Спахмурнеў ад такой варажбы Юстапчык. Абвяла яго разгледжаная рука. Паморшчыліся, збегліся бліжэй адна да адной усе нешчаслівыя дарожкі на ёй.
— Я, братка, не вінен, — цешыў Савосту муляраў чаляднік. — Калі ж так паказвае…
Роўна дзесяцёх дакляраваў шчасце знакаміты варажбіт, а пяцёх з пугаю на «вакантныя месцы» паслаў. І праўда.
— Ну як вы маглі ўгадаць? — пыталіся потым у чалядніка вучні.
— А што! А я не казаў: назавяце мяне сабакам, калі я сваё слова на вецер пушчу?
Таго ж самага дня надвечар прыязджае Юстап па Савосту.
— Ну як? Не здаў? — лепшага спадзяецца, але горшае на языку: такі наш, баркаўскі, чалавек.
— Не здаў, — спакойна бацьку адказвае Савоста.
— Як-то — не здаў?! Ты мне праўду кажы.
— А так, што не здаў.
Накрычаць, насварыцца на сына, спагнаць сваю бацькоўскую злосць хацеў Юстап Заблоцкі, але збіў яго з трыбу Савоста сваім пагардлівым, змоўклівым такім абыходжаннем.
— Ну збірайся ж! — толькі сказаў, а на большае не адважыўся ён.
Хмурны, намружаны прывёз сына Юстап з навукі, але рада была Прузына.
— А я не казала?! От яно і спраўдзілася. Дармо, Савостачка! Не здаў — і чорт яго бяры! Дзяды, прадзеды твае экзаментаў не зналі і здаровы, вясёлы былі.
Маўчаў, гатовага слухаў Юстап Заблоцкі. Але:
— Шчэ паглядзім. Можа, што й здумаем, — нарэшце сказаў.
Таварыш чытач!
Давядзецца нам прыпыніцца хвілін на колькі. У нашым баку — не ведаю, як дзе, а ў Баркаўцох так — прыйдзе чалавек у хату, цікавую навіну прынясе расказаць, але загаворыцца ды і забудзецца пра яе.
— Ах, няма часу! — скажа. — Трэба йсці.
— Пабудзь, пагуляй, — ёсць такі звычай прасіць чалавека — патрэбен ён тут ці не.
— О, не! Дзе вы бачылі?! Трэба йсці.
Стане ў парозе чалавек, возьмецца за клямку. Дагаваруе сваю распачатую мову.