- Падман, - з чыста брытанскай упартасцю паўтарыў палкоўнік. - Магу пайсці ў заклад з кім хочаце.
- Не паспееш і вокам маргнуць, як усё ўжо скончана, - сказала жонка ангельскага лорда. - За такія грошы можна было б чакаць большага.
Грошы, папраўдзе, былі не яе. Яна ніколі не плаціла сваімі грашыма. Графіня-італьянка перагнулася цераз стол. Яна добра гаварыла па-ангельску, але з моцным акцэнтам.
- Ева, дарагая, хто гэтыя цікавыя людзі, вунь за столікам каля дзвярэй, што пад балконам?
- Пацеха, праўда? - адазваўся Сэндзі. - Я ад іх вачэй адарваць не магу.
Ева Барэт зірнула туды, куды паказвала графіня, і расейскі князь, што сядзеў да таго століка спіной, таксама павярнуўся.
- Неверагодна! - усклікнула Ева. - Трэба запытацца ў Анжэла, хто яны такія.
Місіс Барэт належала да тых жанчын, што ведаюць па імёнах метрдатэляў ва ўсіх найлепшых рэстаранах Эўропы. Яна сказала афіцыянту, што якраз наліваў ёй віно, каб паклікаў Анжэла.
Сапраўды, гэта была дзіўная пара. Яны сядзелі адны за маленькім столікам. Людзі ўжо даволі пажылыя. Ён, высокі і грузны, з цэлай шапкай белых валасоў, вялікімі касматымі белымі брывамі і вялікімі белымі ж вусамі, нагадваў нябожчыка караля Італіі Ўмберта, толькі выгляд у яго быў больш каралеўскі. Сядзеў ён ідэальна прама. На ім быў фрак, белы гальштук і каўнерык, з тых, што ўжо гадоў мо трыццаць як выйшлі з моды. Побач сядзела маленькая бабулька ў чорнай атласнай сукенцы з вялікім дэкальтэ і ў талію. На шыі блішчэлі некалькі шнуркоў каляровых караляў. Лёгка было заўважыць, што на ёй парык, прычым далёка не найлепшы - скрозь кудзеркі і локанчыкі колеру крумкачовага крыла. Твар быў вельмі няўмела размаляваны - ярка-сіняя фарба пад вачыма і на павеках, бровы ненатуральна чорныя, на шчоках па пляме вельмі чырвоных румян, а губы фіялетава-пурпуровыя. Твар у глыбокіх маршчынах. Вочы былі вялікія і рашучыя, яна з цікавасцю пераводзіла позірк з аднаго століка на другі. Уважліва разглядала ўсіх навокал, раз-пораз паказвала на каго-небудзь свайму мужу. Выгляд гэтай пары быў такі дзіўны і незвычайны сярод моднай публікі, сярод мужчын у смокінгах, жанчын у лёгкіх светлых сукенках, што многія наведвальнікі з непрыхаванай цікавасцю назіралі за імі. Аднак гэта, відаць, бабульку зусім не бянтэжыла. Заўважыўшы, што зрабілася цэнтрам увагі, яна пачала хітравата паднімаць бровы, усміхацца і падміргваць. Здавалася, яна вось-вось падскочыць з месца і, прыціснуўшы маленькую ручку да сэрца, павітаецца з публікай.
Анжэла тут жа падбег да багатай кліенткі Евы Барэт.
- Вы пажадалі мяне бачыць, мілэдзі?
- Ах, Анжэла, нам да смерці цікава даведацца, што гэта за дзіўныя людзі там за столікам каля дзвярэй?
Анжэла азірнуўся, па твары мільгануў цень разгубленасці. Ён няўпэўнена перасмыкнуў плячыма і, быццам апраўдваючыся, з паслухмянай усмешкай на твары растлумачыў:
- Выбачайце, мілэдзі. - Ён, зразумела, ведаў, што ў місіс Барэт ніякага тытулу няма (таксама як і ведаў, што графіня-італьянка не была ні італьянкай, ні графіняй і што ангельскі лорд ніколі за сябе не плаціў, калі за яго гэта мог зрабіць хто-небудзь іншы), але ён таксама ведаў, што чуць такі тытул ёй прыемна. - Яны вельмі прасіліся, каб я іх сюды пусціў, ім абавязкова трэба было ўбачыць нумар мадам Стэлы. Яны некалі і самі выступалі. Я, вядома, разумею, гэта далёка не тая публіка, што наведвае наш рэстаран, але вельмі ж яны прасіліся, у мяне не каменнае сэрца, не змог ім адмовіць.
- Ах, такая дзівосная пара. Дальбог, яны мне падабаюцца.
- Гэта мае даўнія знаёмыя. Ён мой зямляк, - метрдатэль паблажліва ўсміхнуўся. - Я паабяцаў, што пакіну ім столік, пры ўмове, што яны не будуць танцаваць. Гэтага ўжо я, вядома, дазволіць не мог, мілэдзі.
- Ах, што вы кажаце, а я б з вялікім задавальненнем паглядзела, як яны танцуюць.
- Усё мае свае межы, мілэдзі, - важна прамовіў Анжэла.
Ён усміхнуўся, пакланіўся яшчэ раз і пайшоў.
- Глядзіце! - ускрыкнуў Сэндзі. - Яны збіраюцца пайсці.
Смешная старая пара ўжо расплачвалася. Стары ўстаў і накінуў на жончыны плечы вялікае баа з белых, але не вельмі чыстых пёраў. Яна паднялася. Муж падаў ёй руку, трымаўся ён вельмі прама, а яна, такая маленькая побач з ім, дробненька затупала да выхаду. Да чорнай атласнай сукенкі прымацаваны быў доўгі шлейф, і Ева Барэт (якой ужо пераваліла за пяцьдзесят) завішчала ад захаплення.
- Паглядзіце толькі, я помню, мая маці насіла такія сукенкі, як я вучылася ў школе.