Сябры не змаглі. Даведваюся я пра гэта толькі а дванаццатай гадзіне ночы. Спрабую тэлефанаваць Аміну, але ён не адказвае. Пералажу праз плот нейкага шматпавярховага дома тут абсалютна нармальна, калі пры шматпавярховым доме замацаваны ўласны парк. Стаўлю палатку і адрубаюся.
«Зялёныя» пратэсты
Раніца пачынаецца рэзка. Нехта грукае па тэнце майго намёта:
Don't touch my tent!!! раву я.
%?:*(:?*! чую ў адказ на персідскай.
Fuck u! Don't touch my tent!
Hotel, mister! Hotel!
Прыкладна так будзе пачынацца мая раніца кожны раз, калі я буду начаваць у намёце недзе ў горадзе. Які-небудзь мясцовы ахоўнік або дворнік абавязкова палічыць мае паводзіны не вартымі сапраўднага інтурыста і будзе настойліва патрабаваць майго найхутчэйшага этапу ў гатэль.
Тэлефануе Амін і моцна просіць прабачэння, што ўчора не падняў трубу. Той факт, што я начаваў на вуліцы, прыводзіць яго ў шок. Ён кажа, што мы павінны неадкладна сустрэцца. Амін гей, але яму больш падабаецца, калі яго называюць бісексуалам. Ён кажа, што я не ў ягоным гусце, так што магу расслабіцца. Я, напэўна, супакойваюся. Ён запрашае мяне трохі пазней зездзіць з ім у Ісфахан трэці па велічыні горад Ірана.
Гудзіць тэлефон. Гэта Жэня, з якім мы рассталіся яшчэ ў Грузіі. Мы дамаўляемся сустрэцца недалёка ад майго новага дома. Ён зусім на мелі я цягну яму мяшок з ежай, які вязу яшчэ з Карабаха, і ўсе свае сем долараў з разлікам на тое, што хутка зніму яшчэ з карткі.
Падыходжу да месца сустрэчы Жэня выскоквае з нейкай машыны і радасна размахвае рукамі. Калі шчыра, я таксама неверагодна рады яго бачыць. Не паспяваем мы павітаць адзін аднаго, як карціну псуе кіроўца, які прывёз Жэню. Ён чапляецца
за жэнеў заплечнік і запільвае традыцыйную ў гэтых краях вадзіцельскую мантру: «Money! Money!» Жэня кажа, што гэты чалавек быў вельмі добры і пагадзіўся падвезці яго, але толькі пасля таго, як скончыць малітву:
Я пачакаў, пакуль ён памоліцца. Потым ён яшчэ паўгадзіны гаварыў са сваімі сябрамі і тут раптам падыходзіць да мяне і кажа: сядай, я цябе завязу.
Сітуацыя пагаршаецца, калі кіроўца даганяе, што плаціць нам няма чым. Ён пачынае зацягваць Жэню назад у машыну са словамі: «Я завязу цябе назад».
Ацаніўшы ўмовы задачы, я выяўляю слабыя месцы супраціўнага боку. Адсутнасць «шашачак» на дзвярах і даху аўто кідаюць цень на легальнасць аказаных Жэню паслуг. Я кажу чароўнае слова «police». Але кіроўца нечакана падтрымлівае маю ідэю і прапаноўвае нам разам сесці ў машыну і праехацца да бліжэйшага ўчастка. Гэта блеф.
Хутчэй за ўсё, мы паедзем да бліжэйшай падваротні, дзе расплацімся сваім здароўем. Тады я сядаю на тратуар і сваёй позай даю зразумець, што базар скончаны. Кіроўца выпісвае мне аплявуху, пагружаецца ў аўто і зязджае. Як жа я ненавіджу такія сітуацыі!
Так мы з Жэнем і сядзім на тратуары нейкай маленькай вулачкі. У мяне ўжо няма часу хутка я мушу вярнуцца да Аміна, каб рушыць у Ісфахан. Міма нас праязджае джып з маладымі хлопцамі на борце. Я жэстам прашу іх спыніцца. Ужо праз хвіліну Жэня зязджае на гэтай машыне ў экскурсійную паездку па горадзе. Выдатна мы не бачылі адзін аднаго каля месяца, сустрэліся на паўгадзіны, і я саджу яго ў першую сустрэчную машыну, а сам збіраюся зехаць за трыста кіламетраў на поўдзень.
Амін выдае мне кашулю ў сінюю клетку:
Ты павінен выглядаць, як мой калега, кажа ён.
Гэта нават цікава. Яшчэ пару гадзін таму я жыў на вуліцы, а цяпер я прадстаўнік фірмы, якая прадае камяні па ўсім Іране. Я разязджаю па горадзе на таксоўцы, мяне дастаўляюць у Ісфахан спецаўтобусам, я харчуюся ў дарагіх рэстаранах, але пры гэтым у маёй кішэні няма ні капя.
І вось у наступным пункце, пакуль Амін утрамбоўвае свае праблемы з афганскімі рабочымі, я вырашаю зняць грошы з карткі, якія мне павінны пералічыць з радзімы. І тут я натыкаюся на неверагодна радасную навіну гэта прынцыпова немагчыма. Міжнародныя карты Visa і MasterCard не працуюць у гэтай краіне. Гэта палітыка Амерыкі ў адносінах да Ірана. І гэта азначае толькі адно грошы, якія я аддаў Жэню, былі апошнімі, і ў бліжэйшыя некалькі тыдняў я асуджаны на жорсткае выжыванне.
Мы вяртаемся назад у Тэгеран. Амін занепакоены маім становішчам:
Калі ты раптам адчуеш, што не можаш больш працягваць падарожжа, скажы мне, я куплю табе квіток дадому.
Я ківаю Аміну, выдатна разумеючы, што ніколі не скарыстаюся яго прапановай. На наступны дзень я развітваюся са сваім сябрам, бо яму трэба пераязджаць у іншы горад камяні ў Тэгеране больш нікому не патрэбныя.
Тэлефаную Нэдзе і прашу яе правесці экскурсію на базар Тэгерана. Пакуль я чакаю яе ва ўмоўленым месцы, выпадкова заўважаю ў натоўпе Жэню. Вось што значаць ментальная сувязь і агульная палітычная платформа!
Увабраўшы як след дух базарнага жыцця, разам мы выпраўляемся на пошукі якога-небудзь месца грамадскага харчавання. Задача аказваецца нетрывіяльнай падчас Рамадана ўсе кафэ адчыняюцца пасля заходу сонца, бо днём есці забаронена. Пакуль мы шарымся па горадзе, у Нэды рвуцца басаножкі. Два беларускія інжынеры напружваюць мазгі і вырашаюць скотчам намёртва прыбінтаваць абутак да нагі. Пакуль мы корпаемся ў нагах дзяўчыны, край майго вуха фіксуе выццё Тома Ёрка. Гук даносіцца з навушнікаў маладога доўгавалосага хлопца. Я спыняю яго поглядам, і праз дзесяць хвілін гутаркі Мэхдзі запрашае мяне на рэпетыцыю свайго гурта Telecraze, а таксама ва ўласнае арт-кафэ і дадому на начлег.