Precies op dat moment liepen Ayr en Goong de bar binnen met Mott en Fa, die ze hadden ontmoet toen ze naar hun werk liepen.
“Woaoy! Kijk, nog vier mooie dames voor jul ie om te praten mee. Welke vinden jul ie leuk? Kom biertje drinken. Misschien palacetamon, hè? Last van kater? Kom met me platen en ik stel jul ie voor aan dames. Jul ie rustig praten.” Ze knipoogde naar Lek.
De mannen liepen naar de bar en gingen zitten. Noi zwaaide naar iedereen en schudde vervolgens hun hand, voordat ze hen aan Lek voorstelde. Lek nam het voortouw, zwaaide ook en schudde de hand.
“Drie bier?” vroeg Lek terwijl ze het aan haar vriendin overliet om het gesprek te beginnen.
Eén van hen knikte en Lek draaide zich om om hun bestelling op te halen, in het grootboek te plaatsen en een rekening te schrijven. De andere meisjes waren nieuwsgierig naar wie de nieuwe mannen waren, maar waren te druk bezig met optutten om er al bij te komen. Noi wist dat en hield het fort terwijl ze zich klaarmaakten. Lek bracht de biertjes met een grote glimlach.
“Waar jul ie vandaan komen?”
“Engeland, Portsmouth. Heb je daar wel eens van gehoord? Portsmouth? Zuid-Engeland, bij de zee. Zeer beroemd. Lord Nelson. Het schip ‘Victory’. Ken je dat?” Antwoordde een van hen, in een poging om behulpzaam te zijn.
“Oké, Ed, oké. Ze is geen dom poppetje, maar ik durf te wedden dat ze nog nooit van zoiets gehoord heeft,” zei een ander.
Zijn veronderstelling was correct, maar Lek zei: “Poltsmou? Ja, dat heb ik eerder gehoord.
Zuid-Engeland. Erg mooi daar, hè? Bij de zee. Ja, mooi, vind ik.”
De derde voegde zich bij het gesprek. “Ja, het is wel oké. Genoeg uitgaansleven. Ben je er dan wel eens geweest, Lek?”
“Natuurlijk is ze er niet geweest, of wel, pop? De meesten van hen zijn nooit het land uit geweest. Je bent zo’n domkop, Dave. De meeste Thaise mensen hebben niet eens een paspoort, hebben weinig geld en zijn nooit in het buitenland geweest, laat staan in Europa.
Klopt dat, pop? Je bent niet eerder buiten Thailand geweest, toch?” Hij had weer gelijk.
“Nee, nee,” glimlachte ze verlegen. “Ik ben niet eerder geweest. Ga niet naar Engeland, Europa. Wil ik keer naartoe gaan. Jul ie op vakantie? Hoe lang blijf jul ie hier?”
Dit bracht hen aan de praat, en Noi vond dit een mooie tijd om op te stappen. Ze drong er bij de andere meisjes op aan om op te schieten, terwijl ze in de richting van de mannen keek. Fa ging erheen, zei hal o en nam toen de kassa over. Ze zette wat muziek op en zette de TV aan, op zoek naar een voetbalwedstrijd. Mott kwam ook naar de mannen toe, zei hal o en hopte op het podium om rond haar paal te dansen, gevolgd door Ayr en Goong, die deden alsof ze moesten lachen om een grapje, terwijl elk van hen één man aankeek.
De strijd stond op het punt te beginnen.
“Dag, dames. Nou, hal o, hal o!” begroette Mike ze. “Ga zitten. Kom erbij. Noi had gelijk.
Er werken hier mooie dames. Kijk, Lek, ik verontschuldig me voor dit paar domkoppen en hun stomme vragen en ik verontschuldig me nederig voor mijn houding eerder. Zo zijn we helemaal niet. We hebben gewoon een kater - je weet wel, dronken gisteravond. Het spijt me. Kunnen we jul ie mooie dames een drankje aanbieden? Laten we ons netjes voorstel en.”
“Sta op, heren. Helemaal links is luitenant David Murray; in het midden staat luitenant Edward Riley en ik ben luitenant Michael Smith. Drie officieren en heren bij de Koninklijke Marine van Hare Majesteit. We zijn blij jul ie te ontmoeten.” Daarmee bogen ze eenstemmig, zoals ze al vele malen eerder hadden gedaan.
De zes meisjes straalden van vreugde, vooral Ayr en Goong, die nogmaals de handen van Ed en Dave schudden. Elk van de meisjes had een plaatje in haar hoofd van een zinderend knappe en fitte marineofficier in een wit uniform met een portemonnee vol heerlijk geld.
Lek was ook blij, maar ze had al eerder verhalen gehoord van mannen die indruk op haar probeerden te maken.
Ze nam elk verhaal met een korreltje zout. Dat was een gewoonte geworden. Misschien werd ze op haar oude dag te sceptisch, maar misschien ook niet. Ze vroeg of ze foto’s hadden. Ze zeiden dat ze geen foto’s bij zich hadden. ‘Wat een verrassing’ dacht ze.
“Hoe oud ben jul ie? Jullie getrouwd?” Flapte Mott eruit.
“38, 38 en 40” antwoordde Mike, “en we zijn al emaal getrouwd met The Duchess of York.” De meisjes begrepen de grap niet.
“Hertogin van Juk? Zoals koningin?” Vroeg Mott hoopvol, maar naïef.
“Niet zoals de koningin,” grapte Ed, “die heeft een stalen kont.”
Geen van de meisjes had een idee waar de mannen het over hadden, maar ze waren zeker geïntrigeerd - vooral Mott, die vanaf haar paal riep: “Niet stalen kont, stalen onderbroek, ja? Nooit stalen onderbroek gezien. Denk niet mooi.”
De mannen hadden de grootste lol, en de meisjes ook.
“Nee, lieverd. Een grapje. We zijn niet getrouwd. Ik maakte een grapje dat we getrouwd zijn met ons schip – ‘HMS The Duchess of York’. Een grapje. Stalen onderbroek, in godsnaam. Meen je dat serieus? Maar je bent prachtig, echt waar.”
Ze lachten al emaal en Mike luidde de bel. Dus, dacht Lek, ze hebben geld en zijn niet bang om het uit te geven. Een goed teken. Mott kwam van haar paal af en nam eerst de
bestelling van de mannen op, voordat ze de andere meisjes en mannen in de bar vroeg wat ze wilden drinken.
De bel luiden in Thailand betekent dat je iedereen in de bar een drankje naar keuze aanbiedt. Nog voor de klok zes uur sloeg, hadden ook de andere twee de bel geluid, maar het feest kwam abrupt ten einde, toen Mike onverwacht aankondigde dat het achttien:vijftien uur was: tijd om te vertrekken. Iedereen keek teleurgesteld, behalve Mike, die de belangrijke taak had gehad om zijn horloge in de gaten te houden.
“Oh, shit, Mike! Moet dat echt? Dit is de beste tijd die we hier de hele week hebben gehad. Ik blijf liever hier. Laat ze barsten. Kom op, mijn oude scheepsmaten, laten we nog een drankje nemen. Wat denk je, Dave?”
“Ik ben bang dat Mike gelijk heeft,” zei Dave. “We hebben het beloofd en een belofte is een belofte. We kunnen later terugkomen. Jul ie zullen hier nog steeds zijn, nietwaar, meisjes? Jul ie gaan toch nergens heen, hè?”
De meisjes glimlachten zwak terug.
“Waar jul ie heen gaan?” Vroeg Ayr. “Vlinder? Vlinder? Hebben andere dames overal? Ik vind jullie leuk. Gaan we met jul ie mee? Ayr, Lek, Goong, ja? Een, twee, dlie, vie’, fij’, zus mensen, ja? Wat bier in andere kroeg drinken.”
“Check bin, kraap,” zei Mike, vragend naar de rekening terwijl hij tegelijkertijd liet blijken dat hij tenminste een beetje Thais sprak.
“We hebben iets te doen waar we niet onderuit kunnen. Dat is al es. We komen later terug. Wacht op ons, als je kan. Anders, nou ja, zo gaat het, denk ik, hè? We hebben een paar geweldige uren gehad en we zouden al emaal graag willen blijven, of jul ie meenemen, maar dat is helaas onmogelijk. Dus, tot later. Adieu! Adieu! Kom op.”
Ze liepen weg in dezelfde richting als waar ze eerder vandaan waren gekomen, met de handen op de schouders van degene die voor hen liep, zoals de Zeven Dwergen, zingend:
“Hé-ho! Hé-ho! Je krijgt het niet kado…”
De meisjes waren op zijn zachtst gezegd teleurgesteld, maar deze dingen gebeurden.
Lek verbrak de stilte met: “Ah nou ja.... ik vond het te mooi om waar te zijn. Kop op. We hebben al emaal wat geld verdiend met de drankjes en de fooi en we hebben al emaal een paar leuke uurtjes gehad, nou ja, degenen onder ons die vroeg genoeg binnenkwamen. Ik heb 150 Baht verdiend plus een deel van de fooi. Ayr en Goong ook. Mott en Fa minstens 90 Baht plus fooi. Ieder ander deelt ook mee in de fooi. Dus, laten we het van de zonnige kant bekijken en verder gaan met onze werkdag.”
Ze had de nodige oppepper gegeven. Nu verzamelde ze haar troepen en gingen ze naar de voorkant van de bar om de buitenlanders te verleiden.