Յոհաննեսը պառկած էր։ Աչքերը կիսափակ, արցունքները անդադար հոսում էին այտերն ի վար։ Նարեկը ուժ չէր գտնում նայել նրա վրա։ Այո՛, քրոջ կորուստը ուժեղ հարված էր, բայց մյուս կողմից կինը կյանքի ու մահվան կռիվ է տալիս, այնտեղ մի քանի պատ այն կողմ, իսկ ու՞ր է Սահակը։ Ինքը նույնիսկ վայրկյան չունեցավ կորուստը ողբալու Հարվածը հարվածի հետևից Ոտքի կանգնեց։
_Ու՞ր մի՛ գնա մեկ երեխաս կորցրի, չեմ դիմանա, եթե քեզ էլ մի բան պատահի։ Չգնա՛ս Նարե՛կ, մո՛տս մնա՛
_Հայրի՛կ, Սահակս չկա՛։ Որդի՛ս կորե՛լ է։
Երիտասարդը փղկձաց։ Եթե մինչև այս, նա աշխատում էր հոր ներկայությամբ ուժեղ լինել, այլևս չհամբերեց ցավին ու երեխայի նման լաց եղավ։
_Մարդ ի՛նչ գազան է դառնալու, որ հինգ ամսական երեխային վնասի։
Հայրը չպատասխանեց։ Նա հանեց ակնոցները ու սրբեց արցունքները։
_Աստվա՛ծ ի՛մ ես լրիվ մոռացե՛լ էի նրա մասին Բայց ինչպես ու՞ր է Ճուտոն այստեղ չի՞
_Ո՛չ։ Նա ո՛չ մի՛ տեղ չկա
_Գնա՛, գտի՛ր որդու՛տ վազի՛ր։ Միայն թե զանգի՛ր։
Ի՜նչ գեղեցիկ է այս աղջիկը։ Ափսո՜ս
_Այո՛, խե՛ղճ ծնողներ։
_Չե՞ս լսել։ Մայր չունի։ Լուրերը ողջ քաղաքն են պատել Այս աղջիկը, _օրիորդը ուղղեց սավանը ու լցված աչքերով ասաց, _մայր չունի, միայն հայրն ու եղբայրն են։ Եղբայրը ամուսնացած է։ Նրա կնոջն էլ կրակել են։ Դժվար թե կենդանի մնա։ Գլխին են կրակել սրա նման։
_Ի՞նչ ահավոր աշխարհում ենք ապրում։
Երկու ջահել աղջիկ կանգնած օրիորդի դիակի մոտ խոսում էին։ Շուտով գալու էր բաժնի մեծը ու նրանք աշխատում էին արագ գործը ավարտել։
_Սյու՛, բայց իրոք մե՛ղք է տասնվեց տարեկան է ասացին
_Մեզանից յոթ տարի փոքր,_լրացրեց ընկերուհին ու քթի տակ ասաց,_գոնե չեն բռնաբարել
Ավարտելով աշխատանքները դուրս եկան։ Թողնելով դիակը սավանով ծածկված։ Հազիվ մի քանի քայլ հեռացան անցավ բժիշկը, որ զբաղվում էր դիահերձմամբ։ Բարևեց ու ասաց.
_Այո՛, խեղճ աղջիկ երեխա է դեռ
_Խեղճ նրա ծնողը ինչպես է դիմանալու։
Այսպես էլ առաջ անցան։ Խոսելով դարձան դեպի սանդուղքը, երբ ընդառաջ հանդիպեցին իրենց վարորդին։
_Աղջիկնե՛ր, դիակը բերե՞լ են։
_Ավետիչին տեսե՞լ եք։
_Այո՛, դիահերձարան մտավ։
_Հենց նոր
Այս աղջիկները միշտ լրացնում էին իրար նախադասությունները։ Վարորդի աչքերը կլորացան։
_Ինչպե՞ս ինչու՞ թողեցի՛ք, _գոռաց նա։ Միշտ հավասարակշռված ու հանգիստ մարդուն այսպես վայրկյանում կերպարանափոխված առաջին անգամ տեսան։_Ավետի՜չ եթե նա տեսնի դիակը, գժվելու է։
_Ինչու՞, Պողո՛ս։ Ո՞վ է մեռնողը նրան
_Դա նրա սանիկն է։
Պողոսը արագացրեց քայլերը դեպի դիահերձարան։ Առանց թակելու ընկավ մեջ։ Բացվեց այսպիսի տեսարան։ Ավետիչը, մի տարեց, արդեն սպիտակած մազերով մարդ, նստել էր աթոռին ու ծխում։ Դիակի դեմքը փակ էր։ Միայն ոտքերն էին բաց։ Ավետիչը սովորություն ուներ սկզբում բացել ոտքերը, ապա նոր դեմքը։