чулі пра мяне? - Але твары іх нічога не выказвалі; голас яе загучаў жаласна. - Я ж мела тады ашаламляльны поспех. Я выступала ў старым «Акварыуме», народу заўсёды збіралася процьма. Усе самыя выдатныя людзі прыязджалі, каб паглядзець на мяне. Прынц Уэльскі, дый наогул, каго толькі там не было. Увесь горад пра мяне гаварыў. Праўда, Карла?
- Дзякуючы ёй у «Акварыуме» цэлы год былі поўныя зборы.
- У іх гэта быў самы шыкоўны нумар за ўвесь час. Некалькі гадоў таму назад паехала я да лэдзі Дэ Бат, каб адрэкамендавацца. Ведаеце, Лілі Лэнгры, што жыла тады тут, дык яна мяне вельмі добра помніла. Казала, што хадзіла на мяне глядзець дзесяць разоў.
- А што вы рабілі? - спыталася Стэла.
- Мной выстрэльвалі з гарматы. Паверце, гэта была сапраўдная сенсацыя. А пасля Лондана я аб'ездзіла са сваім нумарам увесь свет. Так, мая мілая, але цяпер я старая жанчына. Містэру Пенэці семдзесят восем, дый мне ўжо далёка за семдзесят, але некалі мае партрэты расклейвалі па ўсім Лондане. Лэдзі Дэ Бат сказала мне: «Дарагая мая, вы былі такой жа славутасцю, як і я». Але ж вы ведаеце, што ў нас за публіка, убачаць што-небудзь цікавае, захапляюцца, ды толькі падавай ім увесь час нешта новенькае, а тое надакучвае, і яны перастаюць хадзіць. Так будзе і з вамі, мая мілая. Гэтага ніхто не пазбегне. Але містэр Пенэці заўсёды меў галаву на плячах. Яшчэ хлопчыкам ён выступаў у цырку. Калі мы пазнаёміліся, ён быў шталмайстрам. Я тады працавала ў акрабатычнай трупе. Акрабаты на трапецыі, ведаеце? Містэр Пенэці і цяпер яшчэ відны мужчына, але паглядзелі б вы на яго тады: у расейскіх ботах і брыджах, сурдут са шнурамі ладна аблягаў яго фігуру, ён ляскаў доўгай плёткай, і коні круг за кругам скакалі па арэне, - прыгажэйшага мужчыны я ў жыцці ніколі не бачыла.
Містэр Пенэці пры гэтым не вымавіў ні слова, задумліва пакручваў свае вялізныя белыя вусы.
- Дык вось, як я ўжо казала, мой муж не з тых, хто раскідваецца грашыма, і калі нам не маглі ўжо даць ангажэмент, ён сказаў: «Давай больш не будзем выступаць». Ён меў рацыю: калі ты першая зорка ў Лондане, на простую работу назад у цырк ужо не вернешся. А містэр Пенэці ж граф, яму пра гэта заўсёды помніць трэба. Вось мы і прыехалі сюды, купілі дом і адкрылі пансіён. Містэр Пенэці заўсёды марыў пра гэта. Вось ужо трыццаць пяць год, як мы тут атабарыліся. І справы ў нас ішлі няблага, толькі вось у апошнія два-тры гады, як здарыўся крызіс, зрабілася горай, дый кліенты не такія, як раней, калі мы толькі пачыналі: зараз падавай ім электрычнасць, водаправод у кожны пакой, а другім разам і бог ведае што. Дай ім нашу картку, Карла. Містэр Пенэці сам гатуе, і калі вам захочацца сапраўднай утульнасці далёка ад дому, вы цяпер ведаеце, дзе яе знайсці. Я люблю артыстаў, і ў нас з вамі ёсць пра што пагаварыць, мая мілая; я лічу, хто быў артыстам, той заўсёды артыст.
У гэты момант з'явіўся старшы бармен, які хадзіў вячэраць. Убачыўшы Сіда, ён сказаў:
- Містэр Котман, вас шукаў містэр Эспінэль, вельмі хацеў вас бачыць.
- Вось як? А дзе ён?
- Пашукайце, ён недзе тут.
- Ну, мы пойдзем, - сказала місіс Пенэці і паднялася. - Заходзьце да нас калі-небудзь. Я пакажу вам мае даўнія фотаздымкі і выразкі з газет. Уявіць цяжка, што вы нават не чулі пра Жанчыну Гарматнае Ядро! Я была сапраўдная славутасць, як лонданскі Таўэр!
Місіс Пенэці зусім не пакрыўдзілася на тое, што маладыя людзі нічога не ведалі пра яе. Гэта было проста забаўна.
Яны развіталіся, і Стэла зноў апусцілася ў крэсла.
- Вось зараз дап'ю піва, - сказаў Сід, - і пайду даведаюся, чаго там хоча ад мяне Пака. Ты застанешся тут, дарагая, ці пойдзеш да сябе?
Яна сядзела, моцна сціснуўшы кулакі. На пытанне не адказала. Сід зірнуў на яе і хутка адвёў позірк.
- Гэтая старэчына проста цуд, - весела працягваў ён. - Вось дзе смешнае стварэнне! Яна ж нам, думаю, праўду расказала. Хоць цяжка паверыць. Можаш уявіць, што гэтак гадоў сорак таму ўвесь Лондан хадзіў на яе глядзець. Смеху варта, яна думае, яе і цяпер помняць. Даўмецца не магла, чаму мы нічога пра яе не чулі.