Mott ging terug de paal op.
De avond was vrij rustig, wat normaal was voor deze tijd van het jaar - de officiële feestdagen begonnen eind oktober in Pattaya. In december zouden de prijzen van hotelkamers verdubbelen, en je zou nergens een plekje kunnen krijgen, tenzij je een reservering had en een grote aanbetaling had gedaan. Maar die dagen waren nog ver weg en volgende maand zou haar laatste betaling aan de bank zijn. Over vijf weken zou haar reden om in Pattaya te zijn verlopen, samen met de aflossing van de lening.
Die gedachte baarde haar veel zorgen.
Ze wilde naar huis om bij haar familie te zijn, maar ze wist dat ze niet langer de boerendochter van tien jaar geleden was. Ze was gewend geraakt om meer uit het leven te halen. Ze keek naar Mott, die nog steeds rond de paal danste, en naar Fa die aan de kassa stond. Mott ging met man na man mee en genoot er echt van. Fa leek meer op Lek zelf. Fa was een 21-22 jarige vrouw, getrouwd met een lokale Thaise man, die bloemen leverde aan een winkel.
Ze hadden niet veel geld, maar ze waren gelukkig. Ze dachten eraan om volgend jaar hun familie uit te breiden met een baby. Fa ging niet met andere mannen mee. Ze verleidde hen,
haalde drankjes uit hen, lachte om hun grappen en deed al es wat nodig was om de bar druk te houden, maar ze ging met niemand anders naar huis dan met haar eigen man, die haar op wil ekeurige tijdstippen na het werk kwam ophalen.
Voor al e zekerheid.
Lek was op een soortgelijke manier begonnen. Ze was getrouwd geweest toen ze voor het eerst naar Pattaya kwam, en was nu technisch gezien nog steeds getrouwd. Slapen met al erlei mannen, al een maar omdat ze geld hadden, had haar niet aangesproken. De mensen in haar dorp deden dat niet, niet dat er ooit buitenlanders naar haar dorp kwamen. Ze was naar Pattaya gekomen om ‘achter de bar’ te werken - niet ervoor, zoals de populaire functieomschrijving zei.
Ze had voor 2.000 Baht per maand gewerkt, die de lening betaalde, en ze leefde van fooien en Beou’s liefdadigheid van min of meer gratis eten en onderdak. Ze was Beou veel verschuldigd, hoewel Beou al een maar zou zeggen dat ze familie waren en dat er geen dank nodig of gewenst was.
Ze was erheen gegaan met haar twee beste vrienden, Ayr en Goong, die het niet konden verdragen om van haar gescheiden te worden. Al es was een paar maanden lang heel goed gegaan, totdat ze zich realiseerde dat ze vier maanden zwanger was van de baby van haar man, Tom. Ze had tot de week voor de uitgerekende datum gewerkt en was toen naar huis gegaan om te beval en - haar lieveling, haar mooie meisje, Soomsomai.
Een maand later, toen ze haar niet meer nodig hadden, was ze weer aan het werk gegaan in Pattaya en had ze haar dochter bij haar moeder achtergelaten. Voor zover zij wist, had Soomsomai’s vader zijn dochter nooit gezien en zelfs nooit geprobeerd haar te zien. Hij had zeker nooit één Baht gestuurd voor kinderbijslag en dat was ook niet wettelijk verplicht. Na haar terugkeer op het werk had ze het aanbod van de eerste man aanvaard die had gevraagd om ‘wat te gaan eten’.
Ze had nu een baby om voor te zorgen, en daardoor kon haar moeder niet werken.
Zo was het voor haar begonnen, en veel meisjes hadden een soortgelijk verhaal. Meestal ging het om een lening of schuld of een kind of een mix van de drie. Ayr en Goong daarentegen waren niet zo begonnen. Op Lek’s afscheidsfeestje hadden de drie vriendinnen zo veel gehuild bij het vooruitzicht om voor het eerst in hun leven zonder elkaar te moeten zijn, dat Ayr en Goong Beou hadden gesmeekt om hen ook mee te laten gaan ‘al een om Lek te helpen settelen en wat geld te verdienen voordat ze zouden trouwden.’
Hun ouders hadden toegegeven en Beou had geaccepteerd. Dus ze hadden al e drie een kleine logeerkamer in Beou’s huis gedeeld en werkten in Beou’s bar. Ze hadden toen ook met drie personen in één bed geslapen, maar toen ze besloten om ook voor de bar te gaan werken, moesten ze hun eigen appartement zoeken, en Beou had haar contacten gebruikt om hen daarbij te helpen. Beou kon ze niet op al e uren van de dag en nacht laten komen en gaan, en riskeren dat hun mannelijke vrienden langs zouden kunnen komen. Ze had immers haar eigen twee dochters om voor te zorgen.
Ze ontwaakte uit haar gedachten en wenste Fa mentaal veel succes. Fa zou het nodig hebben. De verleiding om van tijd tot tijd met een leuke, knappe ‘farang’ te gaan was groot, en veel respectabele getrouwde dames waren al eens eerder bezweken.
Vooral de jonge, mooie dames die niet gewend waren aan vleierij van hun echtgenoten, en vooral als ze ook nog eens een tekort aan huishoudgeld hadden.
Tegen negen uur keken Joy en Deou zenuwachtig op hun telefoon, op zoek naar hun vriendjes, Barry en Nick, die dertig minuten te laat waren. Lek was een vriendelijk gesprek met hen begonnen in een poging de meisjes af te leiden. Ze was er zeker van dat hun vriendjes oprecht waren, maar gewoon iets te laat, en inderdaad, een kwartier later kwamen ze aan met een bos bloemen en excuses. Lek was nog steeds bij Joy en Deou toen de jongens aankwamen, en ze zat stiekem te wachten tot ze een drankje aangeboden zou krijgen, om haar salaris te stimuleren.
“Lek zegt jul ie snel komen,” zei Joy tegen de jongens. Ze knikten vol waardering naar Lek.
Het drankje werd naar behoren aangeboden en na een slokje te hebben genomen, ging ze verder.
Iedereen vroeg zich af wat er van Porn en Or was geworden, dus Lek belde Mama San op om te vragen of ze iets had gehoord. Mama San zei dat Porn en Or nog steeds bij de Engelsen waren, en dat ze waarschijnlijk die avond niet zouden komen werken, tenzij ze veel later langskwamen.
Vier klaar, nog vier te gaan, dacht Lek. Beou zou waarschijnlijk meer personeel kunnen gebruiken in dit tempo. Als Lek en haar vriendinnen met de officieren op stap waren gegaan, dan zou de jonge Fa de leiding hebben. Als Mott ook weg zou gaan, zou de bar voor Fa al een te veel werk zijn. Ze bedacht dat ze met Beou zou praten zodra ze, rond een uur of tien, binnen zou komen. Er waren altijd meisjes op zoek naar werk in populaire bars als Daddy’s Hobby. Het zou geen probleem moeten zijn om personeel te krijgen. Het behouden van het personeel, dat was lastiger.
Beou kwam om tien uur binnen, zoals ze had beloofd, zette haar motor af en sprong in de bureaustoel achter de kassa die Fa snel had verlaten. Terwijl ze keek naar de kasinname, stak ze een sigaret op en een gin en tonic verscheen voor haar op het bureau.
“Geen problemen?” Vroeg ze aan Lek en Fa, maar aan niemand in het bijzonder.
Beiden schudden hun hoofd.
“Ik wilde het graag ergens met je over hebben, maar het is niet dringend,” zei Lek, verwijzend naar het aannemen van meer barpersoneel.
“Oké, geef me tien minuten, als je zeker weet dat het kan wachten. Nog zo een, alsjeblieft,” zei ze, terwijl ze haar glas omhoog hield en een diepe trek van haar sigaret nam.
“Oké, goed werk, Fa. Ik kan zien dat jij het was aan je nette handschrift. Ga alsjeblieft door terwijl ik een praatje maak met Lek. Oké meisje, wat is het probleem?” Zei ze, toen ze opstond uit haar stoel en Lek bij de arm nam. Samen liepen ze naar een rustige plekje aan de bar.
“Oh, niets bijzonders,” antwoordde ze. “Nou, twee dingen, eigenlijk. Het eerste heeft te maken met je bedrijf. Joy en Deou zijn nu bijna permanent buiten de zaak en ik denk dat we binnenkort één of beide zul en verliezen. Ook Porn en Or zijn weer uit, en als ze geluk hebben, zijn ze misschien ook niet veel langer bij ons, wat betekent dat als er nog twee andere meisjes geluk hebben, je niet genoeg personeel meer hebt, tenzij jij hier bent. Ik denk dat je minstens twee, misschien drie of vier extra meisjes nodig hebt.”