Надзвычайная мужнасць. Ён бачыў, як цяжка ёй было зноў супакоіцца.
- Цяпер я ўстану.
Ён падаў ёй руку і дапамог устаць. Падтрымліваючы за локаць, падвёў да крэсла. Яна стомлена села.
- Памаўчыце крыху, - папрасіла яна.
- Добра.
Урэшце яна загаварыла, але сказала зусім не тое, што ён чакаў. Яна ўздыхнула.
- Баюся, цяпер мне не выкруціцца.
Ён не адказаў, і зноў запанавала маўчанне.
- А ці нельга як-небудзь атрымаць гэтую цыдулку? - спыталася яна ўрэшце.
- Я думаю, што мне ніхто б пра цыдулку не гаварыў, калі б не збіраліся яе прадаць.
- Хто?
- Кітаянка, што жыла ў доме Хэманда.
На жаночым твары загарэліся і згаслі чырвоныя плямы.
- Яна запрасіла вялікую суму?
- Думаю, яна выдатна ведае, колькі каштуе гэтая цыдулка. Наўрад ці сума будзе малая.
- Дык вы збіраецеся аддаць мяне ў рукі катаў?!
- Няўжо вы думаеце, так лёгка перахапіць непажаданы доказ? Дык гэта ж тое самае, што подкуп сведкаў. Вы не маеце права такое мне прапаноўваць.
- Што ж тады рабіць?
- Правасуддзе павінна адбыцца.
Яна збялела, задрыжала ўсім целам.
- Я даручаю свой лёс вам. Я разумею, што не маю права прасіць вас аб нечым незаконным.
Містэра Джойса крануў гэты ціхі надламаны голас. У вачах быў адбітак такой пакорлівай просьбы, што здавалася, калі б ён адмовіў, позірк гэты не даваў бы яму спакою да смерці. Усё роўна Хэманда ўжо не вернеш. Аднак цікава, як усё ж такі з'явілася цыдулка. Вывесці, што забойства наўмыснае - несправядліва. Дваццаць год пражыў містэр Джойс на Ўсходзе, і за гэты час пачуццё прафесійнага гонару ў яго крыху прытупілася. Ён утаропіўся ў падлогу. Урэшце ён надумаўся, хоць і адчуваў, што няма яму апраўдання. Думка гэтая не давала яму спакою, ён злаваўся на Леслі.