Трохі памарудзіўшы, містэр Джойс нерашуча сказаў:
- Я не ведаю фінансавых магчымасцей вашага мужа.
Яна хутка зірнула на яго, твар зачырванеўся.
- У яго ёсць даволі многа акцый алавяных кампаній, ёсць невялікая доля ў дзвюх ці трох каўчукавых плантацыях. Думаю, ён знайшоў бы грошы.
- Але прыйдзецца яму расказаць.
Хвіліну яна маўчала, разважала.
- Ён кахае мяне. Дзеля майго выратавання ён пойдзе на ўсё. А ці трэба яму паказваць цыдулку?
Містэр Джойс насупіўся, яна заўважыла гэта, таму хутка сказала:
- Роберт ваш сябра. Не рабіце гэтага дзеля мяне, але ўберажыце простага, добрага чалавека ад лішніх пакутаў, - ён жа заўсёды быў шчыры з вамі.
Містэр Джойс нічога не адказаў. Ён устаў, і місіс Кросбі грацыёзна падала яму руку. Размова з містэрам Джойсам вельмі ўзрушыла яе, яна змучылася, але старалася ўсё ж вытрымаць ветлівы тон.
- Я вам вельмі ўдзячная, што вы ўзялі на сябе ўсе гэтыя клопаты. Цяжка выказаць, якая я ўдзячная.
Містэр Джойс вярнуўся ў кантору. Сеў за стол у кабінеце, адсунуў паперы і задумаўся. Самыя неверагодныя малюнкі паплылі перад яго вачыма. Ён нервова перасмыкнуў плячыма. Нарэшце, як ён і чакаў, пачуўся асцярожны стук у дзверы. Увайшоў Ван Цысэн.
- Я б хацеў паснедаць, сэр, - сказаў ён.
- Калі ласка.
- Але спярша я б хацеў даведацца, ці няма ў вас да мяне якога даручэння?
- Няма. Вы дамовіліся з містэрам Рыдам на іншы час?
- Так, сэр. Ён прыйдзе ў тры.
- Добра.
Ван Цысэн падышоў да дзвярэй і паклаў свае доўгія пальцы на ручку. Потым, нібыта ўспомніўшы нешта, вярнуўся да стала.
- Вы нічога не хочаце перадаць майму сябру, сэр?
У Ван Цысэна было выдатнае вымаўленне, але гук «р» яму не даваўся, і атрымалася «сяблу».
- Якому сябру?