- Толькі на паўгадзіны.
- Пацікаўцеся, калі ласка, каму які кактэйль, і пойдзем абедаць.
Калі яны падышлі да стойкі, - там цяпер амаль ужо нікога не было: публіка перабралася на тэрасу да абедзенных столікаў, - Пака Эспінэль, што якраз ішоў міма, спыніўся, каб павітацца з Евай Барэт. Пака Эспінэль, малады чалавек, прамантачыўшы ўсё да апошняга граша, цяпер прыдумваў розныя відовішчы, каб прыцягнуць у казіно як мага больш людзей. Тым і зарабляў на жыццё. Яго галоўны абавязак - прынаджваць багатых наведвальнікаў. Місіс Чэланер Барэт, амерыканка, удава і ўладальніца вялікага багацця, не толькі шчодра частавала, але і гуляла ў карты. А, папраўдзе, усе гэтыя абеды і вячэры, дый два эстрадныя выступленні ў дадатак, даваліся толькі дзеля таго, каб публіка лёгка траціла свае грошы за зялёным сталом.
- Ці ёсць мне столік, Пака? - спыталася Ева Барэт.
- Самы лепшы. - Яго вочы, цудоўныя чорныя аргенцінскія вочы, зачаравана ўтаропіліся ў прывабныя выпукласці яе ўжо немаладога цела. Гэта таксама службовы абавязак. - Вы ўжо бачылі Стэлу?
- Вядома. Тры разы. Ніколі ў жыцці не бачыла страшнейшага нумара.
- Сэндзі, бачыце, кожны дзень прыходзіць.
- Мне хочацца быць сведкам трагічнай развязкі. Так ці іначай яна непазбежна разаб'ецца, шкада правароніць здарэнне.
Пака ўсміхнуўся.
- Яна карыстаецца вялікім поспехам, думаем пратрымаць яе яшчэ месяц. Трэба, каб яна не разбілася да канца жніўня. А там ужо яе справа.
- Ах, божухна, няўжо мне давядзецца яшчэ і ў жніўні штовечар есці фарэль і смажаных куранят, - жахнуўся Сэндзі.
- Сэндзі, вы страшны чалавек, - сказала Ева Барэт. -Ну, хадзем, пара абедаць: я паміраю з голаду.
Пака Эспінэль пацікавіўся ў бармена пра Котмана. Бармен сказаў, Котман толькі што піў тут з містэрам Вэсткатам.
- Мо ўбачыш зноў. Скажы, каб зайшоў да мяне: ёсць справа.
На першай прыступцы лесвіцы, што вяла на тэрасу, місіс Барэт крыху затрымалася, каб жанчына-рэпарцёр, маленькая, змораная, з неахайнай прычоскай, паспела падысці да яе з блакнотам у руцэ. Сэндзі шэптам назваў рэпарцёршы імёны запрошаных. Сабралася тыповая для Рыўеры кампанія. Ангельскі лорд з жонкай, абое цыбатыя і худыя, заўсёды згодныя абедаць з кожным, хто пачастуе іх, - гэтыя двое яшчэ да поўначы будуць п'яныя. Хударлявая шатландка з тварам перуанскага ідала, які выцерпеў націск незлічоных навальніц на працягу многіх стагоддзяў, і яе муж, ангелец. Па прафесіі біржавы маклер, які меў бравы выгляд і грубаватыя звычкі прастадушнага дабрака і здаваўся такім шчырым, што вы больш шкадавалі яго, чым сябе, калі ён - выключна з-за прыхільнасці да вас - даваў вам параду, а вы, кіруючыся ёю, заставаліся ў дурнях. Яшчэ тут прысутнічалі адна графіня-італьянка, якая на самай справе не была ні італьянкай, ні графіняй, затое выдатна гуляла ў брыдж, і расейскі князь, які меў сур'ёзныя намеры зрабіць місіс Барэт княгіняю, а пакуль што спекуляваў шампанскім, аўтамабілямі і карцінамі старых майстроў.
У гэты вечар у казіно быў баль, столікі на тэрасе стаялі шчыльна адзін да аднаго, і місіс Барэт, чакаючы, пакуль скончыцца танец, зверху з ледзь прыкметнай пагардай глядзела на танцораў. А за тэрасай ціха плёскала мора. Музыка скончылася, метрдатэль з прыязнай усмешкай кінуўся насустрач, каб паказаць Еве Барэт яе столік. Яна велічна спусцілася па прыступках.
- Адгэтуль нам будзе добра відаць, - зазначыла яна, сеўшы ў крэсла.
- Я люблю сядзець каля самага рэзервуара, каб лепей бачыць яе твар, - сказаў Сэндзі.
- А што, яна прыгожая? - спыталася графіня.
- Не ў гэтым справа. Галоўнае - выраз яе вачэй. Кожны раз ёй робіцца страшна да смерці.
- Не веру, - сказаў біржавы маклер, якога ўсе называлі «палкоўнік Гудхард», хоць адкуль у яго воінскае званне, заставалася таямніцай. - Будзьце пэўныя, гэта фокус, не болей, аніякай рызыкі тут на самай справе няма.
- Што вы кажаце! Яна ж скача з такой вышыні, а вады мала, трэба імгненна вывернуцца, як толькі даткнешся да вады. А не паспее - ударыцца галавой аб дно і зламае шыю.