- Маеце рацыю, - сказаў палкоўнік. - Але тут і спрачацца няма чаго - фокус, і ўсё.
- Ну, калі тут няма рызыкі, на што тады глядзець? - з'едліва спыталася Ева Барэт. - На скачок патрэбна якая хвіліна, не болей. Калі сапраўды яна не рызыкуе жыццём, гэта самае вялікае ашуканства ў нашы дні. Што ж атрымліваецца: мы ходзім сюды дзень пры дні, а тут усё, аказваецца, падман?
- Як і ўсё ў нашым жыцці, можаце мне паверыць.
- І праўда, каму, як не вам, ведаць, - сказаў Сэндзі.
Палкоўнік, відаць, адчуў намёк у свой адрас, але выгляду не падаў і задаволена засмяяўся.
- Дый праўда, я тое-сёе ведаю, - пагадзіўся ён. - Трымаю вуха востра, старога вераб'я на мякіне не ашукаеш.
Рэзервуар быў у канцы тэрасы, а за ім на падпорках стаяла незвычайна высокая лесвіца з маленькай пляцовачкай наверсе.
Музыканты сыгралі яшчэ некалькі танцаў, а потым, якраз як за сталом Евы Барэт елі спаржу, музыка раптам сціхла і лямпы пацьмянелі. На рэзервуар накіравалі пражэктар. У асветленым крузе стаяў Котман. Ён падняўся па прыступках і спыніўся.
- Лэдзі і джэнтльмены, - выгукнуў ён зычна і выразна, - зараз вы ўбачыце цудоўны нумар нашага стагоддзя. Чэмпіёнка свету па скачках у ваду мадам Стэла скача з шасцідзесяціфутавай вышыні ў палаючае возера глыбінёй пяць футаў. Нікому яшчэ такое не ўдавалася, і мадам Стэла згодна заплаціць сто фунтаў кожнаму, хто адважыцца паспрабаваць. Лэдзі і джэнтльмены, маю гонар прадставіць вам мадам Стэлу!
На шырокай лесвіцы, што вяла да тэрасы, з'явілася раптам маленькая фігурка, хутка прабегла да рэзервуара і павіталася з публікай. На Стэле быў мужчынскі шаўковы халат і купальная шапачка.
Худы твар яе загрыміравалі, як для сцэны. Графіня-італьянка паглядзела на яе праз ларнет.
- Нават і не прыгожая, - сказала яна.
- Але фігура выдатная, - заўважыла Ева Барэт. - Зараз убачыце.
Стэла выслізнула з халата і аддала яго Котману. Той спусціўся ўніз. Яна пастаяла яшчэ якую хвіліну, гледзячы на публіку. У зале было цёмна, яна магла бачыць толькі светлыя плямы твараў і белыя манішкі. Фігурка яе была сапраўды выдатная - маленькая, з доўгімі нагамі і вузкімі клубамі. Купальны касцюм прыкрываў цела.
- Цалкам згодзен з вамі наконт фігуры, Ева, - сказаў палкоўнік. - Формы, праўда, не вельмі развітыя, але вы, жанчыны, ведаю, цяпер лічыце, што ў гэтым уся соль.
Стэла пачала паднімацца па прыступках, пражэктар асвятляў яе. Здавалася, лесвіцы няма канца. Асістэнт выпліхнуў на ваду бензін. Котману далі запалены факел. Ён чакаў, пакуль Стэла паднімецца па лесвіцы і спыніцца на пляцоўцы.
- Гатова? - крыкнуў ён.
- Але.
- Аllez!
З гэтымі словамі ён паднёс да вады факел. Вялікія языкі полымя ўзняліся ўгору. У тое ж імгненне Стэла скочыла. Яна мільганула маланкай проста ў агонь, які згаснуў, ледзьве яна знікла пад вадой. Яшчэ імгненне - Стэла выскачыла з вады насустрач бурным воплескам узбуджанай публікі. Котман накінуў на яе халат. А яна кланялася направа і налева. Апладысменты не сціхалі. Зайграла музыка. Стэла развітальна памахала рукой, збегла па прыступках, праслізнула між столікамі і знікла за дзвярыма. Запалілі святло, і афіцыянты, быццам схамянуўшыся, замітусіліся са сваімі падносамі.
Сэндзі Вэсткат уздыхнуў, расчаравана ці з палёгкай - ён і сам не ведаў.
- Цудоўна, - сказаў ангельскі вяльможа.