Забаўная пара прайшла па прасторных залах казіно і спынілася каля дзвярэй. Стары звярнуўся да швейцара:
- Будзьце ласкавы, падкажыце, як знайсці артыстычную. Мы ж хацелі выказаць пашану мадам Стэле.
Швейцар крытычна агледзеў іх. З такімі людзьмі неабавязкова быць асабліва ветлівым.
- Яе там няма.
- Няўжо яна пайшла? Па-мойму, у дзве гадзіны яна зноў выступае?
- Ваша праўда. Яна, відаць, цяпер у бары.
- Думаю, нічога, калі мы туды заглянем, Карла, - сказала старая.
- Добра, дарагая, - сказаў ён, асабліва выразна вымаўляючы «р».
Яны павольна падняліся па шырокай лесвіцы і ўвайшлі ў бар. Тут не было нікога, акрамя памочніка бармена і адной парачкі, што сядзела ў кутку. Бабулька адразу адпусціла локаць мужа і шпарка затупала да іх, яшчэ здалёк працягваючы абедзве рукі.
- Добры дзень, мілачка. Калі я сядзела ў зале, адчула выключную неабходнасць павіншаваць вас, я ж таксама ангелька. І потым, некалі я таксама выступала. У вас выдатны нумар, мая мілая, вы заслужылі поспех. - Яна павярнулася да Котмана. - А гэта ваш муж?
Стэла паднялася з крэсла і з сарамлівай усмешкай на твары слухала гаварлівую даму.
- Так, гэта Сід.
- Рады пазнаёміцца, - сказаў стары. - А вось гэта мой муж, - дадала бабулька, ледзь дакрануўшыся да рукі свайго сівога спадарожніка. - Містэр Пенэці. Ён граф, а я адпаведна графіня Пенэці, але з таго часу, як мы кінулі выступаць, тытулам не карыстаемся.
- Можа, што-небудзь з намі вып'еце? - прапанаваў Котман.
- Не, не, дазвольце нам пачаставаць вас, - патрабавальна сказала місіс Пенэці і села. - Карла, закажы.
Падышоў бармен, і пасля нядоўгага абмеркавання былі заказаны тры пляшкі піва. Стэла піць адмовілася.
- Яна ніколі не п'е перад другім выступленнем, - растлумачыў Котман.
Стэла была маленькая кволая жанчынка гадоў дваццаці шасці, са светла-каштанавымі валасамі, коратка падрэзанымі і закручанымі, з шэрымі вачыма. Яна падмалявала губы, але на шчоках румянаў амаль не было, твар здаваўся бледны. Прыгажуняй яе не назавеш, але рысы былі тонкія і далікатныя. Простая вячэрняя сукенка з белага шоўку ладна аблягала яе стан.
Прынеслі піва, і містэр Пенэці, чалавек, відаць, не вельмі гаваркі, зрабіў некалькі глыткоў.
- А з якім нумарам вы выступалі? - ветліва спытаўся Котман.
Місіс Пенэці зірнула на яго сваімі жвавымі, густа падфарбаванымі вачыма і звярнулася да мужа:
- Скажы ім, Карла, хто я.