Рома Свечнікаў Рома едзе. Кніга 2
РэдактарДызайн Кася Сырамалот
Вёрстка Іван Свешнікаў
Карэктура Алена Талапіла
© Рома Свечнікаў
© 34mag.net
Глава 1. Рома ў Лос-Анджэлесе
Я ў Лос-Анджэлесе, працую грузчыкам у рускай мувінг-кампаніі. Мы пакуем мэблю, перавозім яе са старога дома ў новы і расстаўляем па кутах. За пару месяцаў я так прапампаваўся ў гэтай справе, што з заплюшчанымі вачыма магу разабраць на дэталі і запакаваць практычна любы прадмет амерыканскага інтэрера.
Сёння я працую з Артам, пузатым мексіканцам, і Лі, двухметровым чорным мужыком. Як толькі мы сядаем у працоўны грузавік, хлопцы перш-наперш распальваюць дабротны касяк марыхуаны. Мы выкочваемся на хайўэй і наступную гадзіну цягнемся ў трафіку да дома кліента.
На прыступках нас сустракае нягеглы хлопец гадоў дваццаці шасці. З таго, як ён адказвае на нашыя звычайныя разведпытанні, мы разумеем, што пераязджае ён нячаста такіх мы адразу бяром у абарот. Яго кватэру, калі працаваць добрасумленна, можна адбамбіць гадзіны за тры, але можна і за шэсць. Мы ніколі не перавозім мэблю «голай», для пачатку мы яе як след пакуем. У нейкай ступені гэта робіцца для таго, каб нічога не падрапаць, але насамрэч каб пацягнуць час. Акрамя таго, калі мы з сурёзнымі тварамі захутваем шафу ў тры шубы, гэта выглядае вельмі прафесійна, і кліенту здаецца, што ён не пралічыўся, калі згадзіўся на самы дарагі мувінг ва ўсёй Каліфорніі.
Але сёння асаблівы дзень усё будзе як у кіно. Мексіканец Арт бярэ на «двулю» (так мы пяшчотна называем каляску на двух колах) пяць скрынак са шклом і цягне іх уніз па стромкай лесвіцы. Перад працай Арт яшчэ разок як след дзьмухнуў, і свет здаецца яму ярчэйшым, а скрыні лёгкімі як пух. Менавіта таму праз секунду гук разбітага шкла напаўняе лесвічны пралёт, а мексіканец планіруе ўніз услед за скрынямі і «двуляй». Нягледзячы на драматызм сітуацыі, я заўважаю, што Арту смешна. Ён рэзка падрываецца, падымае скрыню, з якой сыплюцца аскепкі разбітага шкла, і бяжыць уверх па лесвіцы:
Hey, guys! I dropped this shit! I dropped this fucking glass! Ah-ha-ha!
Вялікі чорны Лі таксама пачынае рагатаць. Я стаю з упакаванай тумбачкай у руках і плаўна пераводжу позірк са сваіх упоратых калегаў на кліента ён відавочна разгублены і не ведае, што рабіць. Тым часам Лі выхоплівае ў Арта скрынку:
Let me see what's going on inside.
Лі распакоўвае скрыню, у якой не засталося нічога жывога:
Oho-ho, man! You crashed everything!
Лі закрывае скрыню і пачынае абгортваць яе пакавальнай плёнкай. Ён робіць гэта задорна, не зважаючы на тое, што са сценак тырчаць вострыя кавалачкі шкла, і хутка распорвае сабе вены на руцэ:
O my God! I cut myself!
Ён махае рукой, заліваючы пакой густою крывёю, кліент асядае на крэсла, Арт бяжыць прэч з кватэры. Тым часам вялікі чорны хлопец пачынае губляць прытомнасць. Я залятаю ў талкан, хапаю туалетную паперу, раблю тампон у некалькі слаёў, прыкладваю яго да раны і перамотваю ўсё гэта пакавальнай плёнкай.
Я за легалайз.
Я ляжу на падлозе ў малым пакоі пасярод Заходняга Галівуда. Цяпер каля трэцяй гадзіны густога жнівеньскага дня. Пад столлю гудзе вентылятар, кожны абарот якога скрыгатам аддаецца ў маёй галаве. Ад спёкі падасланая прасціна прыліпае да спіны. Я ляжу ў адных майтках і слухаю, як за сценкай трахаюцца суседзі. Сёння мой трэці выходны запар.
Я з радасцю выбраўся б у горад, але ўсе мае знаёмыя ў гэты час або аддзіраюць ветнамскую макарону ад талерак, або перасоўваюць мэблю. Вядома, можна наведаць якое-небудзь цікавае месца, але ўсе цікавыя
мне месцы, як правіла, агароджаныя плотам, пазначаныя таблічкай «Private Property» або проста зачыненыя на свірнавы замок. Застаюцца кафэхі або кінатэатры, але туды я таксама не пайду, бо з цяжкасцю разумею амерыканскую думку. І рэч тут не столькі ў мове, колькі ў ментальнай несумяшчальнасці.
Словам, я застаюся ўсмоктваць іміграніяду тут ва ўласным поце.
Раптам зрок вяртаецца. Я бачу, як Воля блюе з акна. Я спрабую дацягнуцца да яе, але яна так далёка. Я цягнуся да яе праз вечнасць аўтамабільнага сядзення, якое нас раздзяляе. Яе выварочвае проста на тратуар. Яна ванітуе зорачкамі і зялёнымі квадрацікамі. Божа, як выдатна яна ванітуе! Я люблю цябе, Воля! Калі б не гэтая адлегласць...
Мяне трымае ўсю ноч і наступны працоўны дзень. Мой першы кекс з травой дае мне столькі глебы для разважанняў над сістэмай свету, што некалькі наступных тыдняў я хаджу, апусціўшы вочы ў дол, і мала размаўляю. Цяпер я перакананы рэлятывіст.
Яшчэ праз месяц у мяне зявіўся Dodge Caravan 1998 года. Машына была падобная на музычны інструмент, тым не менш яна ездзіла. У першую ж ноч я, Воля і Арсеній падаліся ў горы непадалёк Лос-Анджэлеса. Упершыню за бясконцыя працоўныя тыдні мы раптам удыхнулі кіслароду. У грудзях балюча забілася, застаялы алей хлынуў па сухіх рэчышчах астатнія тыдні я лічу гадзіны да адезду.
Нарэшце мы з Воляй атрымліваем канадскія візы. Чамусьці новыя штампы ў пашпарце перастаюць прыносіць былую радасць. Акрамя візаў я атрымліваю часовыя правы на кіраванне, раблю аўтамабільныя нумары, страхоўку і здзяйсняю цэлы комплекс дробных падрыхтоўчых дзеянняў.