Я не ведаў, што сказаць, таму маўчаў.
— Я спадзяюся, што вы не падумалі нічога кепскага пра сіньёра Нікаліні, — сказала яна, бліжэй падсоўваючыся да мяне, — мне хацелася б, каб вы так не думалі, сэр.
І яна зноў скрыжавала на грудзях рукі і з гонарам і задаволена дадала:
— Сіньёр Нікаліні быў вельмі тэмпераментны мужчына.
У бары было багата людзей. Сэндзі Вэсткат паспеў ужо выпіць пару кактэйляў, а цяпер не супраць быў бы і пад'есці. Зірнуў на гадзіннік. Хутка дзесяць, а запрасілі на абед а палове дзесятай. Ева Барэт заўсёды спазняецца, каб не давялося яшчэ гадзіну сядзець галоднаму. Ён вырашыў узяць яшчэ адзін кактэйль, павярнуўся быў да бармена, і тут да стойкі падышоў чалавек.
- Хэло, Котман, - сказаў Сэндзі, - можа, вып'еце са мной?
- З задавальненнем, сэр.
Котман быў прыгожы мужчына гадоў, мабыць, каля трыццаці, невялікага росту, але вельмі зграбны, гожы, у элегантным двухбортным гарнітуры, бадай, залішне вузкім у таліі, і з гальштукам-бабачкай. Густыя кучаравыя бліскучыя валасы ён зачэсваў назад, з-пад ілба глядзелі вялікія чорныя вочы. Гаварыў ён як інтэлігент, але вымаўленне выдавала яго.
- Як Стэла? - спытаўся Сэндзі.
- Выдатна, сэр. Яна лічыць, што перад выступленнем трэба крыху паляжаць. Кажа, гэта супакойвае.
- Я б і за тысячу фунтаў не паўтарыў яе фокуса.
- Ну, вядома, акрамя яе, на гэта ніхто не здольны. Я маю на ўвазе - з гэткай вышыні і калі вады ўсяго пяць футаў.
- Ніколі ў жыцці не бачыў такога жудаснага відовішча.
Котман усміхнуўся. Пачуць гэтыя словы было прыемна.
Праўда, гэта Стэла, яго жонка, скакала ў ваду і рызыкавала жыццём, але полымя прыдумаў ён. Менавіта полымя так падабалася публіцы і прынесла іх нумару шумны поспех. Стэла скакала з шасцідзесяціфутавай вышыні, а вады ў рэзервуары было ўсяго пяць футаў. У ваду, перад самым яе скачком, вылівалі крыху бензіну, Котман падпальваў яго - полымя ўзлятала ўгору, а жанчына кідалася ўніз, проста ў агонь.
- Пака Эспінэль кажа, што ніколі яшчэ ў казіно не было такой прынады для публікі, - задаволена сказаў Сэндзі.
- Я ведаю. Ён казаў, што яны прадалі ў ліпені абедаў больш, чым звычайна прадавалі ў жніўні. І ўсё, кажа, дзякуючы нам.
- Ну і вам, я спадзяюся, тое-сёе перападае.
- Ды як вам сказаць, сэр. У нас кантракт. Мы, папраўдзе, і не ведалі, што будзе такі поспех. Але містэр Эспінэль пагаворвае, што, мабыць, пакіне нас яшчэ на месяц. Дык вось, скажу я вам шчыра: на тых самых умовах ці каля таго ён нас тут больш не ўбачыць. Сёння раніцай я атрымаў ліст ад аднаго агента - нас запрашаюць у Довіль.
- А вось і мае сябры, - сказаў Сэндзі.
Ён кіўнуў Котману і пайшоў. З дзвярэй выплыла Ева Барэт у акружэнні іншых гасцей, якія чакалі яе ў вестыбюлі. Разам з Вэсткатам было восем чалавек.
- Я так і думала, што мы знойдзем вас тут, Сэндзі, - сказала яна. - Я не спазнілася?